24.12.07

Ταξιδευτής εσύ...ανήμερα Χριστούγεννα

Σε παγωμένους Δεκέμβρηδες με έμαθες να περπατώ…
Τους ρόλους ανταλλάξαμε…
Εσύ ο Σοφός ταξιδευτής…
Κι εγώ μαθητής απλός ...

απλά και ταπεινά σ΄ακολουθώ…
Χρόνια τώρα σε παγωμένους Δεκέμβρηδες με έμαθες να διαβαίνω…
Χνάρια σε χιόνι ανεξίτηλο άφησες… χιόνι που δεν έλιωσε ποτέ…
Χούφτα στη χούφτα μου έγινες και μ΄ οδηγείς…
Σε χνάρια παγωμένα…

χέρια σε κίνηση ικεσίας… σ΄αναζητούν αιώνες
Αιωνία η σκέψη… εμμονή Αγάπης Ουράνιας κι επίγειας…
Νυν και αεί… εσύ… σπλάχνο και μήτρα ιερή κι αθάνατη στο σύμπαν ταξιδεύτρια
Εσύ... ΕΣΥ...

κι εγώ… τέκνο του Θεού εγώ… δούλη στη σκέψη σου εγώ… μικρός Θεός μου Εσύ…
Κι εγώ η δούλη και το τέκνο σου... σπλάχνο των σπλάχνων μου…
Γη της γης μου... δένδρο αιωνόβιο κι αειθαλές …
Σείριος… και κατοικείσαι…
Κι εγώ μέτοικος στ΄ αστέρι σου…
Κι εγώ… κι εγώ σπλάχνο των σπλάχνων
Σ΄ ΑΓΑΠΑΩ… Σ΄ ΑΓΑΠΑΩ πάντα για πάντα…
Και σε σκοτεινών Μινώταυρων το βλέμμα σε ζητώ…
σ΄αναζητώ...
νανούρισμα-μοιρολόι με λόγια ποιητή Ανδαλουσιάνου...
στολή σου κεντώ, χρυσοκλωστής κουβέντες...
" ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΙΑΣΩΝΑ... ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΤΗΝ ΠΥΡΩΜΕΝΗ ΑΝΑΣΑ...
ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΠΕΤΑ ΗΣΥΧΑΣΕ...
ΚΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ..."
"-Μη μου αφήσεις το χέρι … μη μ΄ αφήσεις… φοβάμαι
…Είμαι μικρός… φοβάμαι… Έλα μαζί μου… μη μ΄ αφήσεις…
-Μαμάκα; Μη μ΄αφήσεις… φοβάμαι...
-δεν θα σ΄αφήσω ποτέ παλικάρι μου ποτέ…
-Τι είναι εκεί μαμάκα;-θα κρυώνω;
-Θα πονάω;
-Γάλα μανούλα θα πίνω;…
-όμορφα καρδούλα μου. Όλα είναι εκεί…
-Δεν κάνει κρύο ποτέ… δεν πονάμε…
-Και με τον Άγιο Βασίλη μαζί θα είσαι…
-Στην αγκαλιά του πάντα…
-Και μαζί θα σε παίρνει τέτοιες μέρες…
-Δώρα στα άλλα τα παιδάκια να μοιράζετε τέτοιες μέρες …
…. .....
-Χαμόγελο μου… ναι χαμόγελο μου…
- Μαμά; Ξέρεις τι ζήτησα απ τον Άγιο Βασίλη ε;
- ναι μωράκι μου ξέρω…
- θα μου το κάνει αυτό το δώρο μαμάκα;
- Ναι γιε μου… πάντα φέρνει ότι του ζητήσουμε…
- Ωραία… μη μου αφήνεις το χέρι όμως ε;
- Ποτέ αγόρι μου ποτέ…
- Φοβάμαι μαμά… φοβάμαι… μη μ΄αφήσεις μαμάκα…
- Ποτέ βλαστέ μου ποτέ… μαζί πάντα πάντα""....

Χαμήλωσε ο ουρανός… το Θείο Βρέφος να δεχτεί…
Χαμήλωσε ο ουρανός δεκαεπεντε χρόνους πριν και βρέφη, Αγγέλους κάμει
«Ωσαννά εν τοις υψίστοις» να Του ψάλλουν…


ΩΣΑΝΝΑ… ΩΣΑΝΝΑ…
γενηθήτω το θέλημα Σου...

17.12.07

στιγμές βουβές.....δάκρυα φωνάζουν

Βουβών στιγμών ανάσες…
"Ένα, δυο τρία" …η φωνή μου πρόβα μικροφώνου…
Σου μιλώ.... και τοίχος απέναντι τη φωνή μου επιστρέφει…
Για όσα με πληγώνουν "τένις" κάνεις και το μπαλάκι επιστρέφεις…
Αλώστε…Oσα φτάνουν φωνή.
Άκουσμα φράσεων και νοημάτων να γίνουν δεν έχουν σημασία….
Ησυχία …και σιγή μας πρέπει ...
Σα μια βρύση , ένα κρουνο γενετικής που σταλαγματιά- σταλαγματιά δρόσισε
και κάποια στιγμή να σιγήσει αποφάσισε….
Μη μου φωνάζεις ...αυτό θέλω
Μη σου μιλώ….αυτό θέλεις
Μπερδευτήκαν λέξεις κι αισθήματα!~…
παλιοκαίνουργιο πανωφόρι πλέκουν ...
ούτε εσύ να το φορέσεις θέλεις μα μήτε να το αντικρίσω δύναμαι…
Θεοί εμείς ..και πρωτόπλαστοι εμείς ,
απ΄ τον παράδεισο …αυτοδίωξη
Δικό μας καινό προπατορικό αμάρτημα
Και το ανάθεμα που;
Στα μάτια μας μέσα ή στο λογισμό;;;

Η ζεστασιά σου παγωνιά σου έγινε…
Κι ακόμα αναρωτιέσαι γιατί…
Θέλω έμβρυο σιωπής να γίνω!!! τούτο μόνο θέλω….
Σε μήτρα να κρυφτώ … μη βγω ποτέ να αντικρίσω!!!
Απολιθωμένο έμβρυο να καταστώ,
που πάντα θα ελπίζει σε νικητήριο έξοδο
το «μετά» να ζήσω σ΄ αοράτου γυαλιού κρημνό…

Μα πάλι…στα χέρια σου έμβρυο να καταστώ…
Μήτρα παλάμης , θεά Κάλλη – μήτρα να γίνεσαι
Και το Άλλον του νου το ταλαντο...
Να! !!
χτυπά… χτυπά ...χτυπά....

Παράπονο χειμώνα το δικό μου….
Ανοιξιάτικη φαντασία οι δικές σου λέξεις ...
Σε κάδρο γύψινης μπορντούρας με κρέμασες
Στόλισμα σε τοίχο…και δίπλα ο στόχος
Μα τα βελάκια του ποτέ δεν έμαθες να ρίχνεις….
Και γύψος δίπλα…εκεί εγώ…εκεί με έβαλες
Με χρυσομπογια το περιτύλιγμα
Του κάδρου λέω το … ..

Μακριά έφυγες….μα μακριά ήσουν!!!απ΄ την αρχή ...
Κι εγώ ..ψυχή να ψάχνω σε πρόσωπα άυλα
ή μήπως φαύλων ονείρων ψυχή, ψυχή μου;
Ανάθεμα ….καρδιά μου
Κι η τρέλα ανατείλει…..
Καλή νύχτα!…..μέρα καλή σου φως μου….
Πότε το έρεβος σε φως ταξιδέψε;;;
Και το αλλόφρον πότε γδυμνό το μάνταλο χτυπά
ξανά…ξανά…ξανά;;;;

14.12.07

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Το κείμενο ειναι σχόλιο του ΗΧΟΥ...
του Ιωάννη της καρδιάς, της ψυχής , των λόγων των εύμορφων
,
στην ανάρτηση " κι οταν δε το μπορώ..... αρρωσταίνω"
Τον ευχαριστώ πολύ πολύ απο καρδιάς για την άδεια χρησικτησίας...
Σε ευχαριστώ ψυχή μου…
Από χρόνους πριν και πιότερο πριν γνωρίστηκαν τα βλέμματα…
Ακούμπησαν, αφουγκράστηκαν, αναγνώρισαν …
την σκόνη των παπουτσιών δεν φοβηθήκαν…
Λιμάνι βρήκαν…κι άραξαν….
Λιμάνι βλέμμα ατόφιο καθάριο …
αλήθειας βλέμμα.. αραξοβόλι βρήκαν…
Νηνεμιά….και στάθηκαν εκεί…για πάντα…
Για το σήμερα, το χθες το αύριο….
Κι από τότε…προσευχή ευχαριστίας απευθύνουν…
καρδιά και νου καλμάρισαν και τις φουρτούνες διαφορετικά παλεύουν….
Ψυχή μου….να σαι καλά !!!
να διαβαίνεις έτσι εύμορφα τη στράτα τη πιο Φωτεινή που διάλεξες και πορεύεσαι….Μ.Γ
""Eτσι καθώς κάθονται τα σώματα σ’ ένα παγκάκι κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό θα μιλήσω.
Κοίταξε πως λάμπουν τ’ αστέρια! Έχουν κάτι στο σώμα τους που εξάπτει την φαντασία μου. Σε λίγο όμως θα πέσει κάποιο κι εγώ αφημένος στο ρομαντισμό της ψυχής μου θα κάνω μια ευχή.Λένε πως πιάνουν οι ευχές. Αν πάλι καμία δεν πραγματοποιηθεί εκείνο το παιδί που φυλάω μέσα μου για τις δύσκολες στιγμές θα γράψει ένα σημείωμα ν’ αφήσει στην άκρη του τραπεζιού εκείνο θα λέει:

«έν’ αστέρι όταν δε βρίσκει τρόπο ν’ αγγίξει την γη είναι γιατί στα κλαδιά κάποιου δέντρου πιάστηκε η λουρίδα του παντελονιού τουκι ό μόνος τρόπος για να κατέβει στην γη είναι να την κόψει μα ντρέπεται να κυκλοφορεί με παντελόνι φαρδύ που του πέφτει.»

Μόνο που η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από παραμύθια...ίσως κάποτε κάπου να πίστεψα κι εγώ σ’ αυτά.

Τώρα θυμούμαι τους αγγέλους μου που ένα βράδυ φύγανε γυρεύοντας την περιπέτεια άπλωσα τα χέρια μου κι εγώ σ’ ένα όνειρο κι όταν ξύπνησα βρέθηκα στο κενό«είναι το κενό που γεννούν οι μεγάλοι πόνοι»ακούσθηκε μια φωνή μα δεν γύρεψα να δω από πού.Τώρα θυμήθηκα πως τ’ αστέρια με μελαγχολούν έχουν εκείνη την μουντάδα του βρόμικου τζαμιού τέτοιες μέρες.Συγχώρησε με για την έλλειψη ρομαντισμού ακόμα βαδίζω σε αγκάθινες αποστάσεις μπερδεύοντας έτσι το δάκρυ με το αίμα.""
Σε ευχαριστώ Φίλε Ψυχής τε και Καρδιάς....

13.12.07

εορτολόγιο Αγγέλων...."σάν σήμερα γεννήθηκες"

48 χρόνια επί της γης πορεύτηκες…
20 χρόνια χούφτα στη χούφτα μου, κοινή η πορεία και το βλέμμα κοινό…
Τιμούν την γενέθλιο των Αγίων ημέρα οι άνθρωποι…
Των αστεριών; Των Αγγέλων….
Γιορτάζω την γενέθλιον ημέρα σου ….
Πονάς, κρυώνεις , δακρύζεις; Αγαπάς; άραγε;
«Μοναξιά πάγου» ονομάζεται το λουλούδι στο βάζο της γιορτής σου ….
Λευκό του πάγου το χρώμα του…μα τ΄ άρωμα του θυμίαμα,
μεστή κάνει την όσφρηση
Στις σειρήνες της Αχερουσίας τα ώτα δεν έκλεισες….
Σε μάγεψε η μουσική τους….κι ακολούθησες..

Ανάλαφρα στο Φως να ταξιδεύεις Φως μου….
Το χέρι άφησες…σε πλοίο άγονης γραμμής να ταξιδεύω
εισιτήριο για μένα έβγαλες….
Και τα κοινά ταξίδια μνήμη έκανες….

Στην αντάμωση ΨΥΧΗ μου….

9.12.07

"κι όταν δε το μπορώ ....αρρωσταίνω"

Απόλυτο κενό στο κενό έγινες…
διάττοντας αστέρας…..
εφήμερο και λίγο το φως σου..
Κι αυτό που μ΄ αρρωσταίνει…
έρποντας ζω…
έρπω θαυμάζοντας διάττοντα αστέρια…
εφήμερα… λίγα…
λάμψης ψεύτικης… αρρωσταίνω…
είδωλο μου στο καθρέφτη…
και χίλια θρύψαλα να με κάνω ποθώ..
Στην ατμόσφαιρα του Είναι μου σύγκρουση και θρύψαλα γίνεσαι..
λάμψη εφιάλτης βλέμμα…μαύρη τρύπα
Τάφος ήλιου στο κοιμητήριο του σύμπαντος…
Κι εγώ στον κρατήρα στέκομαι αιρούμενη….
Χάνομαι σε τάφους συμπαντικούς …
αφουγκράζομαι ρόγχους επιθανάτιους
ήλιων φαινομενικών κι αναρωτιέμαι …
Πόσα η ψυχή μπορεί να φιλοξενήσει;
Να ουρλιάξω θέλω…αγρίμι να γίνομαι …
μέσα στη νύχτα να αλυχτώ…
Πόσα μπορεί να αντέξει η ψυχή;;;
Να ουρλιάξω θέλω …μα ανασασμό δε βρίσκω…
να κλάψω θέλω δυνατά…
«κι όταν δε το μπορώ ...αρρωσταίνω"