30.5.09

Κόκκινα Κάγκελα

μια απίστευτα κουραστική μέρα...
μέρα παράξενη.... μουντά χαμογελαστή...
μ΄ ένα ηλιοβασίλεμα κόκκινο δάκρυ...

κείνη την ώρα έφτασα σπίτι....
έβαλα ένα ποτό....κάθισα στο μπαλκόνι....
άδειο το κεφάλι....
η ψυχή άδεια....
κι άφησα τα ματιά να γεμίσουν κόκκινο σφαγμένο ορίζοντα....
καθώς έγλυφε με τις πατούσες του ο ουρανός την πλάτη της θάλασσας
αφέθηκα.. .άδεια...κενό δοχείο να γεμίσει άλικη συνουσία ....
και σαν χάθηκε η εικόνα .... κι ο γκιώνης άρχισε -ξανά- θλιμμένο νανούρισμα
μοιρολόι προπομπό εξαπτέρυγα σε λιτανεία εφιαλτικών ονείρων
τα φώτα σε κεράκια μεταλλάχτηκαν....
κύκλωσαν την θάλασσα...την κοίμισαν....
γυναίκα ολοκληρωμένη ζωή....

πως την ζηλεύω τούτη τη θάλασσα να ξερες....!!!!!!!!

.................................................................................................................................................................
*"γραμμα" στον ΦΙΛΟ
............................................................................................................................................................
**foto:1 takiz foto:2 Αλεξάνδρα

26.5.09

Απεταξάμην του ....Εσύ


Με λάμα χειρουργική αφαιρώ παλιές ρυτίδες….
Με πινέλο-όπλο Van Goch ζωγραφίζω καινούργιες ….
Μη αναγνώσιμη από καθρέφτη γίνομαι….
Άγνωστη ζωγραφίζομαι…σε Σένα…σε Εκείνον..
άγνωρη σε Εκείνη -εμένα
Ναι σε εκείνη και σε μένα άγνωρη….
Μου φορώ τη μια καμπούρα Βακτριανής καμήλας
αυτής αυτής,,,,
Θυμάσαι..;;;
την θυμάσαι;;; στους πεθαμένους μας πήγε φαραώ
ναι!!!! την έκλεψα….
Δρομάδες γίναμε πια κι οι δυο….να έχουμε στο “όσο για το όσο “από μία
της ήπια όλο το νερό…(-μια ανάγκη θαρρώ το είχα-)…
κι αφού τη στέρεψα ….υποθήκευσα σ΄ αυτή τα όνειρα μου ….
δεν δύναμαι άλλο νερό πια….ξεδίψασα τη δίψα μου για ….σένα(;)

Νερό της λήθης το ονόμασες….
Κι εγώ …
Ό,τι σε στέρνα μπαίνει...αποστειρωμένο γίνεται...
Λευκόκενο μνήμης ...
μήτε μέλλον… και μήτε με πριν κύτταρα ποτισμένο…
Μόνο παρόν σταλαγματιές του "ίσως" και του "μάλλον"...
Κι ένα "πρέπει"αποστείρωσης λευκαντικό σε ρούχο "ζω"

Φορώ καμπούρα καμήλας, που στους νεκρούς τους φαραώ μας πήγε….
μόνο νερό πια και "στην υγειά σου" στέρεψα
μόνο στερνιασμένο άκυρο νερό…
Μ΄ αυτό ποτίζω τα δάχτυλα και τη …χωμάτινη ψυχή (μου)
Να ανθίσουν… τα “όσα για όσο”…
Για μια νύχτα....μια νύχτα ά-στερη… ανάστερη ανέραστη άστοργη
Μια νύχτα που βογκά θάλασσα…
Θάλασσα που έκλεψαν οι γραμμές της χούφτας καθώς την ακουμπούσαν στοργικά στην πλάτη….
Κλέφτης ανατριχίλας ιδεών υφάλμυρων....
εγώ….
εφίστια…καρφωμένη σε γόνυ σπασμένο…
ιστίο σε δικό σου πέτρινο σκαρί….
Και….. κάθε που φάρο συναντά
απεταξάμην …. απεταξάμην ….
φωνή λυγμός προσταγή….
σε κάθε φάρο….σε κάθε φάρο παλμός φωνή…
Νεκρή για λίγο(κόκκινο)….ζωντανή για λίγο(πράσινο)...

Σε κάθε φάρο…σε κάθε φάρο ....Φάρος γίνομαι"απεταξάμην"….
απεταξάμην του Εσύ….
Απεταξάμην κόκκινο….απεταξάμην πράσινο….
Ακούς;;; ακούς;;;
φάρος γίνομαι.....
Μ΄ ακούς;;; μ΄ ακούς;;;;

15.5.09

με γκάζια τερματικά....

Στο σκληρό βουνό χαράζω σκέψη
Στα ξωτικά της θάλασσας αφήνω αποτύπωμα φάρμακο φιλί
αντίθετος φλοίσβος να το πάει σε άχραντο πέλαγος
στις πατούσες χαράζω τους χάρτες μου…
οδηγοί να γίνουν σε αδιέξοδος δρόμους …
να τους διαβώ…να τους πιω…να τους μεθύσω.
Με βελόνι χρυσαφένιο τρυπώ το στέρνo…
δωμάτιο διαμπερές να γίνει το κορμί…
να ανασαίνει , χωρίς παλμό να χρειάζεται…
να το διαπερνά της θάλασσας τ΄ αγέρι....να στεγνώνει ιδρωμένο δάκρυ
να το διαπερνούν οι ηλιαχτίδες….να νοτίζουν ομίχλη την ψυχή
Ευάερη κι ευήλια γίνομαι…κι αφήνομαι σ΄ εφτά ανέμους
Να μεταγγίζουν στις φλέβες μου , Ινδιάνου αρχέγονη γνώση
ακολουθίας πατημάτων ανάγνωση....
και....
χνάρια μ΄ οδηγούν στη σκιά της σιωπής….
Για λίγο σιωπή…
για λίγο ταξίδι με γκάζια τερματικά και καρφωμένη “όπισθεν”….
Να ακουμπήσω ανάγκης σκέψεις…ανάσας σκέψεις
σύνθημα κρυφών συν-αισθημάτων
παρασύνθημα κωδικοποιημένων πλην-αισθημάτων…
να ψιθυρίσω σε δικό μου άγγελο γυμνό από σάρκα,
από ανθρώπου στεγανά ελεύθερο,
να ψιθυρίσω ζωής "παρόν"!!!

Μετοίκησαν τα ξωτικά μου σ΄ άλλη ψυχή …καλόγνωμη , σοφή.
Ορφάνεψα από τις στέρνες τους…γυμνώθηκα την φορεσιά της χούφτας τους.
Και που ν΄ ακουμπήσω μυστικά και μύχια ;;;
Μετοίκησαν τα ξωτικά μου…
σ΄ άλλο νου ... γλυκώνειων λέξεων
σ΄ άλλη πυκραμύγδαλο ψυχή Αγαπημένη και πανώρια,
Ερώτων αινίγματα αφήνουν και με τις μοίρες παίζουν
για το καλό Του…*

Τα χνάρια Σας ακολουθώ….
και σε σιωπής σκιά με οδηγούν
Να μπω για λίγο να κουρνιάσω…
Να ξαποστάσω….λίγο

Να αφαιρεσω σκαιό μίσος ….να πολλαπλασιάσω φωτισμένη Αγάπη
Να διαιρέσω τα μόρια του νου….
Να αντιδωρίσω σ΄ Aγάπες μου "τα εις εαυτόν"
Κι έτσι ατόφια αφαιρετική και διαιρούμενη **
να μ΄έβρει πια πανσέληνος ΄Ηλιος
.....................................................................

* αφορμή γραφής...mail ΦΙΛΟΥ
** αφορμή γραμμένης σκέψης...."αγανάκτηση" maya΄ς
http://mayandoors.blogspot.com/2009/05/blog-post_12.html
...................................................................................................................................................
foto: http://crush048.deviantart.com/art/omg-sand-36843133
gcast: πυξ Λαξ,.....υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ(;;;)

10.5.09

περί δεινών "ανεκπλήρωτων τε κι ανέλπιστων"


Ανάμεσα σε Σένα και σε μένα οι "δούρειες "λέξεις Σου
ανάμεσα σε μένα και σε μένα....χειροπέδες "πρέπει "
ανάμεσα σε Σένα και σε Σένα...αγγίγματα ουσίας
.............................
με ζωγραφίζω στον τοίχο...

ακρόφτερα τα χέρια σε φτερά σκέψη
την όποια σε Σένα .....
σιδερένια σκάλα απεικονίζει νου ,τον όποιο "νου"
που αγκομαχώντας Σε ανεβαίνει
με
κλίμακα δεσμοφύλακα και σκαλιά -πατήματα τα "μη".....
Απολιθωμένο έμβρυο ορεσίβιας μήτρας του ΄Ερωτα η απεικόνιση,
του όποιου για Σένα...

με φόντο την τρέλα ....
την δική μου(;;;)....
σε
καμβά δειλινόχρωμα
" όλα σκόνη" κι όχι στον άνεμο…
στο χώμα σκόνη ......
χωμάτινος νους μήτρα γίνεται …χωμάτινη γη σκόνη γεννά....λες
κι αν η μήτρα.... Εσύ
η σκόνη;;; η σκόνη;;;
κι
η σκόνη εγώ(;)

είδωλο σε υδρόθολο καθρέφτη
εισπνοή γρήγορη.... Εσύ
θάρρους εκπνοή ....εγώ
εκπνοή αργή , βασανιστικά απόλυτη...
θάρρος... θράσους θάρρος.... θάρρος
θράσος
όμοιο ανομίας .ανομολόγητης
κι εθίστηκα σ΄ ανάσες αμαρτίες....
μι ανάσα ανάγκη να έχει σε κάθε κτύπο που δηλώνει «ζω¨»
μετάληψη καθημερινή αχράντων αισθημάτων
μ’ αντίδωρο το "Πουθενά Παντού Εσύ¨

ανάμεσα σε σένα και σε μένα....
αγκάθι φυτέψαμε
μητραλγίες σκοτεινής μαγιάτικης πανσέληνου το πότισαν
κι
ανάμεσα σε σένα και σε μένα…
φύτρωσε Εδέμ ματωμένων ρόδων.

Στο άδιασμα του φεγγαριού…στης νέας σελήνης το γέμισμα
υποσχεση ακούμπησε…..

................................................................................................................................................
Σαν το "ανεκπλήρωτο " ξεκινά την πληρότητα
γραφή μαθαίνει και χνάρια άναρχα αφήνει
…..................................................................................................................................................
gcast: μεγαλος ερωτικος Μανος Χατζιδακις ( ερωτα εσυ)

5.5.09

μια ανάσα !!!!......μπορώ;;;

Μια ανάσα γαμώτο ….

μπορώ;;;;
.....................................................................................................................................

Η νύχτα ποτέ δεν έγινε βραχνάς…
Ποτέ
Ακόμα και τότε που τα χαμόγελα δεν χρειαζόταν να χαράσσονται, μα έντυναν τα χείλη αυθόρμητα ανοιξιάτικες φορεσιές και χαρίζονταν σε Αγαπημένους και φίλους χωρίς φειδώ…
Δεν έγινε ποτέ βραχνάς η νύχτα....ούτε κι όταν γραφτήκαν οι επίλογοι, έκλεισαν τα βιβλία μπήκαν στη βιβλιοθήκη…
και αν επανάληψη της ανάγνωσης γίνεται είναι όταν η ανάγκη μιας ανάσας τους , χτυπά το κόκκινο…
Βιβλία ζωές ζώντων τε και τεθνεώτων(;) φευγάτων φίλων ….
Δικαίωμα στο παράπονο είναι όπως λέει κι η Maya οι γραφές. η γραφή αν θες τούτη…

Η νύχτα "όμορφη πόρνη πρωτόγνωρη"… κι ας επαναλαμβάνεται…"κάθε νύχτα"
και το "άυπνο " ζωή βαφτίστηκε….
Για την μνήμη…κι όχι μόνο των χρονών που παρήλθαν
Των χρονών του μέλλοντος πιότερο να σκιαγραφεί η νύχτα ….
να κάνει "Μνήμη" το παρόν στο μέλλον….
Να αποθηκεύσει αγάπες χαμόγελα καινούργια μα και παλιά σαν έρχονται
Καινούργιους ουρανούς….σε απάτητα χιλιόμετρα….καινούργια τοπία…
να ψηλαφίσει θησαυρούς….να βρει διαμάντια
Με μνήμη και γνώση παρελθόντων….

Δικαίωμα στο παράπονο είναι μόνο (Maya)….μια στιγμή μιας νύχτας στιγμή….
Κι είναι όμορφο …να μεταλλάσσονται τα δάκρυα ….γλυκά να γίνονται σε μάτια "ξωτικού"( Αγγελος Σπύρου )-πώς να μη λατρέψεις …πες μου πως;;; …
Σταγόνα σταγόνα σπονδή να γίνεται η φιλία να λούζει την ψυχή…σ΄ ένα παγκάκι λουσμένο ομίχλη….(Ελένη)
Να ποτίζουν το όσο …να θεριέψει να φτάσει στο "πάντα "(Αλεξάνδρα)…
Να γιορτάζω τη χαρά του /της φίλης /φίλου …. μόνη μου ( Talisker)
Να ακολουθούμε το όνειρο “ όνειρο μου¨ (Takiz)
Να σε νοιάζεται το χελιδόνι κι από αποδημητικό….σπουργίτι να γίνεται μέσα στις εποχές (Ιωάννα)
Να σε λούζει το φως, δίκαιο παράπονο (Βίκυ)
Να ακολουθούμε την ψυχή σαν μάθει να χαμογελά στη θλίψη (Ιωάννης)
Να σε παίρνει η Φωτιά…. να σου φωτίζει τις νύχτες ( Λίτσα)
Να αδυνατείς να πεις το "σίγμα" απ΄ αγάπη στο "Σ΄ αγαπώ" ( Χνούδι)
Να μαθαίνεις ταξίδια α-άπαιχτα σε μωβ αστερισμούς να παίζεις (Αστέρι)

Και …
Ειν΄ όμορφο να χαράσσονται κοινές ρυτίδες ε;;
Ξέρεις ....ξέρεις
Κι εμείς τις χαράξαμε….και τις χαράζουμε ίσως κι αν το παρόν μας προδίδει μένει το παρελθόν χαράκτης να γίνεται …με μνήμη…με μνήμη…
Θύμησες ….
στο παρελθόν στο παρόν ………..
μα και του μέλλοντος μας….
Κι είναι όμορφο στο μέλλον να βλέπεις χαμόγελα ….φίλων χαμόγελα
Βάλσαμο είναι….και σπονδή…
Και ζεστασιά είναι λέω….
"Θέλω να ΑγαπΑω" –σου είπα-….
Τίποτα άλλο δεν θέλω πια…
γυμναστική καθημερινή της ψυχής....
κι ας γδέρνει τη πλάτη το καναβάτσο από " απογοητευμένες" συμπεριφορές….
κάθε φορά...κάθε τόσο στον χρόνο τον κοινό!
μα.....
κι αν πέφτεις χίλιες φορές….χίλιες μία να σηκώνεσαι ….Αλεξάνδρας ρήση και τούτη….

Μόνο να αγαπάω….
Τούτο ζητώ κι απ΄ την νύχτα….
Να χαρίζονται δώρα….
Φίλοι…χαμόγελα….
και να χαμογελώ….να γελώ…
Να γελώ πια…μόνο αυτό ζητώ απ΄ την νύχτα….
Κι απ΄ τη θάλασσα (σαν την κλωτσώ τα βράδια)….
"ν΄ αγαπάω θέλω"…σ΄ υπέρτατη απέραντη υγρή Γυναίκα ευχή ακουμπώ –παρακαλώ….
Και ν΄ αγαπιέμαι ……γαμώτο

Και κάτι ακόμα….. "φιλαράκι "

"όλα είναι εδώ...
γιατί ότι υπήρξε....δεν γίνεται να πάψει να υπάρχει!
Το παρελθόν μας δικαιώνοντας…..
στις θημωνιές της μνήμης..."


μια ανάσα!!!!.....μπορώ;;;;

foto:http://valentina85.deviantart.com/art/Memories-67338207