με το ιδιο χρωμα ο ερωτας και σιωπη

Οι μέρες ακολουθούν το ρυθμό τους, εμείς τις γεμίζουμε με τις ανησυχίες και τις λύπες μας.

Η ζωή μας χτίζεται από δικές μας πράξεις και δεν φτάνει που δεν μπορούμε να κάνουμε ο ένας τον άλλο ευτυχισμένο, αλλά του στερούμε ή του αρπάζουμε τη χαρά που κάπου - κάπου μπορεί να του εμφανιστεί.

Το εγώ είναι ένας ακόμη σοβαρός παράγοντας που απομονώνει τον κόσμο μεταξύ του. Έτσι σχεδόν αναίτια δημιουργούμε το αίσθημα της μοναξιάς μέσα μας, καθώς γύρω μας μπορεί να δείχνουμε κοινωνικά πετυχημένα άτομα στη δουλειά μας ή σε άλλους τομείς, όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ο Άλλος, αυτός που δεν θα μας κοιτάζει αδιάφορα αλλά που θ’ απλώνει μ’ εμπιστοσύνη τα χέρια του στα δικά μας μέσα.

Οι σχέσεις σήμερα μοιάζουν σαν έρωτες καλοκαιρινοί, που κρατούν λιγο καιρό ακόμα και τον χειμώνα. Γιατί άραγε κανείς δεν μπορεί να βρεί ένα ταίρι να ταυτιστεί εύκολα μαζί του;Τι λείπει πια απ τους ανθρώπους; Ευαισθησίες; χιούμορ; η πηγαία χαρα; μήπως η εγώπάθεια δεν αφήνει χώρο στο Εγώ του άλλου;