Αφουγκράζομαι την χροιά της φωνής σου…Μαζεύω το γέλιο σου και γητεύω την μέρα μου..
Αναπολώ το βλέμμα σου
Μηρυκάζω τα λόγια που λες μα και τα λόγια της σιωπής σου…
Ήρθες κι έφερες ξεχασμένα χαμόγελα στα χείλη από φθινοπωρινές λιακάδες, και τα μετάλλαξες σε χαμογέλια καλοκαιρινών δειλινών.
Φεύγεις και το χαμογέλιο παραμένει καλοκαιρινό, σαν να είσαι πάντα εδώ.
Διδάσκω τ ΄ακροδάχτυλα , να ζωγραφίζουν την εικόνα σου πάνω στην σκόνη, το σχήμα σου πάνω στην άμμο της ακρογιαλιάς, κι όταν ο φλοίσβος των κυμάτων τα σβήνει, απ την αρχή ξανά να προσπαθούν στην άμμο να σε χαράξουν… Σ΄ ακολουθώ με βήματα που ματώνουν τ΄ αμμουδερό 
ακρογιάλι, στην επιστροφή σου να τα δεις και να τ΄ ακολουθήσεις, μα το κύμα τα παίρνει τα σμίγει με την ακροθαλασσιά και την βάφουν σαν ροζ ή μάλλον σαν πορτοκαλί …Μα με τι παράξενα χρώματα ο έρωτας ζωγραφίζει ότι αγγίζει!....
ακρογιάλι, στην επιστροφή σου να τα δεις και να τ΄ ακολουθήσεις, μα το κύμα τα παίρνει τα σμίγει με την ακροθαλασσιά και την βάφουν σαν ροζ ή μάλλον σαν πορτοκαλί …Μα με τι παράξενα χρώματα ο έρωτας ζωγραφίζει ότι αγγίζει!....Κι έτσι με χάνεις...Κι έτσι σε χάνω…
Έτσι...
Με γητεμένες μέρες, με χαμογέλια δειλινών καλοκαιριού, με παιδευμένα ακροδάχτυλα και ματωμένα χνάρια…χαθήκαμε..
21 σχόλια:
Πολύ όμορφο το κείμενο σου
Διαβάζοντας το είχα την αίσθηση πως άκουγα το "Στο περιγιάλι το κρυφό..." του Σεφέρη
Αλλά και όλο το blog σου γενικά είναι καλοστημένο.
Χαίρομαι που το βρήκα.
Στ.Κ.
@ smokecolumn...Καλώς όρισες! Σ΄έυ χαριστω για το όμορφο σχόλιο σου.
Εσύ γραφεις πολύ όμορφα ποιήματα.
Μπήκα στο ιστολόγιο σου, απ τον Γιάννη Φιλιππιδη.
"πότε, γιατι και ποιοι επαιξαν την ζωή μας με κάλπικα ζάρια τελικά;"
Mην κοιτας τι σου εγραψα.Πολλες φορες αναρωτιεμαι....
χαρηκα όταν σε διαβασα...
χαρηκα που με βρηκες...
Oi, achei teu blog pelo google tá bem interessante gostei desse post. Quando der dá uma passada pelo meu blog, é sobre camisetas personalizadas, mostra passo a passo como criar uma camiseta personalizada bem maneira. Até mais.
μια ζεστή καλημέρα...
μου άρεσε η εναλλαγή των χρωμάτων στα λόγια... στα λόγια πάνω στην άμμο...
...
τελικά οι άνθρωποι που αγαπάμε ζωγραφίζουν το σχήμα τους στην άμμο ή στο βράχο της καρδιάς;;
άραγε που πάνε τα σχήματα της άμμου όταν τα παίρνει το κύμα;; στο βυθό ή στον ουρανό;; κοιμούνται ή πεθαίνουν;;
ό,τι αγαπήσαμε δε χάνεται.γίνεται χάδι στης μνήμης τη σκληράδα...
γίνεται νανούρισμα που ίσα που ακούγεται στης καθημερινότητας τον κρότο... γίνεται το 'αχ' που μας δίνει πνοή να συνεχίσουμε...
:) :)
σεμελη...καλημερα.
Καλή σου μέρα.Μπηκα μεσα μηπως σε βρω... και σε βρηκα.
Όμορφο "καλημερα" μου δόθηκε σήμερα...
Οι ανθρωποι που αγαπήσαμε και φυγανε οριστικα, σαν ύλη, ειναι στον βραχο της καρδιας χαραγμένοι, και στην μαρμαρινη μνήμη μας σμιλεμένοι...
φεύγουν κοιμόμενοι...
στον ουρανο,στην γη και στον βυθό της θάλλασας πλανόμενοι.
Σε ένα προηγούμενο κείμενο είχα γραψει...
"Η μοναξιά είναι απο πέτρα. Σμιλεύουν πάνω της οι χρόνοι αγάλματα, που το καθένα έχει ονοματεπώνυμο, έχουν και μνήμη (την μνήμη μας)...Είναι οι απολιθωμένοι έρωτες μας, είναι οι αγαπημένοι μας που έφυγαν νωρίς κι άφησαν το άγαλμα τους, αποτύπωμα στην πέτρα της μοναξιάς μας, είναι τα πέτρινα χρόνια του παρόντος και του μέλλοντος μας. Είναι η μοναξιά μας κι η γνώση της."
Όσοι πάλι έφυγαν όχι σαν ύλη μα έγιναν καθημερινές απουσίες, απομακρύνθηκαν απ την οπτική μας δεινότητα, και την αφή μας, νομίζω ότι κι αυτοί στην μνήμη μας σμιλεύονται σε άλλο υλικό της ίσως, ίσως στην ελαφρπέτρινη μνήμη μας, με άλλη σμίλη, και καθημερινά το σχήμα τους αλλάζουμε. Γίνονται γνώση μας όμως κι αυτοί και κομμάτι της μοναξιάς μας΄.
Είναι σκληρές οι απουσίες αυτών που αγαπήσαμε με όποιο τρόπο κι αν αγαπήσαμε με όποιον τρόπο κι αν εφυγαν...Είναι η σκληρότερη γνώση μας, είναι η έμπυρη γνώση μας...Σαν την φωτια δια βίου σημάδια μας άφησαν...
ΣΕ φιλω πανέμορφης ψυχής Σεμέλη.
Ναι!!! μάλλον
- σίγουρα, γνωριζόμαστε από καιρούς περασμένους, ίσως κι αλλοτινους...
φιλω. φιλω εσένα
Να έχεις μια όμορφη μέρα.
@ έμπυρη γνώση
Αχ Μαρίνα,
Μαρίνα σκεπτική,
ποτέ δε χάνονται
όσοι αξίζει τον κόπο
να ξαναβρεθούν.
Έχει συνωμοτήσει
το σύμπαν γι αυτό.
περισσότερα μη ρωτάς,
Έχω ορκιστεί να μη μιλήσω…
Τα βήματα στην άμμο
Μένουν ανεξίτηλα
Ακόμη κι αν
– από τη φύση μας –
δεν είμαστε ικανοί
να τα ξαναβλέπουμε.
@ σεμέλη
Θέλουμε τη σεμέλη!
Θέλουμε τη σεμέλη!
(Βοήθησέ την Μαρίνα,
να ξεκινήσει ένα blog,
γράφει τόσο διαφορετικά,
τα υπόλοιπα, είμαι σίγουρος,
θα τα καταφέρει μόνη της.
Γεια σου
γλυκιά ευαίσθητη σεμέλη,
και θα εκφράσω
άλλη μια φορά
την επιθυμία μου να γίνεις
υπαρκτότερη...
... για όλους μας…
:)
Γιάννη ευχαριστώ για την προτροπή. είσαι πολύ γλυκός. αλλά...
πολλές φορές είσαι υπαρκτός μόνο με το δικό σου τρόπο...
..:)
δεν είμαι σίγουρη για το πόσο πιο αληθινή θα ήμουν αν είχα μια σελίδα... αφού και τώρα δίνω την αλήθεια μου...δεν είμαι σίγουρη εξάλλου και για πόσο θα με γεμίζει όλο αυτό..
καταλαβαίνεις φαντάζομαι τι εννοώ...
δεν έχει σημασία που δεν έχω σταθερό δικτυακό 'τόπο' . ο αληθινός 'τόπος' είναι πολλές φορές ο σωστός χρόνος... σε αυτόν πιστεύω περισσότερο... το timing που λένε...αυτός διαστέλλεται περισσότερο...και γίνεται και αιώνιος πολλές φορές... ο τόπος όμως...δεν ξέρω αν υπάρχει στ'αλήθεια!!
ξέρω επίσης πως τους ανθρώπους με τους οποίους θα επικοινωνήσω,επί της ουσίας, δεν θα τους χάσω και αφού σταματήσω το blogging.
τόσο απλά τα βλέπω τα πράγματα.
:)
(είμαι πολύ πονηρή!! έπιασα τις φιλοσοφίες για να ξεγλιστρίσω!!)
:)
σεμελη μου! ειδες εβγαλα και το @ πια όταν σου μιλω.Μου αρεσε αυτη η επικοινωνια σου με τον Γιάννη.Κι εχεις δίκιο απολυτο για τον τοπο και τον χρονο.Κι εγώ αν και η επαφη μου με τα ιστολογια εχει ξεκινησει πριν 4 χρονια, ήμουν σαν και σενα.Επισκεπτης...τώρα ηρθε ή το "πληρωμα του χρόνου" ή η πολλή ζεστή προτροπη των καλων καλων φιλων μου που με εκανε να ανοιξω το δικο μου "τόπο".Και δεν ξέρω για ποσο θα τον 'εχω...κάποια στιγμη θα φυγω ξαφνικα.
Εχεις δικιο και σε κάτι άλλο.Οταν οι άνθρωποι βρεθουν, και κατι μέσα τους καθήσει όμορφα .αν κατι το μυαλο και την ψυχη και την καρδια ακουμπησει, αυτοι οι ανθρωποι δεν θα χαθουν Ποτέ...
Πως ειναι το ρέθυμνο? ζέστη έχετε?
φιλω εσενα ....
Υ.Γ.το mail Μου. gmarina@in.gr :)
:-) :-) :-):-)
σεμελη..ανεβα.κερναω παγωτο παρφε με γευση βανιλιας...δεν θα παμε για ψωνια.παγωτο και κουβεντα¨
:-) ;) φιλω.....
Χαχαχαχα!!! μα εσείς εδώ είστε παιδιά -θησαυρός!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!
απλώς λιώσαμε... είναι και το σπιτάκι ανατολικό... έχει 32 βαθμούς μέσα στο σπίτι... φαντάσου...
και τι δε θα'δινα για ένα παγωτάκι παρφέ τώρα!!!
πολλά φιλιά!!!
:)
@ σεμέλη (μου)
Ευχαειστώ θερμά, που διέθεσες χρόνο να μου απαντήσεις.
Προς όλους:
Χαιρετώ κι αποσύρομαι για απόψε. Γεμάτος από αισθήματα,
με φορτισμένες μπαταρίες...
.... για άλλη μια καυτερή νύχτα
φιλια
σεμελη! τι καθεσαι? πλοιαρακι και κεντρικη ελλαδα..( θα προτεινα αεροπλανο αλλά το φοβάμαι, αλλιώς θα σε έφερνε πιο γρήγορα).
Οι ανθρωποι,ειναι και γευσεις...Ειναι αυτη η πρωτη γευση της ψυχης., η ουσιαστικη.
Να είσαι σίγουρη, οτι απο εδω και πέρα όταν ακουω παρφε παγωτο με γεύση βανίλιας θα είσαι η πρωτη σκεψη Εσύ, η πρωτεύουσα σκεψη Εσύ...
φιλω φιλω..ομορφα όνειρα να έχεις...
@Μαρίνα-Σεμέλη...
Και σε μας αρέσει το παρφέ αλλά δεν κάνουμε έτσι...
Ίσως οι άνθρωποι που μαζί το γευτήκατε να εξιτάρει το συναισθηματικό σας κόσμο και να γράφετε με τόσο λυρικό ρομαντισμό...
Ίσως με αυτούς που διαβήκατε σε κινούμενη άμμο χωρίς να σκορπιστείτε σε αβύσσους, να είναι η αιτία των όμορφων εκφράσεων σας...
Καλή βδομάδα σε όλους, μετά από μια διπλή ένταση, παρ' όλη τη μοναχικότητα...
Δημήτρη...Καλως όρισες.Ελειψες το ξέρεις?
-Το παρφε ειναι το αιτιατο...ισως κι η αιτια να γνωρίζοπνατι οι ανθρωποι.
-Απλα χναρια αφηνουμε στην αμμο να τα δουν και να τ΄ακολουθησουν αυτοι που ονειρεύομαστε.
-"Διπλη ένταση"και μοναχικότητα?
Είναι η ωραιότερη υπερβαση θεωρω ...
Φιλω σε
Ε, όχι και να φύγεις ξαφνικά τώρα που γνωριστήκαμε! Αυτό δεν επιτρέπεται και θα μου έλειπε η παρουσία σου. Δεν είναι μόνο το πώς και τι γράφεις. Το μήνυμα που μεταδίδει καθένας με την όποια παρουσία του είναι πολύτιμο. Άλλωστε είμαι και Ταυρίνα δηλαδή πέτρινα αμετακίνητη, πες απολίθωμα, άγαλμα, όταν πω ναι είναι ναι ό,τι και να γίνει! Φιλιά
@betty...
που εισαι betty? Να χαίρεσαι κι απο δω τον γιόκα σου ταυρινα...Το ξερω οτι το ναι σας ειναι ναι ταυρακια...
Αχ κι όταν το εσωτερικο ταξίδι ξαναρχίσω θα χαθω στην άβυσσο μου
Καλό απογευμα.
Φιλιά στην Αναστασια...( τι έγινε αυτο το κορίτσι μας? ξεκίνησε διακοπες, κι απολαμβανει?
ό,τι αγαπήσαμε έστω και για λίγο ποτέ δεν χάνεται,έτσι δεν είναι;...μένει εκείνη η γλυκόπικρη γεύση της θύμησης,που μετριέται με το αθέλητο φτερούγισμα της καρδιάς, κάθε φορά που ανοίγουμε κλεισμένες από καιρο πόρτες του μυαλού μας...τα κλειδια σκουριασμένα και τα πορτόνια να τρίζουν από την πολυκαιρία...αλλά πόσο αγαπούμε να επιστρέφουμε και να βουτάμε στο χρόνο με την ίδια λαχτάρα που κάποτε προσμέναμε να ζήσουμε εκείνο το κάποτε παρόν..αυτό το τόσο τελεσίδικα ήδη παρελθόν...
....χε χε...εδώ είμαι ακόμη!!...και με την ευκαιρία...βλέπω πολλά καινούργια....αξεσουάρ στο σπιτάκι σου Μαρινάκι και μου αρέσουν!!...τα καταφερες τελικά...εύγε :))
@COOK...Αναστασια! αχ..θα στο ξαναπω..Η ποιηση τελικα έχει σχεση με την μαγειρικη.
Βουτω στο παρόν που γλυκαινει και μελωνει το παρελθον...Αν και το παρον σε μια στιγμουλα παρελθον μας γινεται...
Αναστασια μου .Να εισαι καλα.
Υ.Γ.Ναι ...το γεμιζω σιγα σιγα το...σπιτακι και γινεται με αγαπη.Μέχρι να γίνει παρελθον κι αυτο, εχοντας αποκτησει όμως γλυκές εμπειρίες απο εσας , κι εσας...
Γειά σου Μαρίνα Κ.!
Βρίσκω κι εδώ έναν άνθρωπο που γουστάρει την ζωή και ό,τι της δίνει. Τι ωραίο να μπορείς να χαρείς και την δύναμη σου να πονέσεις. Θα έρχομαι να σε ακούω...
καληνύχτα χ
@ maya...καλως όρισες! πολυ γλυκο το σχολιο σου .Σε ευχαριστω.
Εμαθα maya να δέχομαι τα "δωρα" της ζωής όποια κι αν ειναι...Άλλωστε υπαρχει πάντα το "αντιδωρο" της.Έτσι δεν ειναι?
καλο σου βραδυ maya.....
Δημοσίευση σχολίου