13.12.07

εορτολόγιο Αγγέλων...."σάν σήμερα γεννήθηκες"

48 χρόνια επί της γης πορεύτηκες…
20 χρόνια χούφτα στη χούφτα μου, κοινή η πορεία και το βλέμμα κοινό…
Τιμούν την γενέθλιο των Αγίων ημέρα οι άνθρωποι…
Των αστεριών; Των Αγγέλων….
Γιορτάζω την γενέθλιον ημέρα σου ….
Πονάς, κρυώνεις , δακρύζεις; Αγαπάς; άραγε;
«Μοναξιά πάγου» ονομάζεται το λουλούδι στο βάζο της γιορτής σου ….
Λευκό του πάγου το χρώμα του…μα τ΄ άρωμα του θυμίαμα,
μεστή κάνει την όσφρηση
Στις σειρήνες της Αχερουσίας τα ώτα δεν έκλεισες….
Σε μάγεψε η μουσική τους….κι ακολούθησες..

Ανάλαφρα στο Φως να ταξιδεύεις Φως μου….
Το χέρι άφησες…σε πλοίο άγονης γραμμής να ταξιδεύω
εισιτήριο για μένα έβγαλες….
Και τα κοινά ταξίδια μνήμη έκανες….

Στην αντάμωση ΨΥΧΗ μου….

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να προχθες ηταν που μιλουσα με την Ταλι και της ελεγα πως οσο ζωηρη φαινομαι, τοσο πιο ηρεμα τραγουδια ακουω....ποιος ξερει ισως με αυτη την παραξενη ισορροπια να εξηγουνται ολα.

Και εχει λιγες μερες, που διαλεγεις κομματια καταδικα μου, τοσο που νιωθω να μου τα κλεβουν αν τα ακουω απο αλλου (χωρις παρεξηγηση, καταλαβαινεις τι εννοω)..... σε συνδιασμο και με το κειμενο ηρθε και δακρυσε η ψυχη μου και σε ζηλεψα ομως. Δεν εχουμε ολοι μας την τυχη τετοιων επαφων, εμπειριων, ανθρωπων-δωρων στη ζωη μας! Να εισαι καλα Μαρινακι μου, να τον θυμασαι μεχρι το ραντεβου σας εκει...

Πολλα φιλακια

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω τι να σου πω... συγνώμη...
νιώθω λίγη... τελείως, συγνώμη...
σ΄αγαπώ όμως...


Λουσμένη στο Φως μοναδικής αγάπης,
σε χρόνους, που μια γεμίζουν την καρδιά απουσία λευκή
και άλλοτε μυστήρια ευωδία...
στέκεις στο χώρο, με αισθήσεις που πάντα ψάχνουν.
Δεν ξεγελάς νιώθοντας, όσα στους κτύπους της καρδιάς μετρούν χαρά ή δάκρυ!
Δε χάνεται ο κόσμος σας! Πλαταίνει στην Αγάπη... (και πόσους χωρά!)
Μέσα του ταξίδια μακρινά, μ΄αποσκευές τις σκέψεις...
μαζί έτσι όπως σε έμαθε, μαζί πάντα έτσι θα είναι..
Μαζί Ανάσταση η ζωή, όπως τη γεύτηκες και έμπυρα ξέρεις...

Εκείνες τις στιγμές, που αβάστακτο το μόνη φαντάζει,
εκείνο που γλυκαίνει ξαφνικά και κάνει αλλιώς την ύπαρξη να νιώθει,
βλέμμα του είναι, χάδι του, αγάπη πέρα από χρόνους...
Φως είναι που σε αγκάλιασε και μακριά δε γίνεται να αφήνει...

Ανώνυμος είπε...

Δεν θέλω να ξεχάσω.
Φυλάκισα τη μορφή σου
άγνωστη στη πολυθόρυβη ζωή
ξεχασμένη από τα παραμύθια των γριών.

Άφησε τα μάτια να κυλήσουν
πάνω στις αράδες, και κλείσε τα βλέφαρα.
Πού είσαι τώρα;
Ανάμεσα στο Σύριο;
Στο Βέρα;
Στις Πλειάδες;
Μα εγώ έμεινα στη στεριά
κι εσύ διάλεξες να συργιανάς
ανάμεσα στ' αστέρια.


Αποκοιμισμένη μου μορφή
μείνε εκεί
πάνω στα
φτερά των αγγέλων
και γίνε άστρο… το
Άλλο μου μισό στα Όνειρα μου…

από εσένα σ' εκείνον... κι είμαι απόλυτα σίγουρη
οτι μόνο τα όνειρα μπορούν να νοιώθουν έτσι την αγάπη...
την δική σου...

φιλί μαρινάκι μου..
και μια σταγόνα στείλε του
από ομίχλης χνώτο...

Ανώνυμος είπε...

Άνοιξαν τα μάτια του Θεού, οι ουρανοί κλαίνε εκεί κάτω.
Οι τριανταφυλλιές ποτίζονται από δάκρυ, για τούτο και τ’ αγκάθια τους.
Οι θάλασσα δεν έπαψε να μαζεύει τα ρούχα της και να τ’ απλώνει ξανά, εκείνα τα’ απλώματα μονάχα πάντοτε κάτι κρύβουν πάντοτε κάτι βρίσκει την ευκαιρία και γλιστρά κάτω από το ρούχο που πέφτει…

Η Αγία Άννα ντύνεται τα όμορφά της και προσμένει, η ψυχή προσμένει και με τα λυτά της…
Τα ταξίδια έχουν πάντα έναν προορισμό κι έναν συνταξιδιώτη.

Επέτρεψε μου μονάχα τούτη τη μαντινάδα να γράψω, είναι από το βιβλίο Χαλασμός του Γιάννη του Μανούσακα.

«Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή
τόση ομορφιά σε φτάνει
ρόδο που ανθεί πολύ καιρό
την ομορφιά ντου χάνει»

Η αντάμωση ακόμα είναι μακριά Μαρίνα μου.
Να χαμογελάς μονάχα.
Όσοι αγαπάς αληθινά σ’ αγαπούν και το γνωρίζεις, τόσο οι νεότεροι όσο και οι από χρόνια αδελφοποιημένοι.
Να χαμογελάς καρδιά μου.
Να προσέχεις.

Ανώνυμος είπε...

Ναρίνα, μη θαρρείς τούτη η οδύνη μόνο δικό σου είναι κέρδος. Όλους μας καίει μια φωτιά απουσίας. Όλοι μας κρύβουμε βαθιά ένα αστείρευτο ουρλιαχτό που κάνει τα όνειρα να τρομάζουν και να σκορπούν την ηρεμία της νύχτας.

Ευχή παντοτινή απ’ τη φιλία μας βγαλμένη, οι μνήμες σου να μαλακώνουν τον καιρό να σβήνουνε τις μπόρες και να μυρίζουν γιασεμί στη νέα, τη μοναχική πορεία σου.

Ευχή παντοτινή απ’ την καρδιά μου, μια Άνοιξη να σε τραβά απ’ το χέρι γλυκαίνοντας την πίκρα της απώλειας από χρόνους περασμένους.

Τον ήλιο αγκάλιασε και μ’ οξυγόνο της ζωής φούσκωσε τα στήθια σου και θήλασε τις μέρες που θα σου χαρίζονται ατόφιες.

Γιατί, Ναρίνα, δεν είσαι μόνη, και βέβαια δεν μιλάω για τις όποιες φιλίες, έχεις το γιο σου τον Ιάκωβο.
Μαζί πιασμένοι από τα χέρια, με τις καρδιές σας ενωμένες θα ξεπεράσετε τον πόνο.

Θάλασσα ζεστή και γη υγρή, τα μυστικά που σε πονούνε λιώσε και ζήσε ότι σου χαρίζεται ακόμη φωτεινό.

Να είσαι πάντα καλά Ναρίνα.
Σε αγαπάω.

υγ. Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να γνωρίσω τον αγαπημένο σου σύντροφο.

Ανώνυμος είπε...

Δύσκολη μέρα σήμερα….
Σιωπή της πρέπει…
Οιμωγή της πρέπει ….
Μα πάλι πώς να πενθήσεις ένα Αστέρι;
Πώς να θρηνήσεις τον Άγγελο;

ΜΑΚΑΡΙΑ Η ΟΔΟΣ….
Ε ;ΒΙΚΥ ΜΟΥ;
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ « ο πρωινος ψιθυρος»
ΚΙ ΕΣΥ ΤΟΝ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΗΚΕΣ
ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕΣ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ…ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΝ ΕΚΑΜΕΣ…

ΣΤΑΓΟΝΑ ΜΟΥ…ΑΣΤΕΡΙ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ « το ηξερες Σταγονα;;»
Κι ΕΓΙΝΕ…ΕΓΙΝΕ…
ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ ΠΗΡΕ ΟΜΙΧΛΗ ΜΟΥ…
ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ...


ΗΧΕ ΜΟΥ…ΕΣΩ ΣΙΓΟΥΡΟΣ…
ΜΥΡΟΒΟΛΟΥΣΕ Η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ ¨ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΗΜΕΡΑ»
ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΧΑΡΑΣ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ
ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ ΧΟΡΟ ΧΟΡΕΥΕΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥ…
ΧΑΣΚΕΙ ΤΟ ΚΕΝΟ…
ΚΡΑΔΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΗΜΑΙΕΣ
ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΘΕΛΕΙ…
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΛΥΠΤΕΙ....

DEE DEE MOY…(…κι αν ακούσεις τις ίδιες μουσικές θα πει ότι τυχαία δε βρέθηκα…θα πει ότι δεν φύσηξε τυχαία ο άνεμος που σμιγεί των ανθρώπων τις ψυχές) ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΤΕΡΙΝΑ…
ΑΝΤΕΧΩ ΓΙΑΤΙ ΥΠΗΡΞΕ DEE DEE….
...................................
Χέρι χέρι διαβήκαμε στο γέλιο
Χέρι χέρι πορευτήκαμε το δάκρυ
Χέρι χέρι δάκρυ το δάκρυ τον άκρατο πόνο γευτήκαμε
Χέρι χέρι βλέμμα βλέμμα καρδιά στην καρδιά τη γέννηση του Γιου μας βιώσαμε


ΤΩΡΑ… Η ΣΙΩΠΗ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΚΑΝΕΙ Σ΄ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
ΝΤΥΜΕΝΗ ΤΟ ΡΟΥΧΟ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΟΝΟ…..

Ανώνυμος είπε...

Όταν φεύγει ένας σύντροφος ή φίλος της ζωής, τόσο αγαπημένος, το μόνο που μπορούμε να σκεφτούμε είναι πως αναχώρησε για κει, πιο πάνω, πολύ πιο πάνω από μας, και φυσικά επιβάλλεται να γιορτάζουμε τη γενέθλια μέρα του, και να τον θυμόμαστε, έτσι όπως τον ζήσαμε, ζεστό, ανθρώπινο, με βλέμμα λεβεντιάς που ποτέ δεν επιδείκνυε, τα λόγια του, τα τραγούδια, τα ρούχα της δουλειάς όταν επέστρεφε, ή πολεμούσε και κατάφερνε να χτίσει με ασκητική υπομονή, σπίτια της χαράς για όλους μας…

Ανώνυμος είπε...

"Πώς να θρηνήσεις τον Άγγελο;"

Δεν τον θρηνείς...ο θρήνος δεν του πρέπει.
Να αισθάνεσαι ευτυχής που η τύχη σου έστειλε συνοδοιπόρο στη ζωή αυτόν τον ΄Αγγελο και μαλαματένιες είναι μνήμες σου.

"Δακρύζεις και χαμογελάς"

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

..να είσαι ευτυχισμένη, για τις κοινές σας στιγμές, για τις όμορφες αναμνήσεις.
Να προσέχεις Μαρίνα.

Ανώνυμος είπε...

Έλα λίγο
μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω

Έλα λίγο
μόνο για λίγο
μέσα μου σιωπή
μίλα μου εσύ
όλη μου η ζωή στα χέρια σου κλεισμένη

Έλα λίγο
μόνο για λίγο
ζω και ξαναζώ
κάθε μας στιγμή
σε χώρο μυστικό
καρδιά μου σ' ανταμώνω

Έλα λίγο μόνο για λίγο...


Οι στιγμές σας να σε δυναμώνουν και να σου χαρίζουν κουράγιο.
Σε άγγιξε η αγάπη και δεν είναι λίγο...

Να τον θυμάσαι !!!

Φιλιά πολλά

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου άγνωστη Μαρίνα

Αυτό, το μικρό, απλό και συμπυκνωμένο κείμενο είναι ό,τι πιο συγκινητικό έχω διαβάσει!

Να είσαι καλά να τον θυμάσαι...
... και να γράφεις...

Ελενα καπακιώτου είπε...

με συγκηνησες βραδυατικα...

δεν εχω λογια...
το μυαλο σταματησε εδω...
ενα μονο θα σου πω...

καλο βραδυ