ανω θρωσκω

…Ο ανθρωπος απ την στιγμη που σηκωθηκε στα δυο πισω ποδια του κι εφτιαξε ενα τσεκουρι με μια κοφτερη πετρα δημιουργησε μεν τις βασεις του μεγαλειου του , αλλα ταυτοχρονα και τις ριζες του αγχους του,επειδη με τα χερια του, και τα εργαλεια που εφτιαχνε με τα χερια του εμελε να ανεγειρει εκεινη την τοση στερεη και παραξενη κατασκευη που ονομαζεται κουλτουρα , για να αρχισει ετσι η μεγαλη διαλυση του ,αφου ειχε παψει μεν να ειναι ενα απλο ζωο,χωρις ωστοσο να γινει ο θεος που του υπεβαλε το πνευμα του .΄

Θα ειναι αυτο το δισυποστατο και δυστυχισμενο πλασμα που κινειται και ζει αναμεσα στην γη των ζωων και τον ουρανο των θεων του, που θα εχει χασει τον επιγειο παραδεισο της απολυτρωσης του΄θα ειναι αυτο το πονεμενο και αρρωστο στο μυαλο πλασμα που θα αναρωτηθει για πρωτη φορα για το “γιατι” της υπαρξης του..
Κι ετσι , τα χερια κι υστερα εκεινο το τσεκουρι, εκεινη η φωτια κι αργοτερα η επιστημη και η τεχνικη θα εσκαβαν καθε μερα και περισσοτερο την αβυσσο που θα τον χωριζε απο την ρατσα της προελευσης του και απο την ζωικη του ευτυχια …
κι η “πολη” θα αποτελεσει στο τελος την τελικη φαση της ξεφρενης πορειας του, την υψιστη εκφραση της αλαζονειας του και την μεγιστη μορφη της αλλοτριωσης του…

Και τοτε (οι Ανωθρωσκικοι)γινονται πλασματα στεναχωρημενα ,μισοτυφλα και μισοτρελα,αγωνιζονται,ψηλαφητα να ξαναβρουν εκεινη την χαμενη αρμονια με το μυστηριο και το αιμα,ζωγραφιζοντας η΄γραφοντας μια διαφορετικη πραγματικοτητα απο εκεινη που για κακη τους τυχη τους περιβαλλει,μια πραγματικοητα που συχνα μοιαζει φανταστικη και παρανοϊκη αλλα που, πραγμα περιεργο,προκειται να ειναι τελικα πιο βαθια κι αληθινη απο την καθημερινη πραγματικοτητα..

Κι ετσι ονειρευομενοι και για αλλους , κατορθωνουν να αρθουν πανω απο την προσωπικη τους δυστυχια και γινονται ερμηνευτες και σωτηρες (”πονεμενοι” -ορα ΙΗΣΟΥΣ-) του συλλογικου πεπρωμενου