κουράστηκα να παλεύω....παραδίνομαι

κουράστηκα να παλεύω...

κουράστηκα να ΣΕ παλεύω... κάθαρμα
κουράστηκα τη δύναμη σου να βιώνω
κουράστηκα τις πληγές που μου αφήνεις να προσπαθώ μάταια να επουλώσω
κουράστηκα να μου λες Σ' ΑΓΑΠΩ
κουράστηκα να μου λες ότι με νοιάζεσαι
κουράστηκα να ακούω το ψέμα σου
κουράστηκα το ψέμα σου σε αλήθεια να μου το μεταλλάσεις
κουράστηκα την θέληση για ζωή επαιτεία να την κάνεις...
-γιατί επαίτης δεν είμαι-...
(ποτέ δεν το κατάλαβες Ηλίθιε)
κουράστηκα ηλίθια εμένα να θεωρείς
κουράστηκα το βλέμμα μου σε εσένα να ακουμπώ
κουράστηκα καμένους να θάβω
κουράστηκα το μαύρο σου να βλέπω
κουράστηκα σκοτεινό μέλλον να μου δείχνεις
κουράστηκα να ζω μαζί σου
κουράστηκα την καμπάνα του πένθους να ακούω
κουράστηκα να σου χαμογελώ ,την εύνοια σου να αποκτήσω
κουράστηκα
με νίκησες....
με νίκησες?
νομίζεις...
γιατί.....
όταν δεν θα με έχεις.....
τότε θα καταλάβεις πόσο πολύτιμη σου ήμουν

και ξέρεις γιατί? ξέρεις γιατί ...
απλά γιατί χωρίς ΕΜΕΝΑ ανύπαρκτος είσαι....

ΘΕΟΣ αν είσαι.....στην φωτιά σου να καείς....

πενθω....

Πενθώ....

τους χρόνους που έρχονται.........

Aντίο Αλεξάνδρα

Έρχονται στιγμές που ο πόνος δεν διαχειρίζεται….
Στον Γιάννη....

οι πεντε αισθησεις χορευουν για σενα ψυχη μου...

Αγναντεύω το νου και μοιράζομαι αισθήσεις δικές του...
Του δίνω την μνήμη μου και μου την μεταλλάσει σε αισθήσεις...
Η Αφή κυρίαρχη στο χορικό παιχνίδι το δικό τους.
Ψηλαφίζει σαν τους τυφλούς το πρόσωπό σου. Τ’ ακροδάχτυλα πινέλα, στον καμβά της καρδιάς σε σχηματίζουν ...

Κλείνω τα μάτια κι η όραση το δικό της χορό ξεκινά.. Κάθε εκατοστό του προσώπου σου φωτογραφίζει και το δικό σου παζλ δώρο μου κάνει...
Οι νύχτες έχουν νόημα πια....Την εικόνα σου να φτιάξω με τα κομμάτια της όρασης μου...

Τρίτη στον χορό να τη κι η Ακοή....Τον ήχο σου σε βυζαντινή λυπημένη κλίμακα τοποθετεί και σε νότες δύσκολες βυζαντινές το μεταλλάσει...κι έρχονται το "νι" και το "πα" αργαλειός να γίνουν και το "βου" "γα " δι" "κε" "ζο" "νι" ρούχο ζεστό υφαίνουν και με ντύνουν....
Και τον χορό οι αισθήσεις συνεχίζουν...
Το μαντήλι η Γεύση παίρνει και στον ουρανίσκο και την γλώσσα, αισθητήρες γεύσης, την πρωτεύουσα αφήνει...Εκει θα στέκει πάντα. Ότι από δω και πέρα γευτούν η γεύση σου κυρίαρχη και πρώτη, θα μεταλλάσει σε Σένα ...Γεύση μου.
Και το μαντήλι στην όσφρηση δίνει...
Πρώτη κι εκείνη το χορό να σύρει...Δεν έχει πολλά βήματα να κάνει. Με το που το χορό ξεκινά , γιασεμιού κι αγιόκλημα ευωδιά τον κόσμο πλημμυρίζει.......

Γλυκιά κι ολέθρια αγάπη μου... οι πέντε αισθήσεις μου χορό στήνουν...
και για Σένα χορεύουν ...

Για σένα ψυχή μου......


Η φωνή στο τραγούδι που ακούγεται είναι της Μαρίας Νικολάου (Ηλιαχτίδα)

αντιο αναπαμε μου...

Αναζητώ την εποχή των ονείρων...

Τότε που έχτιζα ένα όνειρο κάθε νύχτα και η μέρα δεν το γκρέμιζε ...

Τώρα επιμένω τις νύχτες να ονειρεύομαι μα η μέρα τα γκρεμίζει....

κόκκο άμμου δεν αφήνει έτσι για ελπίδα, για θεμέλιο επόμενου ονείρου...

Έτσι σταμάτησα τις νύχτες όνειρα να χτίζω...

όνειρο μου κι εσύ γκρεμισμένο....

Γυναίκα πληγή κάποιος με αποκαλεί... με φωνάζει...

Κι εγώ το κεφάλι γυρνώ γιατί το όνομα μου ξέχασα

σ΄ένα υπόγειο σκοτεινό που η μνήμη με φυλάκισε...

Ετσι τ΄όνομα μου δώρο σου έκανα...

Την πληγη μου στα χέρια πήρα και σε σενα την αποθεσα...

Σε πλήγωσα ...

Σε αιμορράγησα ψυχή μου...

Το δώρο που σου έκανα πίσω παίρνω...

Ποιος άλλωστε ενα δώρο- πληγή δέχεται; γιατι να το δεχτεί;

Κλείνω τα μάτια για να φυλακίσω τα δάκρυα ...Η Ενοχή; η Νύχτα; Η Μνήμη;...

Μακρινη μακρινη μου αγάπη...

Η ανάγκη μας κάνει ποιητές έγραφε ένας φίλος ιστολόγος....

Πόσο δίκιο έχεις καλέ μου adaeus

Η ανάγκη κι η έλλειψη κι ο πόνος της κι η ελπίδα της κι η απελπισία της

μα προπάντων τα φτερά της όταν αιμορραγούν ....

Πνίγω τους λυγμούς. Στο πηγάδι της λήθης τους ρίχνω, να ξεχαστούν...

Μνήμη χρυσόψαρου επιθυμώ...

Σε τρία δεύτερα να χάνεται...Να σβήνει..

Να μη θυμάμαι να μη νιώθω....

Να κολυμπώ μόνο μεσα στην υγρή σιωπή μου.....

Αντίο νύχτα μου

γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα....

στις ραγες του τρενου κυλα ο ηχος της καρδιας

Στις ράγες του τρένου κυλά η ζωή μου…μαζί μ΄ αυτό.. .Kάπου με πάει κι ο αλλοπαρμένος νους ζητά εξηγήσεις......

Τι ποιος και που ψυχή μου…

Σε λέω ζωή….
Γι αυτό ήρθα; Για την ζωή;


Ποια λέξη σου αρέσει; σε ρωτώ
Ζω….είπες
Ζεις; Σε ρωτώ

Ταξιδεύω με ήχους που η ψυχή μου τραγουδά…

Κοιτώ το είδωλό μου στον καθρέφτη …
Δεν είναι το δικό μου

Σε καθρέφτη λούνα παρκ βρήκα να χτενιστώ…
Σε παραμορφωμένο καθρέφτη τον εαυτό μου καλλύνω…
Έχει το μυαλό διαλυθεί…
Χιλιάδες ερωτήματα στην ψυχή και στην καρδιά θέτει….
Μα απαντήσεις δεν παίρνει.
Σαν γυναίκες που θέλουν να ξεφύγουν από ένοχες σκέψεις απαντούν…
-δεν ξέρω…
-τίποτα δεν έχω…(κι ας πλημμύρισαν τα δάκρυα)

Τι σε εσένα με οδήγησε τελικά;
Τρομάζω…
Γυρίζω πίσω το κεφάλι….σινεμασκόπ σε ταινία ασπρόμαυρη βλέπω την ζωή μου και τρομάζω…
Ότι αγαπώ το παίρνει …
Μου το παίρνει…
Σε μια κόντρα μαζί μου συνέχεια βρίσκεται
Λες κι ικετευτικά πάντα πρέπει να του μιλώ
Δούλη του θεού εγώ κι Εκείνος ο Αφέντης
Να πληρώσω την ελευθερία μου του ζήτησα κάποτε και να με ελευθερώσει…
Μα το τίμημα μεγάλο….
Ως τη στιγμή της αποπληρωμής θα έχει μείνει μόνο η αλυσίδα σε ένα πόδι οστεοποιημένο….
Γι αυτό φοβάμαι να λέω « σ΄ αγαπώ»
Γιατί θα ακούσει και θα το πάρει….

Και φοβάμαι τώρα…
Τρομάζω,

Λες να μ άκουσε όταν ψιθυριστά στο είπα;….
Λες να το είδε όταν στην χούφτα σου με τ΄ ακροδάχτυλα στο έγραψα;
Λες;….

Πως και που να κρυφτώ;

Γι αυτό έφυγες;;
Γι αυτό ψυχή μου;
Ακριβέ μου…..

τι, που, ποιος, ψυχη μου

Εκεί στ΄ ακροβραχο της θάλασσας ζωγράφιζα τα χρώματα του δειλινού για να σου στείλω….
Τις λέξεις που μου χεις πει κι όλες που μου χεις γράψει σκαριά τις έκανα ,, στο πέλαγος τα έριξα σε σένα να ξανάρθουν, ντυμένες με φυλακτά καρδιάς…
κάθε λέξη μα και κάθε λυγμό κάθε ανάσα και κάθε μου δάκρυ με γιασεμιά κι αγιόκλημα πλεγμένα, στεφάνι έκανα στην θάλασσα το έριξα να έρθει να σε βρει….εσένα εκεί που ήσουν. Μια θάλασσα ίδια μας χώριζε , μια ίδια θάλασσα
μας ένωνε….
Πάω στο παγκάκι σου λέω….δίπλα στο κύμα της δικής μας θάλασσας…
Μεσάνυχτα μετά ήταν….
Βαρκούλες χάρτινες τις σκέψεις μου έκανα , με το όνομα σου τις βάφτισα και καλοτάξιδες να είναι τους ευχήθηκα, σε σένα να έρθουν…..εκεί που ήσουν….εκεί που είσαι

Τα χέρια στα αστέρια ικεσία σήκωνα….μήπως και σ ακουμπήσω γιατί εκεί στης νύχτας τα κεντίδια στο φωτεινότερο εσένα είδα….
Κοντινός θαρρώ πως ήσουν….
Μα λάθεψα ψυχή μου….
Όσο τα χέρια να σε πιάσω άπλωνα, τόσο πιο μακρινός γινόσουν….Ακριβέ μου


Και βάρυναν τα πόδια της ψυχής….
Πίσω στο δώμα σου δύσκολα με οδηγούσαν….
λύγισαν το σώμα….

Και φτάνοντας στην πόρτα σου ψυχή μου, κατέρρευσαν….
Κι εγώ μαζί τους….

Τι στην ψυχή πνοή θα δώσει;
Που το βλέμμα ν΄ ακουμπήσει για να ξεκουραστεί
Ποιο είναι αυτό που στα χέρια δύναμη θα δώσει για να ψηλαφίσουν πάλι

Σταγονα.......Καλως όρισες

Τι να θυμηθώ

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος

Δεν πετάει φτερό στο πέλαγο
Και μαντάτο απ' την Αθήνα
Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου
Που 'χω να τα δω ένα μήνα

Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής
Ψάχνω μα δε σ' ανταμώνω
Α να κοιμηθώ να σ' ονειρευτώ
Που με ξέχασες και λιώνω

Ούτε που σαλεύει το νερό
Ούτε μου μιλούν οι γλάροι
Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις
Πριν να σβήσουνε οι φάροι


Ένας κύκνος κλαίει

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος

Πόσα χρόνια έχουν περάσει ούτε έχεις σκεφτεί
Ρίχνεις τη σιωπή σου στα σπουργίτια
Η αγάπη δε χρωστάει καμιά ανταμοιβή
και οι ποιητές καμιά αλήθεια

Στο λευκό το φόρεμά σου πόσοι στοχασμοί
ξενυχτούν και τρέφουν τα όνειρά μας
Κι όλο ταξιδεύεις μόνη όπως οι καημοί
τόσο μακριά κι αναμεσά μας

Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει
Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει

Στα μικρά τα γεγονότα που ‘ναι μια στιγμή
ξεπηδάει πελώρια η χαρά σου
Τα διαμάντια έχω ζηλέψει όμως πιο πολύ
που κατρακυλούν στα μαγουλά σου

Έφυγαν χαθήκαν όλοι κι έχουνε κρυφτεί
ο καθένας πίσω από μια γρίλια
Σε κορδέλες από χιόνι έφυγες κι εσύ
στο χορό του ανέμου με τα φύλλα

Μη μιλάς...

Καλως ορισες........με αρωματα κι αχναρια Ανατολης....