στιγμές βουβές.....δάκρυα φωνάζουν

Βουβών στιγμών ανάσες…
"Ένα, δυο τρία" …η φωνή μου πρόβα μικροφώνου…
Σου μιλώ.... και τοίχος απέναντι τη φωνή μου επιστρέφει…
Για όσα με πληγώνουν "τένις" κάνεις και το μπαλάκι επιστρέφεις…
Αλώστε…Oσα φτάνουν φωνή.
Άκουσμα φράσεων και νοημάτων να γίνουν δεν έχουν σημασία….
Ησυχία …και σιγή μας πρέπει ...
Σα μια βρύση , ένα κρουνο γενετικής που σταλαγματιά- σταλαγματιά δρόσισε
και κάποια στιγμή να σιγήσει αποφάσισε….

Μη μου φωνάζεις ...αυτό θέλω
Μη σου μιλώ….αυτό θέλεις

Μπερδευτήκαν λέξεις κι αισθήματα!~…

παλιοκαίνουργιο πανωφόρι πλέκουν ...
ούτε εσύ να το φορέσεις θέλεις μα μήτε να το αντικρίσω δύναμαι…
Θεοί εμείς ..και πρωτόπλαστοι εμείς ,

απ΄ τον παράδεισο …αυτοδίωξη
Δικό μας καινό προπατορικό αμάρτημα
Και το ανάθεμα που;
Στα μάτια μας μέσα ή στο λογισμό;;;

Η ζεστασιά σου παγωνιά σου έγινε…
Κι ακόμα αναρωτιέσαι γιατί…
Θέλω έμβρυο σιωπής να γίνω!!! τούτο μόνο θέλω….
Σε μήτρα να κρυφτώ … μη βγω ποτέ να αντικρίσω!!!
Απολιθωμένο έμβρυο να καταστώ,

που πάντα θα ελπίζει σε νικητήριο έξοδο
το «μετά» να ζήσω σ΄ αοράτου γυαλιού κρημνό…

Μα πάλι…στα χέρια σου έμβρυο να καταστώ…
Μήτρα παλάμης , θεά Κάλλη – μήτρα να γίνεσαι
Και το Άλλον του νου το ταλαντο...

Να! !!

χτυπά… χτυπά ...χτυπά....

Παράπονο χειμώνα το δικό μου….
Ανοιξιάτικη φαντασία οι δικές σου λέξεις ...
Σε κάδρο γύψινης μπορντούρας με κρέμασες
Στόλισμα σε τοίχο…και δίπλα ο στόχος
Μα τα βελάκια του ποτέ δεν έμαθες να ρίχνεις….
Και γύψος δίπλα…εκεί εγώ…εκεί με έβαλες
Με χρυσομπογια το περιτύλιγμα
Του κάδρου λέω το … ..

Μακριά έφυγες….μα μακριά ήσουν!!!απ΄ την αρχή ...
Κι εγώ ..ψυχή να ψάχνω σε πρόσωπα άυλα
ή μήπως φαύλων ονείρων ψυχή, ψυχή μου;

Ανάθεμα ….καρδιά μου
Κι η τρέλα ανατείλει…..
Καλή νύχτα!…..μέρα καλή σου φως μου….
Πότε το έρεβος σε φως ταξιδέψε;;;
Και το αλλόφρον πότε γδυμνό το μάνταλο χτυπά
ξανά…ξανά…ξανά;;;;