εσυ...παντα εσυ!

Ποιός ο χρόνος σου?
Ποιός ο χρόνος σου στο μυαλό μου?
Μέρες τώρα το ταβάνι έχω πίνακα κάνει με τις εναλλακτικές μορφές σου….
Δέκα μέρες ζωγράφιζα το πορτραίτο σου…σε μια τεράστια παλέτα…εσύ μόνη ζωγραφιά με όλες τις μορφές της….

Αναρωτιέμαι….
Ζω στο παρόν?
Οι μέρες κυλούν κοινές ( πόρνες δοσμένες άσκοπα) και κενές (άδεια δοχεία νυχτός)…
Το έγραψα σε έναν φίλο….
Αναρωτιέμαι
Πότε καινές άραγε θα γίνουν? ….
Το φως του καλοκαιριού με γεωμετρική άνοδο σκοτάδι μέσα μου γίνεται…

Αναρωτιέμαι…
Φταίει η μήτρα που με γέννησε;
Εσύ που στη ζωή μου ήρθες;
Γιατί η θλίψη ρούχο εσώρουχο ψυχής έχει γίνει?
Που είσαι; Που;
Κρυώνεις;
Πονάς;
Ερωτεύεσαι;
Γελάς;
Άμμος στην παλάμη που τρέχει ανάμεσα στα δάχτυλα να χαθεί στην μάνα άμμο της ,ήσουν….
Αυτό ήσουν….
Χειμώνα ήρθες….
Χειμώνα αφήνεις
Λίγα τα Καλοκαίρια σου κι οι Ανοιξες σου ελάχιστες…
Μα εσύ το είχες πει….
Απ την αρχή….

«Το θέμα είναι, όταν μας μένουν στις χούφτες μας κάθε φορά μετά, τα φλούδια και τα κουκούτσια; »

κι εγω σε βάφτισα "κεράσι" μου….

που το κουκούτσι του δεν πετω….
Κερασι μου….
Ποσο δικιο ειχες…..

Καλη σου νυχτα…..

κερασι ( ανθρώπων άλλων)

σου ειχα πει καρδια μου....

"Πως το μυαλό μου θα βρεθεί στους δρόμους που χάραξες...
Πέρα απ’ τα σύννεφα, τις θάλασσες, αναρωτιέμαι πως θα κρατηθώ νηφάλια μεσα στα μάτια σου…
Πληγές γίνανε οι στιγμές σου, πώς θα τις επουλώσω;
Θυμάσαι...μιλούσες κι εγώ αισθανόμουν, γελούσες και πέταγα ελεύθερη…
Πόσες ανάγκες τάχα τώρα θα κρύβουνε τα λόγια σου…
Δεν μέλλεται να ζήσω από σένα άλλο… πλέω έρμαιη, στο θάνατο"...

“Πόσο θα ήθελα να ήμουν Άγγελος, να άπλωνα τα φτερά μου να πέταγα μακριά. Να καταργούσα το χρόνο. Φαντάσου, να έσβηνα κάποια νεκρά χρόνια απ` τη ζωή μου και να συνέχιζα εκεί που θα ήμουνα ώριμη και θα με ολοκλήρωναν οι πράξεις μου. Να ακούω τη μουσική της Edith και να περπατάω μέσα σ` εκείνη τη βροχή που κάνει τη γη να αναδίνει ζωντανές οσμές. Να εκθέτω το κορμί μου γυμνό όπως τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού”.

(απ το βιβλιο του Δ.Βαρβαρηγου "το υστερόγραφο μιας συγνώμης " )

Ζω ακροβατώντας ανάμεσα στο παρόν στο παρελθόν και στο μέλλον….

θυμάμαι και θλίβομαι….ζω και δακρύζω….προσδοκώ και τρομάζω.
Σου μιλώ ψυχή μου ….
συνέχεια…
Αγγίζω τα φτερά μου και πονάω…………
Να τα χαϊδέψω θέλω κι αυτά πληγώνονται , αιμορραγούν και στα επίγεια με σέρνουν…
Βάρος ασήκωτης θλίψης στα χώματα με στήνει.
Κινούμενη άμμος οι μέρες μου και με βουλιάζουν όλο και πιο πολύ
Ακουμπώ τα φτερά μου και τρομάζω…
Κομμάτια είναι…λάμες τ΄ άκροφτερα…
Τα σέρνω το γυμνό κορμί να ζεστάνουν και οι λάμες τους τρυπούν την σάρκα,
Την πονούν κι όμως σταγόνα αίμα δεν δακρύζει….
Θυμάμαι που σου είπα…
να προσέχεις ψυχή μου…να με προσέχεις….
Αέρας είμαι….λίβας
Καίω ότι δίπλα μου σταθεί…
Σου το είχα πει…..θυμάμαι.
Να προσέχεις μάτια μου….να με προσέχεις….
Αγέρας είμαι…. βοριάς….
Παγώνω ότι τρυφερά δίπλα μου σταθεί….
Σου το ‘ χα πει μάτια μου….
Σου είχα πει….
Ξεκολλώ αναμνήσεις ,σάρκας κομμάτια πίσω μου
αφήνω, πονώντας δακρύζοντας συνεχίζω και πίσω το κεφάλι δεν γυρνώ…κι ας πονάω…κι ας κλαίω ,,,κι ας μου λείπουν…κι ας ξέρω ότι ένα σώμα χωρίς σκιά θα καταλήξω …

Μα…..Εσυ; Εσύ;
Δεν είπες εσύ όμως να προσέχω…
Δεν μου είπες να σε προσέχω….
Σεισμός είσαι….όλα τα ισοπεδώνεις
Θύελλα είσαι…. στο πέρασμα σου όλα τα παρασέρνεις
Βράχος γρανίτης είσαι….όλα τα συνθλίβεις
Δεν είπες…." "να με προσεχείς εσύ λίβα ""….
Δεν είπες …

τίποτα δεν είπες….
Τώρα τα λες όλα ….
Σιωπώντας ...

Μαύρο κρασί ποτήρι σηκώνω και στην μοναξιά πίνω…

Σε Εσενα Adiple μου....για όλα τα αντιθετα

Για Σενα ADIPLE....

για όλα τα πριν τα τωρα τα μετα Σου.....

Ελπίδα

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Goran Bregovic
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Ποια καινούργια ή παλιά οφειλή
απ' τη λήθη αν βγει στο φως ωφελεί;
Τί μας μήνυσε ο χρησμός, του θεού η φωνή
πέστε μου ουρανοί.

Τρέμει ανήμπορη απ' το φόβο η καρδιά
πόνοι γέννας δε γεννήσαν παιδιά
χώμα εύφορο, σοδειά νηστικιά, μισή,
βόηθα μας εσύ.

Στους ναούς οι ψυχές στέκονται,
ζωντανοί με νεκρούς μπλέκονται
η ζωή σαν βοή θάνατου
μα η φωνή του αθάνατου γλυκιά.

Αν είσαι εσύ φωνή χρυσή
θα φύγει αυτό που δε χορταίνει να μισεί
αν είσαι αυτός
θα 'ρθω σκυφτός
ή μήπως σάλεψε η ελπίδα μου στο φως;

Δε μετριούνται
οι λύπες, οι πόνοι,
ψυχές στον ʼδη φεύγουν, πάνε σαν πουλιά
Δεν ξεχνιούνται
γυναίκες και μάνες
Με θρήνους θάβουν
τ' άψυχα νεκρά κορμιά

Λόγε μου αθάνατε,
σώσε με απ τα μύρια του κακού τ' αγγίγματα
Χέρια τι κάνατε
κι έγινε η τύχη συμφορά;
Κάποτε, θάνατε,
τ' άλυτα της Σφίγγας τα τρελά τα αινίγματα
τα 'λυσε, αθάνατε,
άνθρωπος απάνω στη γενιά.

Ποια καινούργια ή παλιά οφειλή
απ' τη λήθη αν βγει στο φως ωφελεί;
Τί μας μήνυσε ο χρησμός, του θεού η φωνή
πέστε μου ουρανοί.

Τρέμει ανήμπορη απ' το φόβο η καρδιά
πόνοι γέννας δε γεννήσαν παιδιά
χώμα εύφορο, σοδειά νηστικιά, μισή,
βόηθα μας εσύ.

Αν είσαι εσύ φωνή χρυσή
θα φύγει αυτό που δε χορταίνει να μισεί
αν είσαι αυτός
θα 'ρθω σκυφτός
ή μήπως σάλεψε η ελπίδα μου στο φως;

Η σωτηρία της ψυχής

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Της εξοχής τα πρωινά
θα τα βρούμε ξανά
αγκαλιά στο κρεβάτι
και δεν πειράζει που τόσο νωρίς
θα κοιτάμε χωρίς
να γυρεύουμε κάτι.

Της σιγουριάς τα υλικά
είναι λόγια γλυκά
σε κασέτες γραμμένα
γι' αυτά που ήρθανε τόσο αργά
μα τα πήρε η καρδιά
με τα χέρια ανοιγμένα.

Η Σωτηρία της ψυχής
είναι πολύ μεγάλο πράγμα
σαν ταξιδάκι αναψυχής
μ' ένα κρυμμένο τραύμα.

Μια παραλία ερημική
και ν' απλώναμε εκεί
της ζωής μας το βήμα
και δεν πειράζει που τόσα φιλιά
πριν να γίνουν παλιά
θα τα πάρει το κύμα.

Κι εκεί στην άκρη της γραμμής
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ' αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκια
για να μοιάζουν παλάτια.

απο ποιον φοβο σου τρεχεις να κρυφτεις.......

Νύχτα φέρουσα φεγγάρια ημιθανή,
ζωή απ το σκοτεινό της ψυχής σου να τραφούν
για να σωθούν ζητάνε, κι αντίδωρο ζωής να σου προσφέρουν.
Τρέχεις να τους ξεφύγεις, τσιγκουνεύεσαι το μαύρο της ψυχής σου να δώσεις ,μην και σωθούν και ζωή ζώσα σου προσφέρουν , σπαταλώντας ετσι ασθμαίνοντας , ανώφελα την τσιγκουνιά σου…
Ήλιοι σε ερέβους φόντο ουρανού παλεύουν να
σε ζεστάνουν κι εσύ τρέχοντας, σχοινοβατώντας
να κρυφτείς στο υπόγειο σου να του ξεφύγεις προσπαθείς….

Φοβάσαι το πάθος του Φώτος του; φοβάσαι το έρεβος του ουρανού του; ή τη σκοτεινιά του υπόγειου δικού σου, που πας να κρυφτείς;

Ποιος ο μεγάλος σου φόβος τελικά;
Όταν στην σκοτεινιά του μπεις, ίσως μάθεις, ποιο σκοτεινό περισσότερο φοβάσαι….
Από ποιο φως πας να ξεφύγεις και γιατί…

Ίσως γιατί με φως σου παρομοίωσαν την μετάβαση στον θάνατο σου….
Κανείς όμως δεν σου μίλησε για το σκοτάδι του μνήματός σου ,γι αυτό εκεί τώρα τρέχεις να κρυφτείς σπαταλώντας άσκοπα την τσιγκουνιά σου….

η μοναξια στήνει παγιδες και.....

βράδυ Σαββάτου κι η μοναξιά του....

-έλα να βάλουμε ένα ποτό....να τα πούμε....

καιρό έχουμε να κάτσουμε οι δυο μας....ε; τι λες;

-κάτσε....πάρε καρέκλα...για μένα το γνωστό....

ότι και για σένα δηλαδή...λίγο πιο ελαφρύ κάνε το δικό μου..

στην μέση κάτσε του καθρέφτη....

δεν σε βλέπω καλά...μου κρύβεσαι λίγο...

ωραία...μίλα μου τώρα...σ΄ ακούω....

-κουράστηκα!!.

-κουράστηκες;

από ποια από ποιους ;

απ τα πάθη ;

-Ίσως…με κούρασε η δομή μου …η κατασκευή μου. το γενετικό μου υλικό…
Αναζητώ έναν εαυτό απλό.. αναγνωρίσιμο , εύκολο..

κι όχι τον δαιδαλώδη λαβύρινθο, που στο κέντρο του ένα τέρας -¨μινώταυρος ¨ βρυχάται να κατασπαράξει ότι κι όποιον το ανακαλύψει…ακόμα κι εμένα…. .

Bδέλλες πίνουν το αίμα μου.. .

-ναι...το ξέρω...συνέχισε.....

την αντιγνώση ανακάλυψα κι θεός με τιμώρησε με ένα γύπα –σκέψη να τρώει τα σωθικά μου…

την αντιγνώση…την κατάρα…το ανάποδο κι αντίστροφο…

Αγαπάω τα πάθη μου…τα γνωρίζω…τα ονοματίζω,…

το καθ ένα έχει το όνομα του…

θαρρώ χωρίς αυτά θα ήμουν ανδρείκελο…

ένα άγαλμα με κίνηση ένα μάρμαρο χωρίς ανθρώπινες ιδιότητες μα με τις τεχνικές προδιαγραφές του ανθρώπου…

ναι αγαπώ τα πάθη μου…

Ναι με αγαπώ…με μισώ…με θέλω,….με διώχνω…με κατακρίνω.. με αποδέχομαι με αποδιώχνω…με επικρίνω με απορρίπτω με δέχομαι με τρελαίνω

Σου παραδίνομαι…σου αντιστέκομαι…με τρελαίνει η σκέψη σου…με ζεσταίνει η παρουσία σου…η φωνή σου με ντύνει …,με ολοκληρώνει…πετάω το ρούχο που με ζεσταίνει και με προστατεύει.. το τσαλαπατώ…το ξαναντύνομαι δεν αντέχω χωρίς αυτό…δεν αντέχω μ αυτό……

-κι αυτό το ξέρω....

-Δεν θέλω να γράφω…και που το κάνω τι καταφέρνω?

Την ζωή μου σε ένα χαρτί αποτυπώνω ..σε έναν ψυχρό υπολογιστή ….σκατά…όλα…Όλα

Περιττώματα ψυχής τρελαμένης…”.ο κόσμος άρρωστος καπνός που τον καπνίζεις… έκτιση καθημερινής ποινής “

Άντε στο διάολο όλα…

Έχω γίνει εγωίστρια…..γμτ…
Ποιος με σκέφτηκε για χρόνια ολόκληρα?
Κανείς….

Η μια φωνή…(αυτή η Κήρα)

Η άλλη....

Εκείνος, Ετούτος, Εκείνοι, Ετούτοι ..θυμήσου, άνοιξε την ψυχή σου και θυμήσου…

Εσύ η άλλη φωνή...(η συνείδηση)

-Εγωίστρια.......Βγες...ζήσε. ερωτεύσου... ξεκόλλα από πάνω μου.....

-Ζωή ε?

-Εμ! Ζωή....ξέρεις τι είναι; ....

-Εεε! Μάλλον…Ίσως…Νομίζω ότι είναι

-Ζωή...όνομα ουσιαστικό...πολύ ουσιαστικό.. το ρήμα του συνήθως στην προστακτική...

Ζήσε ......

ουσιαστικό κλιτό και άκλιτο....

Γένους αρσενικού και θηλυκού

ενικός αριθμός ..Η Ζωή ( είναι ωραία) Της ζωής ( της οφείλουμε) την Ζωή( χαιρόμαστε) ω Ζωή( ποιος ο θάνατος σου;)........

Πληθυντικός αριθμός.....Υπάρχει; νομίζω όχι …δεν ξέρω…φταίει και το ποτό… ...

Άκλιτο...Η Ζωή, Η Ζωή, Η Ζωή......

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΩΡΟ ( κι η μοναδικη καταρα)

- Κουράστηκα....με κούρασες… τέλειωσε και το ποτό....να τα πούμε το πρωί ξανά;την ώρα που χτενίζεσαι....έχεις καλύτερη διάθεση νομίζω.....

-καλή σου νύχτα.....

-Καλή σου νύχτα κι εσένα...να ξέρεις κάτι όμως.........έπαψες αγάπη να θυμίζεις..

η θα φωνάζεις ή θα κουράζεσαι.....καλή σου νύχτα Μαρ........

καλή σου νύχτα συνείδηση….άσε με εμένα με τις Κήρες μου να παλεύω όλη την νύχτα…
Καληνύχτα….

δος μου ενα όνειρο.....

Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι Θεοί υφαίνουν την ζωή μας .
Εκείνα που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ. Κι αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν…..Σιωπή...Σιωπή… (Μηδεια....μουσικο κουτι...Τανια Τσανακλιδου)

Σαν σε όνειρο ήρθες….ήταν αλήθεια όμως ε; ….
Ασπρόμαυρο το τοπίο. …Σκιές εμείς … μόνες. Μ΄ έπιασες απ το χέρι ….

-πάμε μου είπες…
Σ΄ ακολουθώ με μια ηρεμία που σπανίζει σε μένα…
Στην κορφή ενός βουνού με οδήγησες….
-Κοίτα μου είπες….
Μια τεραστία πανέμορφη φωτεινή μπάλα ανέβαινε απ τις κορυφογραμμές….
Κοίτα…κοίταξε και θαύμασε….
Η γη ανατέλλει…… Για σενα ....Για μας!....
Κι έτσι απλά, σαν σε όνειρο , την ανατολή της γης μου πρόσφερες…..

Μαζι την είδαμε...
Σαν σε όνειρο…..

Τα μάτια ανοίγουν….Ένα γύρω κοιτούν και…
Χάνεσαι εσύ, το ασπρόμαυρο τοπίο, η κορυφογραμμές, η ανατέλλουσα γη,
Γυρνώ το βλέμμα, σε βλέπω να με κοιτάς χαμογελαστός μέσα απ΄ την κορνίζα σου ….
Όνειρο ήτανε; Ρωτάω…Σε ρωτάω!….
Όνειρο ήτανε; Δεν είδαμε μαζί την ανατολή της γης;
Ψέμα ήταν ; κάτι θέλεις να μου πεις, κι εκεί με πήγες;

Ναι ναι… ψιθυρίζει το χαμόγελο απ την κορνίζα σου
Αφουγκράζομαι…

Στο ΄χω πει δύσκολα ακούγεται ο ψίθυρος του χαμογέλιου σου…

κάντο γέλιο δυνατό να σ΄ ακούω…

Ακου σε–συνεχίζεις-….Ακου σε με…
Ακούς;….ότι θυμάσαι δεν βουλιάζει
Ακούς ; ...ότι αγαπάς δεν τελειώνει
Ακούς;… .ότι πληγώνει δεν μισείς
Ακούς; ....ότι πονάει ΄να τ΄ αγαπάς
Άκου και το τραγούδι μου….."και

"σήκω να το χορέψεις τα μάτια να μου κλέψεις για πάντα πριν χαθώ"…..

Σηκώθηκα και χόρεψα, ζεϊμπέκικο χορό , εκεί τότε στην αυγή, και το χαμόγελο απ την κορνίζα παλαμάκια χτυπούσε….
Και πριν ο χορός τελειώσει…
χάθηκε…..
Προδότη…..

Ονειρο ήταν λες........

στο χιόνι του καυσωνα

Ένα παγκάκι μοναχικό βρήκα, και κάθισα μαζί του έτσι, για παρέα..
Του μιλώ για σένα….Ήρθες-ελπίδα…..έμεινες –χαμόγελα

φεύγω φεύγω είπες - παγωνιά…

Έξω καύσωνας κι εγώ παγώνω.
Τα χέρια με την γνώριμη της απελπισίας κίνηση πιάνουν το κεφάλι…ανακατεύουν τα μαλλιά τα δάχτυλα. Θαρρείς ξαφνικά το κρανίο μαλακώνει….δειλά δειλά τον νου αγγίζουν….να τον χαϊδέψουν θέλουν να τον ακουμπήσουν και να ψηλαφίσουν τις σκέψεις του.

Άλλα προσμένουν… Σκέψεις κι όνειρα να αναγνωρίσουν θέλουν, μα μόνο εσένα αγγίζουν….

Μόνο εσένα ψηλαφίζουν.

Ξεφτίλα φωνάζουν…..

Τα ακούω. Χαμογελώ. Δεν ξέρουν, δεν είχαν καταλάβει..

Ένας νους γεμάτος με μια μόνο σκέψη?

Να τον χαϊδέψουν ήθελαν αγγίζοντας τον.

Τον τυλίγουν και τον διαλύουν τώρα….

Μου διαλύεις το μυαλό μου είχες πει….

Τα δάχτυλα ανταπόδωσαν με σύμμαχο την φυγή σου…Διέλυσες το μυαλό μου…

Κι εγώ παρακολουθώ ακίνητη του καύσωνα το χιόνι να πέφτει …

Γύρω από το μοναχικό παγκάκι κι εμένα , έχει στρωθει λευκό χαλί θλιμμένο
Τραβώ τα χέρια μου. Βίαια τ΄ αποκολλώ απ το μυαλό μου…΄Σκύβω ..Τα βουτώ μέσα στο χιόνι ….

κι αυτό έγινε κόκκινο .

Ξεπλύθηκαν τα χέρια απ την σκέψη σου και έβαψαν άλικο το λευκό του….

Ένα χαμόγελο δάκρυ στα χείλη ήρθε…

Κοιτώ την θάλασσα, κ εσένα μέσα στην βάρκα που “φυγή” βάφτισες να απομακρύνεσαι…

Όμορφα λιμάνια να ναι οι σταθμοί σου…

Όταν το βλέμμα γυρίσεις θα με βρεις εδώ. ;

Όποτε γυρίσεις.!!! .

Όσα χρόνια.!!!

Με το ίδιο χαμόγελο, στο μοναχικό παγκάκι ,με το χιόνι του καύσωνα να γεμίζει μ άλικους χρωματισμούς τον πίνακα μου, αφήνοντας το λευκό του χρώμα μόνο στα μαλλιά μου…..

παει να πει....

καράβια μοιάζουν οι ψυχές, κι ανέμους να ζητήσεις
ταξιδευτες στα αμπαρια τους σαν πάρουν οι αναμνήσεις…..
στίχοι -μουσική Δ.Υφαντης

( Τρίφωνο)

Κλεινω τα μάτια…παει να πει ... ταξιδευω
Κλεινω τα μάτια….παει να πει... χανομαι

Κλείνω τα μάτια ....πάει να πει ... φοβάμαι
Κλεινω τα μάτια ....παει να πει…. επιμένω
Κλεινω τα μάτια ....πάει να πει ….ξεχνάω
Κλεινω τα μάτια ....παει να πει … θυμάμαι
Κλεινω τα μάτια ....πάει να πει… σε αγαπαω
Κλεινω τα μάτια ....παει να πει…. Αχ να κοιμηθω να σ΄ονειρευτω που με ξέχασες και λιώνω………..

Κλείνω τα μάτια πάει να πει…..φυλακίζω τα δάκρυα γιατί με πνίξανε Ηχε μου

Εμπνευσμένο απ το κείμενο του Ηχου

Απ την κατάθεση της ψυχής του

..............................................................................................................................

Γράφει σ΄ ένα βιβλίο του ο Δημητρης

"Τις μεγάλες στιγμές της ζωής μας δεν τις βλέπουμε με τα μάτια

τις νιώθουμε με τη καρδιά, γιατί η ένταση τους μας τα κρατά πάντα κλειστά. "*

Κλείνω τα μάτια πάει να πει….ζω τις μεγάλες μου στιγμές….

Ηχε μου.... Να είσαι καλά

Ευχαριστω Δημητρη...

Αχ εσεις οι Ποιητες…………………………………

* Απ το βιβλίο του Δ.Βαραρήγου

" με το ιδο χρώμα η νύχτα και η σιωπη"...

στον παραδεισο εχω σημαδέψει ενα νησι.....Απαραλλαχτο Εσυ.

Το μονογραμμα.....

θα΄ρθει μέρα

μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα,

μ' ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά,

μ' ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα ένα,

μ' ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ,

μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία,

μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά

και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς

Της αγάπης

Μια για πάντα το κόψαμε

Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς

Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς

ΣΕ ΕΣΕΝΑ....ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΟΝ ΥΠΕΡΤΑΤΟ.... ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΤΑ ΜΕΤΑ (ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ)... ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ...ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ..
2 ΜΑΗ 2004................................................

ΑΓΑΠΗ (Μεγάλος θυμός)

Πόσο πολύ σ αγάπησα
ποτέ δεν θα το μάθεις
απ την ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες και χάθεις
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

πόσο πολύ σ αγάπησα
ποτέ δεν θα το μάθεις


κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι εγώ πως θα ξανάρθεις
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή
αιώνια θα το τραγουδώ
και συ δεν θα το μάθεις
πως οι στιγμές που μου δώσες
αξίζουν μια ζωή…..

πόσο πολύ σ αγάπησα
ποτέ δεν θα το μάθεις

Σ΄ Εσενα εκει....ΑΓΓΕΛΕ μου.

Aποσμασμα απ το Μονόγραμμα του Ο.ΕΛΥΤΗ

αποσπασμα απτο ποιημα Αγαπη Κ.ΠΑΙΖΗ