Αν η αγάπη έχει ελευθερία. ο έρωτας έχει μοναξιά ψυχή μου
κι η “μοναξιά είναι από χώμα…”
Αν ο άνθρωπος είναι από χώμα, το πρώτο του συνθετικό, το γενετικό συνθετικό του είναι η μοναξιά …Γεννιόμαστε μόνοι, και μόνοι πεθαίνουμε…Το ενδιάμεσο διάστημα απ την μήτρα στο μνήμα λέγεται ζωή....Θείο δώρο για κάποιους, αβάσταχτη ευθύνη για κάποιους άλλους που θεωρούν ότι δεν ρωτήθηκαν αν θέλουν να την αναλάβουν, μα τους επεβλήθη…Οι πρώτοι είναι οι ευτυχείς …Οι δεύτεροι οι καταραμένοι…Απ την μέρα που γεννήθηκα νομίζω ότι ανήκω στους δεύτερους..
Ποτέ δεν αγάπησα με έναν άμεσο τρόπο την ζωή…Πάντα την πάλευα και με πάλευε, πάντα την σμίλευα με όνειρα και με σμίλευε με απογοητεύσεις.. .Πάντα την είχα στα μαρμαρένια αλώνια με αντίπαλο τον θάνατο, και πάντα με νικούσε... Γεμίζοντας με θλίψη κι απογοήτευση γιατί υπερτερούσε…Γιατί με ξεγελούσε με δώρα. Δώρα όπως ο έρωτας ,η αγάπη , η δημιουργία ζωής, γεννώντας ανθρώπους, χωρίς σκέψη ,όπως χωρίς σκέψη γέννησαν κι εμένα…..
Όλα έχουν το τίμημα τους…Και τα δώρα της ζωής έχουν το αντίδωρο τους…
H γονική αγάπη ευθύνη…Η ερωτική αγάπη καταπιεσμένο πάθος. Το πάθος τον πόθο ,ο πόθος κτήση η κτήση ζήλια….Κι όλα αυτά καταλήγουν στο μεγαλύτερο δώρο τον έρωτα με αντίδωρο την μοναξιά…Από κει που ξεκινήσαμε δηλαδή, κι εκεί που καταλήγουμε….Γιατί η μοναξιά είναι από χώμα…Το πρώτο μας συνθετικό κι η τελική μας κατάληξη…..
κι η “μοναξιά είναι από χώμα…”
Αν ο άνθρωπος είναι από χώμα, το πρώτο του συνθετικό, το γενετικό συνθετικό του είναι η μοναξιά …Γεννιόμαστε μόνοι, και μόνοι πεθαίνουμε…Το ενδιάμεσο διάστημα απ την μήτρα στο μνήμα λέγεται ζωή....Θείο δώρο για κάποιους, αβάσταχτη ευθύνη για κάποιους άλλους που θεωρούν ότι δεν ρωτήθηκαν αν θέλουν να την αναλάβουν, μα τους επεβλήθη…Οι πρώτοι είναι οι ευτυχείς …Οι δεύτεροι οι καταραμένοι…Απ την μέρα που γεννήθηκα νομίζω ότι ανήκω στους δεύτερους..
Ποτέ δεν αγάπησα με έναν άμεσο τρόπο την ζωή…Πάντα την πάλευα και με πάλευε, πάντα την σμίλευα με όνειρα και με σμίλευε με απογοητεύσεις.. .Πάντα την είχα στα μαρμαρένια αλώνια με αντίπαλο τον θάνατο, και πάντα με νικούσε... Γεμίζοντας με θλίψη κι απογοήτευση γιατί υπερτερούσε…Γιατί με ξεγελούσε με δώρα. Δώρα όπως ο έρωτας ,η αγάπη , η δημιουργία ζωής, γεννώντας ανθρώπους, χωρίς σκέψη ,όπως χωρίς σκέψη γέννησαν κι εμένα…..
Όλα έχουν το τίμημα τους…Και τα δώρα της ζωής έχουν το αντίδωρο τους…
H γονική αγάπη ευθύνη…Η ερωτική αγάπη καταπιεσμένο πάθος. Το πάθος τον πόθο ,ο πόθος κτήση η κτήση ζήλια….Κι όλα αυτά καταλήγουν στο μεγαλύτερο δώρο τον έρωτα με αντίδωρο την μοναξιά…Από κει που ξεκινήσαμε δηλαδή, κι εκεί που καταλήγουμε….Γιατί η μοναξιά είναι από χώμα…Το πρώτο μας συνθετικό κι η τελική μας κατάληξη…..
3 σχόλια:
Είμαι ένας τιποτένιος κόκκος άμμου μέσα σ' ένα άπειρο σύμπαν. Μόνο τις στιγμές που με κοιτάζουν τα μάτια των αγαπημένων ζεσταίνομαι, φωτίζομαι, ανασαίνω ζωή, παίρνω σάρκα και οστά, θυμάμαι να χαμογελώ...
γιάννης φ.
Όταν με κοιτάζω και με αγαπώ...ποτέ δεν είμαι μόνη...
@ ανώνυμε Γιάννη Φ.Τότε δεν είσαι μόνος.Ευχή μου πάντα να σε κοιτάζουν αγαπημένων μάτια...
@cook the book ...Σε σένα η ευχή μου να σε κοιτά πάντα έτσι ο καθρέφτης σου...Κι να σα σε αγαπά πάντα.Είναι πολύ όμορφο.Βρήκες το αντίδωτο της μοναξιάς...Να ΄σαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου