φοβου ψυχη μου την ζωη...και δωρα φερουσα

Φοβάμαι ...
τον θάνατο των αισθημάτων. Των αισθήσεων . Την παγωνιά του κενού και της μοναξιάς που αφήνει αυτή η απώλεια. Πεθαίνουν τα αισθήματα; η φιλία πεθαίνει; Πεθαίνει το υπέρτατο που μέσα του περικλείει τα πάντα; Κι όμως…Άδειασε η αγκαλιά από φίλους που “ έφυγαν” σ΄ άλλους ουρανούς. Πάγωσε η καρδιά από φίλους που χάθηκαν σ΄ άλλους τόπους - ίσως κι όμορους-. μα χάθηκαν. Kι έγιναν μνήμη μόνο, και φωτογραφίες ξεθωριασμένων χαμόγελων και βλεμμάτων...

Φοβάμαι…..
Την θανή του έρωτα . Την άδεια καρδιά. Το κενό του νου και τα χιλιάδες γιατί και τα που…”που πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει ; σε ποιο αστέρι σε ποιον ουρανό; “ πουθενά δεν πάει. Χάνεται ποιητή...Το μόνο που μένει το άπειρο κενό. Η μαύρη τρύπα που αφήνει ο θάνατος ενός ήλιου, του δικού σου ήλιου, κι η εναγώνια αναζήτηση ενός άλλου γαλαξία να μετοικήσεις.

Φοβάμαι….
Την θανατερή μιζέρια της ψυχής μου...αυτή τη ψυχική μιζέρια που συνουσιάζεται με “εξωγενείς συμπεριφορές” και γεννά μίζερο μυαλό. Εισχωρούν στην μήτρα του και το μεταλλάσσουν.
Και κλείνομαι . Το κλειδώνω για να μην εισχωρήσει τίποτα και κανείς. Κι αυτή η απομόνωση ‘όμως με ριχτάρι θλιμμένης μιζέριας το καλύπτει. Μια ησυχία… Κι αυτό π΄ ακούς είναι τη βουή του πόνου, και την ηχώ του εγώ σου μόνο…Υπάρχει μια σκέψη πρωτεύουσα. Μια μόνο. Ποτέ ξανά… Κι όμως. Ξανά και ξανά.. Τα ίδια λάθη πάντα. Παρ΄ όλο που πίστευα ότι απ τα παρελθόντα έμαθα κι απ τα μελλούμενα, με γνώση θα γλιτώσω…

Φοβάμαι….
Τον θάνατο της ηδονής .Του κορμιού και της ψυχής…Της ηδονής που όταν συμπεριφορές την καπιλεύσουν , την μαρκάρουν , την θανατώσουν, γίνεται οδύνη και φόβος άλογος, μα παντοτινός…Γίνεται μνήμη στο κορμί γραμμένη με μελάνι ανεξίτηλο...

Φοβάμαι όταν τα αισθήματα ματώσουν...

Φοβάμαι όταν η ψυχή αιμμοραγεί...

Φοβάμαι τα εφήμερα και τ΄ απ΄ αλλού φερμένα…
Φοβάμαι τα επίκτητα και τ΄ απ΄ αλλού δοσμένα

Κι αν είναι όλοι αυτοί οι φόβοι να μ ΄ εύρουν τότε....

Δεν φοβάμαι τον Θάνατο.
Τον δικό μου Θάνατο. Ευχή το καλώς όρισμα του.