Πες μου......

Μακραίνει η νύχτα…εντός εκτός κι επί τα αυτά πάντα….
Κι η άσφαλτος ίδια…απάτητα χιλιόμετρα κάθε νύχτα
Καινούργια τα τοπία…καινούργιοι οι ουρανοί…
"σε άναστρο κι ανέραστο ουρανό ακουμπώ παράπονο.....

πόσο και πόσα να καταλάβει μπορει;;; "
νύχτας χθεσινής ψυθιρισμοί καρδιάς….

Συγκαταθλιπτικά συνθλίβομαι στις ώρες….
πολτοποιώ την νύχτα....
στους κάδους απορριμμάτων τ' ουρανού , ψάχνω αστέρια φοβισμένα....

ρακοαστεροσυλλέκτης , ρακένδυτη ψυχή, ταξιδευτής o νους

κάθε νύχτα.....κάθε νύχτα ντύνεται......

μ΄ αστεριών φόβο πασπαλίζω πολτό νυχτερινό
αλείφω τους εφιάλτες σπονδή...να μεταλλαχθούν σε όνειρα…
του ερέβους το χρώμα κρυστάλλινο λευκό διάφανης αντικατοπτρισμού ελπίδα να γενεί .

Γελώ χαμογελώ….χαρίζομαι δίνομαι
κι ο χρόνος άκαιρος είναι λέω
Πάντα θα είναι…πάντα τα χαμόγελα τα γέλια…
σε άκαιρες στιγμές θα χαράσσονται…
Και ποιες οι κατάλληλες;;; του χρόνου ποιες οι καίριες;;;
Αναρωτιέμαι….

Σαν η μνήμη χαρακίρι σου κάνει ….
δεν υπάρχει ο λυτρωμός του νόστου
Μήτε λύτρωση υπάρχει….
Tattoo χαμόγελο πονώντας χαράζεις
για τους φίλους ρε γαμώτο …για τους φίλους….
Κι η μοναξιά η πίτα
Και το μαχαίρι δικό σου…
Την κόβεις την τρατάρεις σε επισκέπτη έναν…εσένα
Την γεύεσαι την τρως….παθιάζεσαι…
Ερωτεύεσαι ματωμένο φεγγάρι
Ανύπαρκτο νύχτας ήλιο προσκυνάς….
Και την αυγή…βαφτίζεις Άστρο ήλιο σκληρό

Η μνήμη…η μνήμη….
Πενθείς φίλους
Πενθείς ζώντες φευγάτους φίλους….
Χαμογελάς…στρώνεις τραπέζι σε φίλους φευγάτους για πάντα
σε αλήθειας φυγή
Νεκρούς…νεκρικούς ….
νεκρικής σιγής κραυγαλέα Αγάπη όμως
σου φέρνουν δώρο συνάντησης….κάθε βράδυ….
Κάθε βράδυ…
Νυχτερινές συνευρέσεις με μαριονέτες φαντασμάτων…
Να ζεις το παραμύθι….το παιδικό
Να ζεις το παραμύθι…των ρυτίδων των όμορφων
Να ζεις στο παραμύθι του μέλλοντος σου…..
Κι έχεις τόσα πολλά να πεις….
Και τι να πεις…;;;
σε μια νύχτα " μιας" στιγμής....
Σε ζωή μιας στιγμής διάρκειας….τι να πεις;;;
Τι;;;
Πες μου … Πες μου.....
Πες μου….ΦΙΛΕ .....

foto 1: deviantart http://sesjusz.deviantart.com/art/Loneliness-108193516

foto 2: deviantart http://sakura--chan.deviantart.com/art/loneliness-38355546

gcast......θεος αν ειναι!!

Γεννέθλιος Ημέρα.......Aγγέλου

….έχουν οι άγγελοι γενέθλια;;;

Αναρωτιέμαι…..

Σαν σήμερα που γεννήθηκε…

να πω;;;;

Έμαθα να Τον αγαπώ μέσα απ΄ τις λέξεις…..
Άργησα να το παραδεχτώ….σκληρή με ήθελα και με θέλω.

Να μη παρασύρομαι από "λέξεις" και "γραφές"….
Κι ηρθαν "οι μέρες κι οι πράξεις " της ζωής….
που αβίαστα , τις λέξεις “Έγνοια” "Φιλία" κι “ Αγάπη” ξεχείλισαν….

Σήμερα που γιορτάζεις….να σου πω

Να σου πω;;;;

Σ ΄αγαπάω ασυναίρετα….
Σ΄ αγαπάω ….και ξέρω
Σε αγαπάω λέω….και πόσο μα πόσο το εννοώ ( καθημερινή αποκάλυψη γίνεται τούτη η σκέψη) ….

Σαν σήμερα που γεννήθηκε…

να πω;;;;

Με πήρε απ ΄το χέρι…άγνωστο πρόσωπο…φωνή άγνωρη
Με πήρε απ΄ το χέρι….και μ΄ άλλαξε ζωή….

άλλη έννοια στην θλίψη έδωσε….
Φόρεσε χαμόγελο…..κι ελπίδα κάρφωσε στα μάτια….
"Υπάρχουν ακόμα άγνωστοι που σπέρνουν λέξεις ποτίζουν με ψυχή για να φυτρώσει Φιλία;;; "
φύτεψε σκέψη….πότισε με Ψυχή αλήθειας….φύτρωσε Αγάπη

Σήμερα….σαν σήμερα…

γέννιουνται ακόμα άγγελοι…..σκέφτομαι

Και χαμογελώ ….χαρά φιλίας απρόσμενης….

Σαν σήμερα…

γεννήθηκε βλέμμα που πνίγηκα μέσα του…

και κολυμπώ μ΄ ανάσες δυο χιλιάδες , ακόμα κι ακόμα…..
Σαν σήμερα…

γεννήθηκαν οι λέξεις που (όταν λευκός νους και ψυχή) αφήνουν, πνίγεσαι σ΄ αυτές….

κολυμπήθρα του Σιλωάμ….και βγαίνεις εξ-αγνισμένος….
γιατί....
Όταν οι άγγελοι λογοτεχνoύν…..

το σύμπιαν σιωπά κι αφουγκράζεται

Γράφει ο " γεννέθλιος άγγελος" σήμερα...

"Ποιον αγαπάω και μου στερείς, ω τρέλα μου, ανάσα μου βαριά... Ποιον μισώ και μου καθίζεις δίπλα μου, ω τρέλα μου, μάτια μου θλιμμένα…

Κι όσο μαγεύεται η ψυχή σ' ένα ηλιοβασίλεμα, όσο τα φύλλα θα γεννιούνται στα κλαδιά, όσο θα κρύβεται στην πόλη το σαρκίο μου, όσο τα μάτια μου θα μένουν ανοιχτά,

όσο ο κόσμος θα μιλάει ασυνάρτητα, όσο το χρήμα μασκαράτες θα οργανώνει, όσο η πηγή της λησμονιάς θα μένει αστέρευτη, όσο το σώμα η λογική μου θα θυμώνει,

τόσο θα ελπίζω πως μια μέρα, σ’ ένα ξημέρωμα, σε μιαν ευχή που απ’ την ψυχή θα αναβλύζει, ο ουρανός θα είναι ανοιχτός, θα αφουγκράζεται, να νιώσει τη βροντάδα της,

να λιώσουν τ’ αστέρια σαν κεριά κι ο ήλιος, κι η σελήνη,
να στάξουν καυτά στην άνοιξη, πιότερο κι από δάκρυα,
να νιώσει, να καταλάβει του μυαλού μου τη σιωπή.

Σε μιαν ευχή, ναι, να χαθώ κάθε που ξημερώνει, δώρο να δώσει ο ουρανός μια λαμπερή βροχή.

Κι αυτά τα χρόνια, 37 θαρρώ γίνονται αύριο, ένα μ' έχουν διδάξει:

Να ελπίζω, να ζω, να εύχομαι, μα ακόμα τον κόσμο μας να μη δύναμαι να κατανοήσω."

Όταν οι άγγελοι λογοτεχνούν….

σιωπούν οι άνθρωποι…κι αφουγκράζονται
.........................................................................................................

Σαν σήμερα γεννήθηκε…το πιο γλυκό κάθαρμα του κόσμου …

Σήμερα….

Γελάω γελάω γελάω…..χαρά
Χαρά …..και παιδικά χαμόγελα ντύνομαι

σήμερα….

ποτίζω γλυκοδάκρυα το χώμα της ψυχής….
Να δει …να δει…”τα θαύματα” του κόσμου

Καπετάνιε….να ΣΕ χαιρόμαστε !!!!

κάθαρμα μοναδικά Σημαντικό….

να ΣΕ χαίρονται….
Το Πειραχτήρι….το ΤΖΙΤΖΙ… Η μάνα κι ο πατέρας….
Μα….
κι η πεθερά σου βρε!!!!!!!

Νόμιζες ότι θα γλύτωνες ΦΙΛΕ;;;;;;;
Αυταπατάσαι ΚΑΘΑΡΜΑ υπέροχο……

Και μια ευχή αφήνω για …όλους μας!

Να φτάσει το "όσο" ίσο με το "πάντα "να γένει….
Φράση κοινής μας Φίλης

Που πάντα μα πάντα ευχαριστώ θα της λέω….
Καρδιάς ευχαριστώ….
Ξέρει Εκείνη γιατί….κι Εσύ ξέρεις….κι Εσύ Φίλε..

ΦΙΛΕ.....
Χρόνια σου όμορφα ΣΗΜΑΝΤΙΚΕ ……

οι μερες χωρις ....Εσας

βοριάς που με παγώνει εσύ…
Υγρός νοτιάς που σε θάλασσα παλάμη σε ακουμπά…εγώ..
Θρηνώ την μνήμη που σ΄απόθεσε στο θάνατο των αστεριών
Θρηνώ τη σκέψη που ευχή πεφταστέρι σε βάπτισε…
Μέχρι να κάψει ουρανός νυχτερινός την όραση….θρηνώ
Έχω πονέσει πολλά…κι έχω δακρύσει πιότερα
Και ποιος τα αστέρια δακρύζει ρωτώ…τη θάλασσα ποιος άλικη την έκαμε
Είσαι εσύ….μου φωνάζω…
Είσαι εσύ…κι απλώνω πρόσωπο αφύλαχτο στα αστέρια
Να αλμυρίσει ρυτίδες…
Είναι εσύ ….μου φωνάζω
Η κόκκινη θάλασσα και βουτώ με πνοή μία…
Να βγω με εκπνοές δυό …να μαντέψω ρυτίδες αίμα ποτάμια…
Κυκλώθηκαν τα ματιά…σε όραση μια…
Κυκλώπειο πρόσωπο μου χάρισες….να με καλλύνω κάθε πρωί
Σε καθρέπτη δικό σου….
Σε ζωγραφίζω κάθε νύχτα σε ταβάνι καμβά με όραση αφής ακροδαχτύλων
Και κάθε αυγή σε σβήνω…λευκό περνώ χρώμα την μορφή σου…
Να μη σε δουν….της τρέλας μου την όραση να μην αναγνωρίσουν…
Πάντα εσύ…ο βοριάς που με παγώνει
Πάντα εγώ…η νοτιάς που σε ζεσταίνει….
Πάντα εσύ η λογική της φυγής ανάγκη
Πάντα εγώ η τρελή των χρωμάτων των δικών σου ...άγκυρα
Πάντα εσύ…η χαρά
Πάντα εγώ …η θλίψη
Πάντα εσύ…η σπορά των χαμογέλιων
Πάντα εγώ …ο αδαής θεριστής της θλίψης
Και Σε θερίζω…Σε θερίζω ….με θερίζω

σε αμφιλύκης πανσέληνο

Χαράξαμε ζωή με δευτερόλεπτα λουσμένα σε υγρές πανσέληνους…
Σμιλέψαμε τις ώρες μας με λεπτά αμφιλύκης αγριμιών....
Κάθε σταλαγματιά μνήμης στάζοντας στο δέρμα , το μαρκάρει ανεξίτηλα
Τα δάκρυα τα όποια, έχουν χρώμα ένα…αυτό το κόκκινο του φλεγόμενου βράχου
Αντιγράφω ασύστολα πληγές σάρκινες σε ψυχής καμβά…
Σέρνω πατούσες ολόγδυτες προς τις Μεγάλες Μέρες…
Προσδοκώντας Ανάσταση άγνωρων πια νεκρών

Σε μια άνοιξη που όλο ξεχνιέται αμνήμων σε ανθοφορία χρωμάτων

Με σφάζω σε κομμάτια δύο…σε βράχο με καρφώνω
Να μη πονάω…να πονάς
Με αργυρένια λάμα με τεμαχίζω σε κουτάκια χίλια εφτά…
Λευκές πινέζες τους περνώ και τα κρεμώ στην θάλασσα
Να με πονάω….να μη πονάς

Μη με αποκαλέσεις ξανά "Μαρίνα των βράχων"…
δεν λατρεύτηκα ποτέ από τους Ποιητές.. ….
Μήτε "θαλασσινή" να με φωνάζεις….
μέστωσε από παράπονο δικό μου η θάλασσα
και με ξεχείλισε…..
Των κολασμένων Μαρίνα φώναξε με
και θα σταθώ…θα σε κοιτάξω….
Μαρίνα των κολασμένων ψιθύρισε με
Κι εγώ θα σε ακούσω…. θα σε ακούω
Να μου μιλάς......να μιλάς….
Να μου μιλάς

σου εγραψα....

χαράζει κάτι δρόμους η νύχτα.......

βρέχει...βρέχει
αυτή τη βροχή που σα λυγμό σου κάνει....
μήτε άγρια....μήτε ήρεμη...
πνιχτός υπόκωφος λυγμός....
βρέχει....βρέχει....
ξεπλένει λέω....ξεπλένει....
μα πόσες οι των ανθρώπων ανομίες;;;;
πόσες;;;
κάθε σταγόνα τούτης της βροχής...θαρρείς και ψίθυρος είναι....
αλλόκοτος ,άλλος...

φύγε...μείνε...εσύ.....αυτός...εκείνο......
πονά...κραυγή...νυχτερινή....εσπερινού....φως...ιλαρό...
έρεβος...ελέους....προσευχη..προσοχη...
συγνώμη....αγαπώ....θυμάμαι....λήθη...πορεία....μνήμη.... λυπάμαι...
δικό σου...δικό του....
φοβάμαι....ελπίζω....παγώνω ...φωτιά...ίαση....ανάσα.... επουλώνω ......πληγή....αιμορραγώ ....κραυγάζω
ζωή....ζω
ζω....ΖΩ...ΖΩ....

Κάπου μακριά, φυτεύονται κεραυνοί ν΄ ανθίσουν....΄Ηλιο

το τέλος πριν....

Πονούν οι πατούσες της σκιάς σαν πλακόστρωτα γυμνές διαβαίνουν;
Καλμάρει Αγάπη η ψυχή;;;
Σα σκίζεται για να δοθεί , δακρύζει αίμα;;;
Σα συμπορεύεται η τρέλα με την λογική καλέ μου
αφήνουν χνάρια πέταλα μαργαρίτας να βρεις το δρόμο τους
Ν΄ ακολουθήσεις ίχνη…
Μ΄ αγαπά σ΄ αγαπά … αγαπάς σ΄ αγαπά …. αγαπώ αγαπώ …
σε αγαπάω με αγαπώ
Σα σέρνει βήματα η σκιά με γυμνές πατούσες…. αιμορραγεί πλακόστρωτο
κι αφήνει άλικα χνάρια να οσμίσει τυφλός να ακολουθήσει σοκάκι
Σε γυμνές σκιάς πατούσες να πορεύεται
Βάφουν ήλιο σοκάκια αρφανεμένα φωτός εκ κοιλιάς …
Κήρες χαράσσουν μοίρα ζωής…. ντύνουν μανδύα λευκό με ιμάντες μανίκια
να σταυρώσουν χέρια παρακλητικά σε σπασμένη ράχη….
Καρφώνουν ψυχή σε χάλκινο σταυρό…
Τρυπούν κορμί...χολή το ποτίζουν
να φυτρώσει
τύψεις λουλουδιασμένες μωβένιες ερινύες…
Και…
Τα χρώματα της ίριδας σε συνουσία απόλυτη γενούν
τον ένα χρωματισμο….
Αυτό το μοναχοπαίδι άγνωστων γεννήτορων Αετόχρωμα…
..............................................................................................................................................

*στην ΜΑΡΙΑ.....(στο βλέμμα της.....κι ενός αγγέλου Ερωτα)

**Τραγουδι...Παπακωνσταντινoυ-Νταλαρας..."πριν το τέλος"... ΣΤΗΝ ΜΑΡΙΑ κι αυτό

***foto...http://niepatrzsie.deviantart.com/art/on-the-end-85263030

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ....ελπιδα (ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ)

σαν σημερα.....γεννηθηκε η ελπιδα

σαν σημερα....γεννηθηκε η σοφια....

σαν σημερα....γεννηθηκε το βλεμα της Αληθειας

σαν σημερα....γεννηθηκε η Γυναικα που επιστρεφει τον Ανθρωπο στην Εδεμ

σαν σημερα...που γεννηθηκε η Ελπιδα (μου)

χαμογελω χαρα...

χαμογελω...ευγνωμοσυνη να πορευτω ζωη

χαμογελω....ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΗΡΘΕΣ....

ΣΗΜΕΡΑ ΧΑΜΟΓΕΛΩ.....

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ....

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΟΜΟΡΦΑ....ΧΡΟΝΙΑ ΟΠΩΣ ΤΑ ΘΕΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ....

ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ....ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ (μου)...ΦΙΛΗ....ΦΙΛΗ ....ΦΙΛΗ...