Αναστήτω....η Αγάπη

Στους πιστεύοντας και μη….
Στους πιστεύοντας Υιό Θεού Αναστημένο εκ νεκρών……τον συντρίψαντα τον θάνατο
Στους πιστεύοντας σε Υιό Ανθρώπου…Αγάπη προσφέροντα και θυσίας αίμα….

Σε όλους εσάς Αγαπημένοι μου πολύ….Απαντοχή σε δύσκολο μονοπάτι
Βάλσαμο καρδιάς…..
ΕΥΧΗ δανείζομαι ΜΑΝΑΣ ΜΑΡΙΑΣ ΑΓΙΑΣ…..

ΝΑ ΣΤΕ ΚΑΛΟΤΥΧΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΕΤΙΚΟΙ…


Μια αγκαλιά για τον κάθε Ένα από Εσάς ξεχωριστά κι ένα φιλί κόκκινο « Αναστάσιμο»

Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από καρδιάς τε και ψυχής …
Και μια ΣΥΓΜΩΜΗ …..

Αγάπη….Αγάπη….Αγάπη σας ακουμπω ατόφια αληθινή….
ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ…….

τα σα εκ των σων ....ψυχής μου Αγαπημένοι Ιδιαίτεροι

βαλσαμο ε'ιστε και στην αγκαλη σας κουρνιαζω

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΑΣ .....
Γιαννης....Ηχω και προσταγή μου
Ηχος....ψυχη μου να χαμογελας
ομιχλη....ινδιανου αιμα σταγονα σοφιας
χνουδι...κι η ψυχη φτερα αποκτα
μοιρα....θυμαται η ψυχη
βασιλης....liberté compagnon Λουκία Δαφνη ΜΑΝΑ ΜΑΡΙΑ
*takiser....mila mojia
Νegma ...αστερι
βικυ...εν λευκω η καρδια προσταζει
Δημητρης...σε φοντο ασπρομαυρο
γλαρενια.....ασπαστη
Βεττυ-αναστασια....συμπαντος κοσμου ανασα
αλεξάνδρα...Ελπιδα μας αντιστροφη και αναλογη
αγγελος....κι εμπρος μπροσταζει
adaeus...χαμογέλα μου
Γιωργος Ποταμίτης....κατ ιδιαν
genna....30φυλλα!
Dee Dee....μηνυμα σ΄ενα μουκαλι
ILIAS....τρυφερέ μου
poetid sin......αγαπημενη
maya.....η χαρα μας( κι ας μη το ξερει)
Μωβ....γλυκοχρωμα
Κατερινα....ναυαγιο
ανθρακορυχος ....

διαδρομες και χανεται ο νους σε όμορφες στιγμες

aella
piece de resistance
roadartist....
una mama.....κι όχι μονο
ανεμοσκορπισματα......
γρηγορης χαλιακοπουλος
ελενη θ........
ελενη στασινου
καπετανισσα.....
Κυβέλη....
Κωνσταντινος................1
περιφερομενη απογνωση...(ισως)
αβουλα.....με κρεμμυδάκι
φεγγαραγκαλιες.....

"ίνα τι περίλυπος εί, ψυχή;"......

Επιβιώνω ασκούμενη …σ’ ανατομία λέξεων….
Ζωής σώμα χαράσσω…αιτία θανάτου “πρόσχημα” η ανακάλυψη
Από πριν « το γιγνώσκω» αιτία,
ίσως και το αιτιατό της ....

σπλάχνα σκέψης σε γυάλα φορμόλης τοποθετώ
Να αντέξουν…

Το πρόσφορον κι αιτιατό ουδεμία σχέση μεταξύ τους…
Το «πρόσφορον» την καρδιά αγγίζει
Το "αιτιατό "στου νου το λογικόν ξαποσταίνει

Πορεύομαι σε ανατομία αισθημάτων κι « εαυτόν» ανακαλύπτω
Ευρήματα αρχέγονα κοινής ανθρώπου πορείας

Πορεύομαι εν …αμαρτία νου
Σχοινοβατώ …σε ψυχής αλλόφρον νήμα

Κενό στο κενό
και σιαγώνες ανοίγουν …
Να καταπιεί…να μηδενίσει

Αντιστέκομαι ταλαντευόμενη
Την ουσία της Ζωής αμφισβητούσα
Μα πάντα παραρρέουσα….
Ανάμεσα σε κενό και ύπαρξη
Πορεύομαι ..με βήματα νεκρού
που η ψυχή σε «ανυπαρξία ή ύπαρξη»
αμφιταλαντεύεται ασκόπως κι αιωνίως

Με ένα ¨γιατί” παντιέρα άλικη

Σύμβολο ελευθερίας
Σκλαβιάς υποθάλπουσας στιγμές ,
καθημερινής εκκαθάρισης ευχή …

sloboda....η κραυγή σου

Διαβαίνω μέρες Απρίλη …σέρνει το πέλμα…
αρνιεται ο νους…
Να εξαλείψω θέλω μέρες…να θυμάμαι στιγμές ποθώ…
Μέρες Απρίλη … κι ενδύεσαι ένδυμα λευκό φυγής….
"εν λευκώ η ίεση " σιωπηρά κραυγάζεις …
τα ώτα κλείνω… και την κραυγή σου στραγγαλίζω…

Μέρες Απρίλη …κι η κραυγή κρεούργησε χορδές
την χροιά μετάλλαξε…
Μέρες Απρίλη ….κι η θάλασσα συνάντησε
τον των ανθρώπων θυμό…
Μέρες Απρίλη … κι η παράκληση κενό αντίκρισε….

Μη φεύγεις…μείνε… ακούς;
Σειρήνες Αχερουσίας άσμα ασμάτων για σένα μόνο
ψαλμωδία καινή…για Σε μόνο…
Και σε παρασύρουν….

Μη φεύγεις… ακούς;…..
το δάκρυ κλίνει γόνυ και ματώνει

Μέρες Απρίλη… κι αρχίζει να κυλά η παλάμη στην παλάμη
Να γλιστρά … αιμάτινα σοκάκια ζωγραφίζει….
Τους ώμους σου ταρακουνώ….
μείνε…μείνε…
μ’ ακούς; ακούς;
Μια πόρτα στον τοίχο ζωγράφισες….Μ΄ ακούς;
Μη την ανοίγεις…..ακούς;
Μείνε….μείνε….απενδύσου το ένδυμα …μ΄ ακούς;

Να ζήσω αυτή την άνοιξη θέλω …
είπες…
Τα ώτα κλείνω….
Μείνε…μείνε…ακούς;
Να ζήσω…. είπες….
Τα ώτα κλείνω….
Και σωπαίνω….
ακούς;
την σιωπή μου ακούς;
....................................................................................................
Απρίλη ψεύτη πίστεψες…
Απρίλη ψεύτη πορεύομαι….
SLOBODA ….είπες
SLOBODA….κατέκτησες
Και πια δεν μ΄ ακούς!...

χρήζει εαυτός ...εσέ

Στρέφει το βλέμμα δύση… ανατολή χρωμάτων δειλινού προσμένει…

Συνοδός …σκέψεων εκλεκτών…εσύ
Συνακόλουθος κρυφών στιγμιαίων υπέρτατων αισθημάτων…εγώ…
Ακολουθώ την σκιά μου…"σκιά μου στο πριν" σε αποκαλώ…

Γελάς και βρίζεις ταυτόχρονα…”τούτο συμβαίνει στης δύσης τις συνοικίες “είπες…
Σε ακούω και χαμογελώ…
“Ακολουθούμε ξωτικά…άγρια…ημιανθρώπινης σάρκας.. ατόφιο ανθρώπου πνεύμα”…
σε ακούω και δακρύζω απαντοχή…

Ποτίζομαι των αστεριών το δάκρυ…
αφουγκράζομαι να ανατέλλεις σε ζοφερές νύχτες , νοτισμένες θύμηση…

Εισπνοές βοηθητικές , μηχανισμό χημείας για να βγει η ανάσα χρήζει….κι επιμένω !
Μονό εσένα χρειάζομαι τώρα….

Κοιτώ την δύση…και λυκαυγές ανατολής προσμένω….
Προσμονή και βλέμμα εκεί…στο θαλασσινό παγκάκι…
Να εκπαιδευτεί η κραυγή…να μάθει την έξοδο…και την οδό του ”εξαλείφω πόνο”…

Σ΄ ένα πουγκί βροχή παγίδευσες….
Σε σεντουκάκι, ήλιο και φωτιά μάζεψα…
σπονδές στο συνοικέσιο του “ορώ σε” …
ανταλλαγή δώρων στο πρώτο των ακροδαχτύλων γνώρισμα …

Κοιτώ την δύση!...την δική σου….προσμένω βλεμμάτων άγγιγμα….

Κι η είδηση χαρμόσυνη! …(ανοιξιάτικων πρωτοσέλιδων)!
Φέτος απ΄ τα δυτικά τα αποδημητικά θα έρθουν….
Και …. δεν ήταν Πρωταπριλιά….

Στον μετοικούντα και κατοικούντα στην χώρα του Π..οτέ

Κοιτώ εντός και γρανίτες θαρρώ…
Γρανίτες -καθρέφτες,,,,
«Γνωρίστηκαν τα ρούχα μας»
Κι η ψυχή , ψυχή μου, μαντάρει κουρέλια που χάσκουν αίμα

Έρχεσαι και φεύγεις…..φωνή ονείρου(;)
πραγματικότητας άκουσμα επίγειο κι ουράνιο αντάμα…
Πέφτω ψηλά και αιωρούμαι….ή μήπως αίρομαι;

Καλλύνω νου, σώμα, ψυχή
Κυλίομαι εικόνες λανθάνουσας αληθείας

Πορεύομαι σε μνήμη αιωνία… μα επίγεια πάντα
Ενδύομαι επαίτης, ένδυμα διάτρητο, ψυχής θανούσας…
Αναδύομαι εκ τέφρας....

Παραμένεις εκεί …στην άκρη της φλόγας
στ΄ ακρόβραχο του μετοικώ…

συνοδοιπόρος εγώ. άμαθος κι αδαής...

Καλή τη πίστη πορεύομαι εντός Μου
ή μήπως εντός Σου σε λανθάνουσες στιγμές ;
αναρωτιέμαι….αναρωτιέμαι λέω…

Πορεύεσαι εντός και πληγές χαρτογραφείς…
Επισήμως… μα κι επίσημος…
τιμής ούσας και μη επιούσας
Στο «ευ πορεύεσαι»....

Εν αβύσσω πορευθούσα …κι ουχί πορευομένη….εγώ

Μα!!!!
Εσύ εκεί…"πόρευσες".. φωνή σε ώτα μη ακούοντα
-νυν και αεί- ..κωφεύεις άλαλος μα το πλείστον αλλόφρων ...
Κι εγώ…..πνίγομαι στην «μετά Χριστού» φωνή σου
Πάντα…για πάντα
Κι αυτό το «για πάντα»…προσωπικός καιάδας κατέστη
Και θρηνώ τις μέρες…
τις δικές σου…..Ημέρες