οι μερες χωρις ....Εσας

βοριάς που με παγώνει εσύ…
Υγρός νοτιάς που σε θάλασσα παλάμη σε ακουμπά…εγώ..
Θρηνώ την μνήμη που σ΄απόθεσε στο θάνατο των αστεριών
Θρηνώ τη σκέψη που ευχή πεφταστέρι σε βάπτισε…
Μέχρι να κάψει ουρανός νυχτερινός την όραση….θρηνώ
Έχω πονέσει πολλά…κι έχω δακρύσει πιότερα
Και ποιος τα αστέρια δακρύζει ρωτώ…τη θάλασσα ποιος άλικη την έκαμε
Είσαι εσύ….μου φωνάζω…
Είσαι εσύ…κι απλώνω πρόσωπο αφύλαχτο στα αστέρια
Να αλμυρίσει ρυτίδες…
Είναι εσύ ….μου φωνάζω
Η κόκκινη θάλασσα και βουτώ με πνοή μία…
Να βγω με εκπνοές δυό …να μαντέψω ρυτίδες αίμα ποτάμια…
Κυκλώθηκαν τα ματιά…σε όραση μια…
Κυκλώπειο πρόσωπο μου χάρισες….να με καλλύνω κάθε πρωί
Σε καθρέπτη δικό σου….
Σε ζωγραφίζω κάθε νύχτα σε ταβάνι καμβά με όραση αφής ακροδαχτύλων
Και κάθε αυγή σε σβήνω…λευκό περνώ χρώμα την μορφή σου…
Να μη σε δουν….της τρέλας μου την όραση να μην αναγνωρίσουν…
Πάντα εσύ…ο βοριάς που με παγώνει
Πάντα εγώ…η νοτιάς που σε ζεσταίνει….
Πάντα εσύ η λογική της φυγής ανάγκη
Πάντα εγώ η τρελή των χρωμάτων των δικών σου ...άγκυρα
Πάντα εσύ…η χαρά
Πάντα εγώ …η θλίψη
Πάντα εσύ…η σπορά των χαμογέλιων
Πάντα εγώ …ο αδαής θεριστής της θλίψης
Και Σε θερίζω…Σε θερίζω ….με θερίζω