30.7.07

εσυ...παντα εσυ!


Ποιός ο χρόνος σου?
Ποιός ο χρόνος σου στο μυαλό μου?
Μέρες τώρα το ταβάνι έχω πίνακα κάνει με τις εναλλακτικές μορφές σου….
Δέκα μέρες ζωγράφιζα το πορτραίτο σου…σε μια τεράστια παλέτα…εσύ μόνη ζωγραφιά με όλες τις μορφές της….

Αναρωτιέμαι….
Ζω στο παρόν?
Οι μέρες κυλούν κοινές ( πόρνες δοσμένες άσκοπα) και κενές (άδεια δοχεία νυχτός)…
Το έγραψα σε έναν φίλο….
Αναρωτιέμαι
Πότε καινές άραγε θα γίνουν? ….
Το φως του καλοκαιριού με γεωμετρική άνοδο σκοτάδι μέσα μου γίνεται…

Αναρωτιέμαι…
Φταίει η μήτρα που με γέννησε;
Εσύ που στη ζωή μου ήρθες;
Γιατί η θλίψη ρούχο εσώρουχο ψυχής έχει γίνει?
Που είσαι; Που;
Κρυώνεις;
Πονάς;
Ερωτεύεσαι;
Γελάς;
Άμμος στην παλάμη που τρέχει ανάμεσα στα δάχτυλα να χαθεί στην μάνα άμμο της ,ήσουν….
Αυτό ήσουν….
Χειμώνα ήρθες….
Χειμώνα αφήνεις
Λίγα τα Καλοκαίρια σου κι οι Ανοιξες σου ελάχιστες…
Μα εσύ το είχες πει….
Απ την αρχή….

«Το θέμα είναι, όταν μας μένουν στις χούφτες μας κάθε φορά μετά, τα φλούδια και τα κουκούτσια; »

κι εγω σε βάφτισα "κεράσι" μου….

που το κουκούτσι του δεν πετω….
Κερασι μου….
Ποσο δικιο ειχες…..

Καλη σου νυχτα…..

κερασι ( ανθρώπων άλλων)

21 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γιατί, γιατί κάνεις την θλίψη ρούχο;

Γιατί, γιατί το πίσω σε κρατά;

Σε διαβάζω και θέλω να τρέξω να σε βρω, να σου πω πως η ζωή έχει χρώματα που σε περιμένουν φτάνει να κάνεις το βήμα μπρος, φτάνει να το ζητήσεις....

Κράτα τους χειμώνες, μα ψάξε για την άνοιξη....

φιλί φιλί

γιατί; γιατί;

Ανώνυμος είπε...

Μου ΄λειψες και υπέθεσα πως ...διακοπεύεις,
μα δεν περίμενα να κλείνεις τόση θλίψη στην ψυχούλα...
Αν δεν ήταν τραγανό και γλυκό το κεράσι, το ....κουκούτσι πέταξέ το.
Ούτε λικερ πρόκειται να φτιάξει, με όση ζάχαρη κι' αν το ενισχύσουμε

Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

Σπαρακτικό... συμπάσχω μαζί σου.

Ανώνυμος είπε...

Αdiple μου...το πρωτο ρoυχο μου , τα σπαργανα μου η θλίψη ήταν....
ετσι λενε αυτοι που με "γεννησαν" τουλάχιστον...

Ελα....Ελα...

οι καταθλιπτικοι ειναι οι πιοτερο γελαστοι adiple μου ...
την θλιψη τους σε κανέναν δεν "προσφερουν"
κατι σαν το " γελα παλιάτσο" ειναι....
αυτο ειναι.....

στο πισω ειμαι, γιατι εκει εζησα....
εκει εμαθα να ζω...
εκει η αναφορα μου....
παντα....
οσο ζω....

ελα να πιουμε ουζα....
προσκληση....
μην φοβασαι adiple μου
μόνο θα γελαμε....

φιλια φιλια φιλια φιλια.....

Ανώνυμος είπε...

Γλαρένια μου....διακοπευω ...
εντός μου.

το κερασί....
αχ αυτό το κεράσι αγάπη μου...
κάτι απ τον ήλιο και το φεγγάρι είχε...(έχει, γιατί όχι;)

ένας και μοναδικός ο "γλάρος" μας
ένα και μοναδικό τ΄ αστέρι μας
ένα και μοναδικό το μισό μας ....

φιλί .....ευχής παντοτινών ταξιδιών με τον " μοναδικό" σου Γλάρο ομορφιά μου....

πάντα μαζί...πάντα...
ευχή και προσευχή.....
δική μου...
σε Εσένα και τον Γλάρο σου....

Ανώνυμος είπε...

adaeus ...
καλως τον...
καλως όρισες....
τι να σου γραψω?
το "συμπασχω" σου τα ξέρει όλα....
ετσι δεν ειναι;
τι παραπανω να σου γραψω;
τι;

σε ευχαριστω που ηρθες...

απ " το συμπασχω", ευχομαι απ την ψυχή μου, γρήγορα να βγεις...
κι αν εγω δεν τα καταφερνω, χαιρομαι πάρα πολυ όταν κάποιος "δραπετεύει"....

φιλι....πρωτου χαιρετισμου

Ανώνυμος είπε...

Λίγο πριν φύγω διακοπές πέρασα να πω ένα γειά,

διάβασα για ένα κεράσι, για φλούδια και κουκούτσια που κρατάς στο χρόνο,

σκέφτηκα ότι η θλίψη κάνει τον άνθρωπο εραστή του λόγου,

ο πόνος ανδρώνει και θεριεύει τους ποιητές,

μα δε σκέφτηκα το πιο απλό:

"Τι θα γινόταν αν έβαζες το κουκούτσι σου σε μια γλάστρα, το πότιζες, το έλιαζες, του σιγομουρμούριζες τραγούδια,

τι θα γινόταν;

Κι αν φύτρωνε βλαστάρι,
συντροφιά στις εποχές που έρχονται,

κι αν θα γινόταν δέντρο,
ίσκιος στο λιοπύρι και δροσιά στο σώμα,

Θα ξαπόσταινες άραγε από κάτω;".

Και βρήκα την απάντηση μόνος μου πάλι: ΌΧΙ.

Τα κουκούτσια που κρατάμε σε σπιρτόκουτα σφαλισμένα,
δεν τα αφήνουμε να τα φάει η μαύρη γή, να τα αναγεννήσει.

Τα έχουμε μόνο για μας, να μας θυμίζουν, να μας συμβουλεύουν, να μας δείχνουν το δρόμο,

ένα δρόμο φωτεινό που οδηγεί σε μυριάδες καλάθια γεμάτα κεράσια κόκκινα και ζουμερά.

Λίγο πριν φύγω να βρω το καλοκαίρι μου και φέτος, πέρασα να σου πω ένα γεια,

όμως νιώθω ότι δεν είναι αρκετό...

Έτσι, σου αφήνω και μια μεγάλη αγκαλιά. Σφιχτή κι αθώα, γεμάτη ζεστασιά φιλική.

Νά σαι καλά. :))))

Ανώνυμος είπε...

Αγγελε μου....
σε ευχαριστω...

εισαι ποιητης τελικα...
εισαι ΜΗ ερασιτεχνης στην σκέψη...
λιγοι ξέρεις, ειναι οι ατοφιοι...
κι εγω σε αυτους δεν συγκαταλέγομαι...
εχεις απολυτο δικιο για τα κουκουτσια και τα φλουδια....

ειναι οτι καθενας απο εμας τους ανθρωπους θελει να ζησει τελικα....

αν επιλεξει με τα κουκουτσια του στο σπιρτοκουτο να κλειστει αυτο θα κάνει....
με εχει πιασει το σκληρο με τον εαυτο μου...
τον εχω βαλει κατω και τον παταω....
δεν βγαινει τιποτα το ξερω....
στο σπιρτοκουτο μου θα μεινω...
γιατι αυτο επελεξα να κανω...
παραμένοντας στους όρκους μου....


μια ευχη δεν αρκει...
ουτε ενα φιλι....


την Μαρια της ζωης σου παντα αγκαλια να εχεις...

η Μαρια της ζωης σου στην αγκαλια σου πάντα να χαμογελα....

Ο Μπέμπης σας.....σε διαδικη αγκαλια να ανδρωνεται....

χιλια χρονια μαζι, κι άλλα τόσα και τόσα...
απ την καρδια μου....

αδραξτε το καλοκαιρι λοιπον αυτο,και τα χίλια επόμενα.....

μια αγκαλια γεματη φιλια και εκτιμηση

Ανώνυμος είπε...

Η εξέλιξη στη φύση, η αλλαγή κι η μεταμόρφωσή της είναι από μόνο του ένα απορίας άξιο γεγονός, ένα αληθινό θαύμα, με την έννοια ότι γίνεται τόσο "κρυφά", τόσο δίχως να το καταλαβαίνουμε παρά μόνο μετά από παρέλευση ικανού χρόνου ...εξαρτάται το γεγονός...ίσως και παρέλευση αιώνων, χιλιετιών(!)...τι να συλλάβει ο άνθρωπος που γεννιέται και ζει μέσα στο σιδερένιο κλουβί του, των 80 και κάτι χρόνων! Όλα (θα) αλλάζ(ξ)ουν μια μέρα...
"Έτσι ξαφνικά, όπως θα μπαίνει η Ανοιξη,
δεν θα γυρίσω να κοιτάξω
κι έτσι ξαφνικά, όπως θα μπαίνει η Ανοιξη
μια και καλή θα σε ξεγράψω..." (μ'εμένα έτσι συνέβη κάποτε). Εδώ πάντως εννοώ μεταμόρφωση της ψυχής του ανθρώπου στο τελειότερο σχήμα της...κι όμως κάποτε θα γίνει κι αυτό κι ελπίζουμε, καθώς η ψυχή παρασέρνει με τη δύναμή της και τη σάρκα μας, ν'ακολουθήσει θέλει δε θέλει κι αυτή τον καινούργιο μας δρόμο...είμαστε τόσο μικροί ακόμη!... Σε φιλώ γλυκά Μαρίνα...στον χειμωνιάτικο δρόμο σου, με το γέλιο και το δάκρυ σου...

Ανώνυμος είπε...

Γιατί τέτοια αυστηρότητα με τον εαυτό σου;

Μην τον αντιπαλεύεις, άστου κάποιες ελευθερίες, κάντον καπετάνιο κι ασε να σε ταξιδέψει με τον τρόπο του.
Στο κάτω κάτω είναι ο μόνος που είναι ΠΑΝΤΑ εκεί, ο μόνος που ΞΕΡΕΙ και που σίγουρα σ΄ΑΓΑΠΑΕΙ...

Χα! που είσαι καταθλιπτική... δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες ούτε οι τίτλοι, τους αντιμάχομαι όλη μου τη ζωή...

Είσαι ΕΣΎ !

Δεν φοβάμαι. Προσπαθώ να σε καταλάβω μόνο...

Σιγά σιγά
Δακρυ δάκρυ
χαμόγελο χαμόγελο

Ανώνυμος είπε...

Δεν σ΄ακουσα σήμερα...

Κι αυτό το κερασάκι, είχε ένα κουκούτσι ΝΑ, με το συμπάθιο!

Ο πίνακας θα είναι πάντα μέσα κι όχι στο ταβάνι. Μπορείς να τον δεις σε μια σιωπή, σ΄ένα δάκρυ, σ΄ενα πρόσωπο παιδικό...

Σ' αγαπάω, θέλω να σου χαρίσω...
Καλάθια από φρούτα και πίνακες καινούργιους...
Θέλω να σου χαρίσω θάλασσα κι ανάσες...
Θέλω να σου χαρίσω λέξεις και στιγμές...
Θέλω να φάμε μαζί αστειευόμενες για τα σοβαρότερα, όπως μόνο άνθρωποι της συνομοταξίας μας ξέρουν...

Σ΄αγκαλιάζω σφιχτά, κι ο ώμος μου δικός σου.

Θα είμαι εδώ...
Να είσαι εκεί...

Υπόσχεσαι?

Ανώνυμος είπε...

BETTY μου...
η ψυχη....η ψυχη μας!
ποσο την εχουμε πονεσει και πληγωσει...
οτι πολυτιμοτερο κακοποιήσαμε....
η μας κακοποιησαν....
"Κοιτα μεσα σου και θα βρεις τον Θεο ψυχή μου" μου έλεγε ο +Ιακωβος...
Πάνε πολλά χρόνια...κι Εκεινος ειναι πια Αλλου...

Σε ευχαριστω για άλλη μια φορα Betty του συμπαντος κόσμου
Betty της καρδιας μου....

φιλι ......νυχτερινο

Ανώνυμος είπε...

adiple Μου...ελπιδας χαμογέλιο Εσυ....

εχεις δίκιο adiple μου...
εχεις δίκιο....
ομως το ν΄αγαπας το ειδωλο του καθρεφτη σου θέλει εκπαιδευση...
εκπαιδευση σωστη...απο σωστους κι ισως σοφους απ την ζωη ανθρωπους...

εγω εκπαιδευτηκα τον τοιχο στημένη να με εχω πάντα....
παλευω όμως...παλευω...

δεν ειμαι καταθλιπτικη γλυκεια μου adiple,απλα θλιμμένη...

παμε με χαμογελο κι ενιοτε ενα δάκρυ ποτηρι με ουζακι να τσουγκρίσουμε...
στο αυριο....
φιλι..χαμογελου γιατι υπαρχεις
φιλι...χαμογελου γιατι εισαι εδω
φιλι....φιλι....φιλι Σε Εσένα

Ανώνυμος είπε...

Ελενα ου...αδελφουλα,
χαθηκα σημερα....μα είπαμε
δεν ανησυχουμε ...ετσι δεν ειναι?
ξερεις οτι ειμαι παντα εδω....
παντα για σενα καρδια μου...
και ξερω οτι εσυ παντα θα εισαι εκει....
Το υποσχομαι....
το υποσχεθηκες....

σ΄αγαπαω
φιλι στελνω....
πιασο, στο προσκεφάλι σου όλη την νυχτα

Ανώνυμος είπε...

Με άγγιξε...

Ανώνυμος είπε...

Και πόσο πολύτιμο
Μπορεί να φανεί
Κάποτε
Ένα και μόνο ένα
Κουκούτσι
Από κεράσι…

φιλι

Ανώνυμος είπε...

Ηλιαχτιδα...

μοναξια στηνει παγιδεςκαι πληγωνει...
σε μνημες πισω κι ολο πιο πισω μας ταξιδευει...

Μαρία μου...
ομορφη αυγη να εχεις
φιλι ....κορης ηλιου

Ανώνυμος είπε...

Γιάννη πολυτιμε καρπε της ζωης μου....
σημαντικε μου...

φιλι.... αγαπημενε χρονων αλοτινων τωρινων και μελλουμεων
φιλι Ηχω μου

Ανώνυμος είπε...

Tzonakos....
Καλως όρισες...
σε ευχαριστω....
ο χρόνος ειναι η μνημη μας στο πριν μας στο τώρα και στο μετα μας...
με τα χρωματα που το βλέμμα μάζεψε η μνημη τον ζωγραφιζει...κι εκεινος με την σειρα του στην παλέτα, την ζωη μας εικονα φτιάχνει
φιλι...καλωσορισματος

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα, είμαι νέος χρήστης στα Blogs, δεν γνωρίζω και δεν έχω κανένα κύκλο ή φίλο που ν' ασχολείται αντίστοιχα με αυτό. Ψάχνοντας συνάντησα την "έμπειρη γνώση" κι ομολογώ πως από εσωτερική παρόρμηση ταυτήστικα με όλα τα εξαίσια κείμενα σας.
Διότι κι εγώ είμαι αρκετά κοντά στο θλιμμένο τρόπο γραφής. Τι να κάνουμε, υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που η θλίψη είναι όχι αναγκαίο κακό, αλλά ανάγκη εσωτερική κι απρόβλεπτη στα δάκρια που μας χαρίζει...
Όμως εγώ τη βρίσκω σαν την πιότερο σοβαρή έκφραση μέσα στον λόγο.
Πολυλογώ, αλλά μαγεύτηκα από τα λόγια σας.
Θα ήθελα να μου επιτρέψετε να σας αναρτήσω στο blog μου, ως η πρωτη αξιόλογη επαφή.
Ευχαριστώ για όσα διάβασα.

Ανώνυμος είπε...

ενοχες διαδρομες....
σε ευχαριστω που ηρθες...
σε ευχαριστω και για τα σχολια σου για το blog μου, κι οτι αυτο γραφει.....
ξανα ελα....
σε περιμενω....

σε ευχαριστω, και σε περιμενω