Απεταξάμην του ....Εσύ

Με λάμα χειρουργική αφαιρώ παλιές ρυτίδες….
Με πινέλο-όπλο Van Goch ζωγραφίζω καινούργιες ….
Μη αναγνώσιμη από καθρέφτη γίνομαι….
Άγνωστη ζωγραφίζομαι…σε Σένα…σε Εκείνον..
άγνωρη σε Εκείνη -εμένα
Ναι σε εκείνη και σε μένα άγνωρη….
Μου φορώ τη μια καμπούρα Βακτριανής καμήλας
αυτής αυτής,,,,
Θυμάσαι..;;;
την θυμάσαι;;; στους πεθαμένους μας πήγε φαραώ
ναι!!!! την έκλεψα….
Δρομάδες γίναμε πια κι οι δυο….να έχουμε στο “όσο για το όσο “από μία
της ήπια όλο το νερό…(-μια ανάγκη θαρρώ το είχα-)…
κι αφού τη στέρεψα ….υποθήκευσα σ΄ αυτή τα όνειρα μου ….
δεν δύναμαι άλλο νερό πια….ξεδίψασα τη δίψα μου για ….σένα(;)

Νερό της λήθης το ονόμασες….
Κι εγώ …
Ό,τι σε στέρνα μπαίνει...αποστειρωμένο γίνεται...
Λευκόκενο μνήμης ...

μήτε μέλλον… και μήτε με πριν κύτταρα ποτισμένο…
Μόνο παρόν σταλαγματιές του "ίσως" και του "μάλλον"...
Κι ένα "πρέπει"αποστείρωσης λευκαντικό σε ρούχο "ζω"

Φορώ καμπούρα καμήλας, που στους νεκρούς τους φαραώ μας πήγε….
μόνο νερό πια και "στην υγειά σου" στέρεψα
μόνο στερνιασμένο άκυρο νερό…
Μ΄ αυτό ποτίζω τα δάχτυλα και τη …χωμάτινη ψυχή (μου)
Να ανθίσουν… τα “όσα για όσο”…
Για μια νύχτα....μια νύχτα ά-στερη… ανάστερη ανέραστη άστοργη
Μια νύχτα που βογκά θάλασσα…
Θάλασσα που έκλεψαν οι γραμμές της χούφτας καθώς την ακουμπούσαν στοργικά στην πλάτη….
Κλέφτης ανατριχίλας ιδεών υφάλμυρων....
εγώ….
εφίστια…καρφωμένη σε γόνυ σπασμένο…
ιστίο σε δικό σου πέτρινο σκαρί….
Και….. κάθε που φάρο συναντά
απεταξάμην …. απεταξάμην ….

φωνή λυγμός προσταγή….
σε κάθε φάρο….σε κάθε φάρο παλμός φωνή…
Νεκρή για λίγο(κόκκινο)….ζωντανή για λίγο(πράσινο)...

Σε κάθε φάρο…σε κάθε φάρο ....Φάρος γίνομαι"απεταξάμην"….

απεταξάμην του Εσύ….
Απεταξάμην κόκκινο….απεταξάμην πράσινο….
Ακούς;;; ακούς;;;

φάρος γίνομαι.....
Μ΄ ακούς;;; μ΄ ακούς;;;;