είδωλο μου εσύ.......

Απολιθωμένο έμβρυο να καταστείς,
διακαής ο πόθος σου ...
Έμαθες να θάβεις του νου τις πεθυμιές
Άσφαλτος τόνων και βαραίνουν την ζήση των αισθήσεων
Διακονιάρης στην φιλία τάχθηκες…
όμως, όμως...
στου έρωτα την δίνη φοβάσαι να αφεθείς…
Στρατονόμο φύλακα να σε διαφεντεύει …και κουρνιάζεις
Σε δυο ξύλινες βάρκες ισορροπείς
που πλέουν σε θάλασσα αγριεμένη....
Στο λογικό και το παράλογο σχοινοβάτης, η αιώρηση στο κενό ....
τ ΄άβατο της ψυχής σιαγώνες ανοίγει
σε καταπίνει.... κι αυτόβουλος θαρρείς πως είσαι
με αντιστάσεις άμυνας μηδενικές….

Έλος και λίμνη αποχρωματισμένης οξυγόνου
σκιά στην βροχή χωρίς κορμί…πορεύεσαι
Εθελουσία τρέλα…
εθελοντής φρενοβλαβής κι η λήθη Των Κήρων ανύπαρκτη παραπαίει,
σε κάθε κύτταρο καρκινικής υφής, αφής κι ουσίας….
Φυσάς πνοή, σφάζεις πλευρό της μοναξιάς
και στην Εδεμ το κατοικείς…. κι εκεί θαρρείς το κανακεύεις
Άμοιρος κι έμ-πυρος πορεύεσαι με γνώση ξένη
Φιλόξενος μόνο , σε φωτιά και πικρή αλμύρα,
άκρατη κι αδέσποτη αγκαλιά ανοίγεις ....
φλεγόμενος κι απόμερος ακροβατείς σαρκάζοντας Εκείνον
τον βαρκάρη του Αχέροντα!...
Φλερτάρεις τις σειρήνες του και πορεύεσαι…. ματαίως
Μικρός ασήμαντος μα Μέγας στην δική σου υπέρτατη αμφίδρομη γνώση
"του ίσου και του άνισου εντός πολέμου" !!!
Κι αγρίμια φωνάζεις,
που τρέχουν να κρυφτούν σε σκοτεινά λαγούμια…
Εις μάτην..

χελιδόνι της πέτρας μου....

Ακολούθα τα ίχνη αυτά της κραυγής
Χαμήλωσε το βλέμμα στο αποτύπωμα
που το γόνυ άφησε στην άμμο καθώς λύγισε
απ΄την φωτιά της μνήμης ….
Τα αγκάθια του ήλιου που σήμερα ανέτειλε κανάκεψε τα…
Κι όταν η νύχτα φτάσει βάψε το έρεβος της
με το φως του μυοκαρδίου της σελήνης
για να φωτιστεί με το εκτυφλωτικό χρυσό της…
κι έτσι, έκπτωτη θα καταστεί η θλίψη ..

χελιδόνι μου…..

...κι αγόρασα μέλλον κενό.....

Νοτισμένους χρόνους χαράσσουν υγρά δάχτυλα
κι η πατούσα βαθιά σαραντάχρονα ίχνη αφήνει…
Το βλέμμα πίσω προστάζει παρελθόν πληρότητας….
Κι η ίριδα στοχεύει μέλλον μεστό από απουσίες….
Διάττοντες θαρρείς αστέρες σε περιτριγυρίζουν…
Κι όμως…. κοιτώντας τις παλάμες σου
με χρυσή αστρόκονη θησαυρό καλυμμένες ανακαλύπτεις ότι είναι….
Κι εσύ…
κοιτάς το είδωλο σου και…
Χρόνια σου "ευπρεπή".... καθρέπτη μου !
η ευχή της ανάσας σου
ζωγραφιά γίνεται και θαμπώνει το είδωλο του…..

ξοδεύτηκες μνήμη....

Σέρνονται τα πέλματα...ακολουθούν χνάρια σ΄ άμμο πηχτή νοτισμένη αλμύρα.
Χάνονται, σχηματίζοντας εύθραυστη ζωγραφιά ….σκέψεις και πρόσωπα…
Απλώνω ακροδάχτυλα…κεραυνούς να πιάσουν…
και να τους στείλουν πίσω …
Σ ένα Θεό ανθρώπων δικαίων μα κι άδικων ψυχών κολασμένων, πατέρα…

Καλοξόδευτη μνήμη….σε νησί πέτρινο., σε μωβ βουκαμβίλιες,
σε "φέρετρα με καρούλια” καλοτάξιδη πλανιέται…
Αγγίζω κύτταρα νόησης….ψηλαφώ καταδύσεις ψυχής σ΄ ωκεανούς μεστούς από ναυάγια….

με μυθωδίες σέρνω χορούς υδάτινους…..

κοιτώντας κατάματα το κήτος, πριν το στερνό ταξίδι εντός του αρχισει

μ΄ αφανισμένη μνήμη, σε υποβρύχια ταξίδια αιώνιας συμβίωσης..….

*στην ΙΩΑΝΝΑ της ψυχής μου......