...αόρατος θεατής

Φτιασίδωμα ψυχής, μοναξιάς ξημέρωμα
Όρκοι που εύκολα δίνονται , μα
επίορκος ποτέ δεν ήθελες να γίνεις
Νευριάζει η ψυχή
Χάσκει το βλέμμα της σε μια ζήση άπνοης κραυγής
Φωνάζει "θέλω" και σιωπά..
Κραυγάζει "είμαι" και πεθaίνει…
Μονόπρακτο έργο στη σκηνή υποδύεται,

κι αυτή ο μοναδικός θεατρίνος
Κι εσύ αόρατος θεατής, το τέλος της παράστασης προσμένεις
Ευχαριστημένος γιατί προφήτης υπήρξες της ελθούσας μοναξιάς
Κι εσύ θεατής αόρατος και μόνος
Μα που είσαι; που;

το χειροκρότημα προσμένω ...
Τροφή του καλλιτέχνη δεν λεν πως είναι;
Αλλά ξέχασα…νευρική ανορεξία η κυρία κι ήρθε
Οπότε.. τα χέρια στις τσέπες ..

κι αποχωρείς θεατή…κλέφτη

13 χρονών έγινες παλλικάρι μου....

Ήρθες 26 του Οκτώβρη, χαρά να δώσεις και χαμόγελο και ζεστασιά μονάκριβε μου…
Πώς ήρθα; με ρώτησες κι ήσουν 2 χρονών ακόμα….
Κι έγινε ο ερχομός σου το πιο όμορφο μας παραμύθι…το καθημερινό μας παραμύθι για χρόνια πολλά πολλά…
Γιε μου…μονάκριβε μου
Χαρά κι ελπίδα μου.. μοναδικέ μου….
΄

Φοβάμαι για σένα
Αμφισβητείς πια εμένα…
Έτσι πρέπει….
Οι δυο μας μείναμε, μαζί να μεγαλώνουμε…
αστέρι ο Mπαμπάς κι από ψηλά μας βλέπει…μαζί μας όμως πάντα….
Μαζί παλικάρι μου

Να είσαι πάντα όμορφα γιε μου…όμορφα πάντα

Υπόσχεση σου δίνω εγώ να προσπαθώ αυτό μόνο ...
Κι αν κάπου λάθη κάνω….συγχώρεσε με…
Καμιά φορά κι οι μαμάδες κάνουν λάθη….

Σε αγαπάω ακριβέ μου Ιάκωβε….

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΑΚΡΙΒΕ ΜΟΥ

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΠΑΝΤΑ…

13 χρόνων άγγελε μου επί της γης ........

χαρά μου.......

19/10....Σαν σημερα γεννηθηκε η Χαρα....

σαν σημερα που γεννηθηκε η χαρα , Χαρα μας.....

να περνουν οι χρονοι όμορφα, σου ευχομαι....

να γελας...να γευεσαι...να αγαπας ....να ερωτευεσαι Ζωη....

με τις ζωες και τις αγαπες σου...

ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ...

κι ενα Φιλι Φιλι....γεννεθλιο....ομορφη ομορφη 40χρονη μου ζωγραφια....

Σιωπή....Σιωπή....

Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι Θεοί υφαίνουν την ζωή μας .

Εκείνα που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ.

Κι αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν…..Σιωπή...Σιωπή…*

Κάποιες φορές με σιωπή θέλω να μιλήσω
Με την σιωπή θέλω να πω πως σ΄ αγαπώ
Σιωπώντας θέλω να πω πως σε εμπιστεύομαι….
Με τη σιωπή να πω συγνώμη
Με τη σιωπή να ταξιδέψω μέσα μου και να με βρω
μα και να σε βρω ψυχή μου….
Σε έχασα μιλώντας
Με έχασα κουβεντιαζοντας…..
Με την σιωπή θα σε ξαναβρώ….
Σιωπώντας ίσως βρω κι εμένα….

Σσσσσσσσσσσσσσσσ! Η ψυχή θυμάται κι αναπολεί.Δακρύζει και χαμογελά….Σιωπή…Σιωπή

*Μηδεια...Μουσικο κουτι Τάνια Τσανακλιδου...

ολα αρχίζουν την ώρα που το ρολόι χτυπά στην ώρα ...μηδέν

Ανάσα η Zωή,κι αν διστάσεις να την πάρεις
Χάνεται….και χάνεσαι

Μια λέξη μονοσύλλαβη η Ζωή
ένα ναι που μ΄ ένα όχι αγκαλιά ,

ζητούν στιγμή κατάλληλη να τα εκφράσεις ...
Κι αν λάθος κάνεις χάνεται…και χάνεσαι

Με μια ανάσα « σ’ αγαπώ» σου είπα
Μα ανάσα δίστασα να ξαναπάρω
κι αυτη η στιγμή σε λάθος χρόνο ήταν….
Χάθηκες…και χάνομαι

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γερνούν λένε
Σκοτώνουν τα άλογα κι όταν πονούν σου λέω
Κι η σφαίρα μία…σε Ρώσικη ρουλέτα
εγώ ο αυτόχειρας κι εσύ το χέρι
που τη σκανδάλη θα πατά,
κι ανάμεσα στα μάτια θα στοχεύει….
Εκεί …στο νου σφαίρα μονόγραμμα ν΄ αφήσει,
σε νύχτες αιώνιας πανσέληνου να ταξιδεύει...

Παιχνίδι επικίνδυνο στα χέρια σου αφέθηκα
Κι αίμα που χάσκει χαμόγελα, σου γνέφει
Και σε καλεί , σε προσκαλεί , σε προκαλεί

τη θαλάμη από σφαίρα κενη ν΄ αφήσεις…..

Παιχνίδια μαζί σου επικίνδυνα απ΄ την αρχή θυμάμαι
Και χρώμα κόκκινο αγάπης τη μνήμη ζωγραφίζει


κόκκινο μελάνι και στη ψυχή το έγραψες…
κόκκινο μελάνι- δύναμη σε σένα ζωγραφίζει
κόκκινο -ανάσα αγάπης δισταγμό σε μένα γράφει

Την ώρα που οι δείχτες του ρολογιού

την ώρα μηδεν θα δείξουν
καρφίτσα στον χάρτη σου εγώ
υδρόγειος μοναδική γίνεσαι στον δικό μου…..

αλήτης ο χρόνος.....

Αλάργεψε ο χρόνος σε μνήμη πριν ή μήπως στο μετά ανάμνηση αλητεύει;
Αλάργεψε η μνήμη σε χρόνους πριν ή μήπως χρόνους στο μετά ,γητεύει;

“Είθε”, “μακάρι” και “μα πως; “ λέξεις πλέκει ,ζωής πουλόβερ
μα μάταια θαρρεί ότι ζωή υφαίνει….


Θεμέλιο το πριν, σκαλέτα το παρόν με καταφύγιο το όνειρο
αλάργεψε η Μνήμη , τρελά ταξίδια κάνει…

Αλήτεψε τη μνήμη ο χρόνος
και με σκισμένη φορεσιά την περιφέρει .
Στο χθες και στ’ αύριο , ταξιδιών προαγωγός
σε πόρνη τη μνήμη κατατάσσει
μα το παρόν της αθωότητας της
αυτήκοος μάρτυρας στα όνειρα της στέκει.

Αλήτισσα η μνήμη. Ενδύεται και περιφέρεται
μ΄ ένα σκισμένο τζην που χάσκει όνειρα
κι ένα μπλουζάκι, που γράφει πάνω του μια επανάσταση θεωρημένη
Στάμπα ο ΤΣΕ και “εμπρός” φωνάζει …

Αλήτισσα μνήμη , πόρνη φτηνή
μ΄ όνειρα ανεκπλήρωτα σε δρόμους έρημους
αγάπη αγοράζει…..

Μα πάλι ,πες μου φως μου….
Ποιος χρόνος Αλήτης στα όνειρα πιστεύει;

τρέχεις βροχή μου...μα να με πιάσεις δεν το μπορώ

Τρέχω σε δρόμο έρημο…
Σύννεφο –βροχή με κυνηγά
και να με φτάσει τρέχει….τρέχει
μα εγώ να ξεπλυθώ και να βραχώ δεν θέλω….

Τρέχω τρέχω …κρύβομαι
Και το σύγνεφο βροχή σ΄ αναπνοής απόσταση με κυνηγά

Αγώνα δρόμου μαζί μου ξεκινά…

Άθλημα δυαδικό...
Η βροχή….κι εγώ

Η βροχή κι εγώ;

Εσύ το σύννεφο που την κυοφορεί και τη γεννά...
Να με πιάσεις θέλεις
Ομίχλη και βροχή εσύ….
Τρέχω εγώ ,να σου ξεφύγω θέλω….

Να σε ακούσω δε θέλω…
δεν θέλω να σ΄ακούω βροχή...

Μ΄ ακούς; Δεν θέλω ένα με σένα να με κάνεις….

Ανάμεσα στο “ θέλω και πρέπει” εσύ …βροχή μου
Ανάμεσα στο “σ’ αγαπώ και σ΄ αγαπάω “ εγώ…ανασασμέ μου

Εσύ στο ..πνίγομαι και φεύγω
Εγώ στο …ανασαίνω και μένω

Εσύ στο… χάνομαι
Εγώ στο… είμαι εδώ

Εσύ στο…. ξέχασε
Εγώ στο …μόνο θυμάμαι

Εσύ στο…. φεύγω
Εγώ στο…. μένω

Αγώνα φραστικών συναισθημάτων ξεκινήσαμε
Εσύ η βροχή
Εγώ η τρεχάλα

Αγώνα δρόμου ξεκινήσαμε
Και ποιος ο νικητής βροχή μου;

χρυσός Εσύ....χρυσαμοιβός εγώ.....

Άτι η σκέψη και καλπάζει…
Βυθίζεται στο βλέμμα σου κι ας έχει "χρόνους "να το δει….
Βαδίζει η σκέψη...
Σε σένα ταξίδι κάνει…
Σταθμός κάθε ρυτίδα σου ...και στέκεται .
Στέκεται και μνήμη πλημμυρίδα την γεμίζει .
Αυτή η όμορφη ανάμεσα στα μάτια ,
θυμάσαι φως μου ποτέ ζωγραφίστηκε;

-φεύγω είπες….-πινέλο αυτόνομο ζωγραφιά αρχίζει -
Κι αυτό το “ φεύγω” στα μάτια σου ανάμεσα γραμμή χαράζει

-Φεύγω είπες…. -κι αυτόνομα αυτό συνεχίζει-...
Σ΄ εμένα, δυο γραμμές- σαν σε παρένθεση -στα χείλη τοποθέτησε…
και το χαμόγελο κάπως παράξενο κατέστησε...
Σαν λυπημένο ... να βγει θέλει , μ΄ αναρωτιέται το "γιατί ;"

Να ταξιδεύεις σου ζήτησα
Μα την άγκυρα να σηκώσεις δεν σ΄ αφήνω ...

Θα με συγχωρέσεις άραγε ποτέ ψυχή μου;

Πληγή με είπες....

Πληγή έγινες .... εσύ
Πληγή - πηγή κοίτη χρυσού ...
Θησαυρέ….

“Μαλαματένια άγκυρα και χρυσαφένιε κάβε”
Ας μπορούσα σε σένα για πάντα να δέσω….
Για πάντα; … μα πως;
Αυτό το πάντα ! ... πάντα ποτέ γίνεται...

Πληγή -πηγή έγινες, κι αιμορραγείς χρυσάφι
Θησαυρέ!…σπάνιε κι ακριβέ….

κοίτη χρυσού....εσύ

χρυσαμοιβός....εγώ