Απόλυτο κενό στο κενό έγινες…διάττοντας αστέρας…..
εφήμερο και λίγο το φως σου..
Κι αυτό που μ΄ αρρωσταίνει…
έρποντας ζω…
Κι αυτό που μ΄ αρρωσταίνει…
έρποντας ζω…
έρπω θαυμάζοντας διάττοντα αστέρια…
εφήμερα… λίγα…
λάμψης ψεύτικης… αρρωσταίνω…
είδωλο μου στο καθρέφτη…
και χίλια θρύψαλα να με κάνω ποθώ..
Στην ατμόσφαιρα του Είναι μου σύγκρουση και θρύψαλα γίνεσαι..
λάμψη εφιάλτης βλέμμα…μαύρη τρύπα
Τάφος ήλιου στο κοιμητήριο του σύμπαντος…
Κι εγώ στον κρατήρα στέκομαι αιρούμενη….
Χάνομαι σε τάφους συμπαντικούς …
Στην ατμόσφαιρα του Είναι μου σύγκρουση και θρύψαλα γίνεσαι..
λάμψη εφιάλτης βλέμμα…μαύρη τρύπα
Τάφος ήλιου στο κοιμητήριο του σύμπαντος…
Κι εγώ στον κρατήρα στέκομαι αιρούμενη….
Χάνομαι σε τάφους συμπαντικούς …
αφουγκράζομαι ρόγχους επιθανάτιους
ήλιων φαινομενικών κι αναρωτιέμαι …
Πόσα η ψυχή μπορεί να φιλοξενήσει;
Να ουρλιάξω θέλω…αγρίμι να γίνομαι …
Πόσα η ψυχή μπορεί να φιλοξενήσει;
Να ουρλιάξω θέλω…αγρίμι να γίνομαι …
μέσα στη νύχτα να αλυχτώ…
Πόσα μπορεί να αντέξει η ψυχή;;;
Να ουρλιάξω θέλω …μα ανασασμό δε βρίσκω…
Πόσα μπορεί να αντέξει η ψυχή;;;
Να ουρλιάξω θέλω …μα ανασασμό δε βρίσκω…
να κλάψω θέλω δυνατά…
«κι όταν δε το μπορώ ...αρρωσταίνω"
«κι όταν δε το μπορώ ...αρρωσταίνω"
26 σχόλια:
Δεν ξέρω αν αυτή η ανάρτηση είναι πράγματι αποτίμηση κάποιας προσωπικής εμπειρίας ή απλώς γενική διαπίστωση, όμως όταν καλή μου, η ψυχή ποθεί αληθινά τα πάντα αντέχει, τα πάντα αγαπάει κι ανέχεται και πάνω απ' όλα ξέρει να συγχωρεί!
Δες έναν έρωτα στην αρχή του πόσο τυφλός είναι μέχρι να απομυθοποιηθούν οι ρόλοι, ανέχεται τα πάντα...
Αλλά βλέπεις Ναρίνα, εμείς οι άνθρωποι πολλές φορές δεν αντέχουμε τους εαυτούς μας, πόσο μάλλον τον Άλλον, αυτόν που νομίζουμε πως θα φωτίσει τη ζωή μας...
πως θα αλλάξει το είναι μας...
Άσε που όταν του έχουμε στραγγίξει κάθε αχτίδα κι όταν αστέρι που φλέγεται τον βλέπει η ψυχή μας, τότε το κενό εμείς το έχουμε κι όχι ο Άλλος, ο εφήμερος όπως αναφέρεις...
Μπορεί να είναι σωστή κι αυτή η εκδοχή, λέω τώρα.
Ίσως να είναι κι αλλιώς, βέβαια για να το λες κάτι θα ξέρεις...
ΥΓ. Πάντως στα δύσκολα δείχνε αξιοπρέπεια μέσα από ισορροπημένες αποφάσεις...
Σε φιλώ...
Έτσι καθώς κάθονται τα σώματα σ’ ένα παγκάκι κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό θα μιλήσω.
Κοίταξε πως λάμπουν τ’ αστέρια!
Έχουν κάτι στο σώμα τους που εξάπτει την φαντασία μου.
Σε λίγο όμως θα πέσει κάποιο κι εγώ
αφημένος στο ρομαντισμό της ψυχής μου
θα κάνω μια ευχή.
Λένε πως πιάνουν οι ευχές.
Αν πάλι καμία δεν πραγματοποιηθεί
εκείνο το παιδί που φυλάω μέσα μου για τις δύσκολες στιγμές
θα γράψει ένα σημείωμα ν’ αφήσει στην άκρη του τραπεζιού
εκείνο θα λέει:
«έν’ αστέρι όταν δε βρίσκει τρόπο ν’ αγγίξει την γη
είναι γιατί στα κλαδιά κάποιου δέντρου
πιάστηκε η λουρίδα του παντελονιού του
κι ό μόνος τρόπος για να κατέβει στην γη
είναι να την κόψει
μα ντρέπεται να κυκλοφορεί
με παντελόνι φαρδύ που του πέφτει.»
Μόνο που η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από παραμύθια
ίσως κάποτε κάπου να πίστεψα κι εγώ σ’ αυτά.
Τώρα
θυμούμαι τους αγγέλους μου
που ένα βράδυ φύγανε γυρεύοντας την περιπέτεια
άπλωσα τα χέρια μου κι εγώ σ’ ένα όνειρο
κι όταν ξύπνησα βρέθηκα στο κενό
«είναι το κενό που γεννούν οι μεγάλοι πόνοι»
ακούσθηκε μια φωνή μα δεν γύρεψα να δω από πού.
Τώρα θυμήθηκα πως τ’ αστέρια με μελαγχολούν
έχουν εκείνη την μουντάδα του βρόμικου τζαμιού τέτοιες μέρες.
Συγχώρησε με για την έλλειψη ρομαντισμού
ακόμα βαδίζω σε αγκάθινες αποστάσεις
μπερδεύοντας έτσι το δάκρυ με το αίμα.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι, η Ελπίδα. Γονιούς δεν είχε, μόνο μία μεγαλύτερη αδελφή που τη φρόντιζε. Το πρωί της έδινε γάλα, το μεσημέρι αγάπη, το βράδυ συμβουλές κι ευχές. Μια μέρα η Ελπίδα αρρώστησε βαριά. Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει από τι ήταν, έτσι ούτε να τη βοηθήσουν μπορούσαν. Εκείνη έλιωνε μέρα-νύχτα στο κρεβάτι κι όλοι την κοιτούσαν λυπημένοι κι ανήμποροι. Κάθε ώρα που περνούσε εκείνη βυθίζονταν όλο και πιο βαθιά στην αδυναμία της μέχρι που όλοι γύρω της είχαν πάρει απόφαση ότι πλησίαζε ο καιρός που θα τους φύγει…
Ένα απόγευμα η Ελπίδα πήρε ένα καθρεφτάκι και κοίταξε μέσα του βαθιά τα μάτια της ψυχής της. Τότε αποφάσισε ότι είχε δυο δρόμους να διαλέξει, να ζήσει ή να πεθάνει όσο γρηγορότερα γινόταν, άλλη τυραννία δεν δεχόταν. Η φλόγα που πάντα σιγόκαιγε μέσα της δεν είχε ακόμα σβήσει. Μάζεψε όλες τις δυνάμεις της και ήξερε προς τα πού θα βάδιζε. Πήρε κάποιο χρόνο μα ύστερα ήταν μια Ελπίδα αγνώριστη, πιο όμορφη και πιο λαμπερή από ποτέ. Δεν ξέχασε ποτέ εκείνη την περίοδο, κάθε τόσο τη θυμόταν για να ξέρει το δρόμο να την αποφεύγει. Σήμερα όλες εκείνες οι μέρες της είναι ένα κακό όνειρο…
΄Ιδια η κραυγή της...
"Μα πόσο υλικό χωράς πια καρδιά;"
Χωρίς υλικό, της είπα,
συρρικνώνεται.. μαραζώνει..πεθαίνει...
"Πόσα η ψυχή μπορεί να φιλοξενήσει;"
Τούτη η κραυγή η δική σου..
Νομίζεις πως κι' εμείς δεν τον βγαλαμε κάποτε το σπαραγμό αυτό;
Πόσα;...
Τόσα όσα, τα βλέφαρα ανοιγοκλείνοντας θα αιχμαλωτίσουν στο διάβα μας
Φιλί αφήνω γλυκιάς καληνύχτας
και Γλαρένιες αγκαλιές
καλησπέρα και καλώς σε βρήκα Μαρίνα μου !!!
μου αρέσει εδώ ....
θα κάνω συχνές βόλτες μου φαίνεται...!!
φιλάκια πολλά
_Κυβέλη_
Mαρίνα μου...
Μου θυμισε την αγαπημενη φωνη του Κιμουλη ο τιτλος.
"Πόσα η ψυχή μπορεί να φιλοξενήσει;
Να ουρλιάξω θέλω…αγρίμι να γίνομαι …"
.....κι εγω.
Φιλακια καλη εβδομαδα!
Τωρα ακουσα το γραμμα με τον Κιμουλη, το πρωι σχολιασα με κλειστο τον ηχο. Υπεροχο, υπεροχο!
Καλησπερα!
Κι όταν
άρχισες να φεύγεις,
δεν είδες.
Ένα ουράνιο τόξο σε συνόδευσε,
στη στράτα.
Στόλισε το άψυχο κορμί,
και έδωσε μια λάμψη στη ματιά.
Γερμένα κορμιά - δέντρα,
στον ίσκιο τους
θέλησες να σταθείς.
Σε πηγή του φωτός
ταξίδεψες.
Τις άκρες τ' ουρανού
σεργιάνισες,
ξέχασες…και άφησες
δυο μάτια μικρά…
να σε καλούν, να κλαίνε…
Αποκοιμισμένη μου μορφή
μείνε εκεί
πάνω στα
φτερά των αγγέλων
και γίνε άστρο…
το Άλλο μου μισό στα
Όνειρα μου…
αντέχει ψυχή μου... και δεν το ξέρει...
γιατί δεν μπρορεί να διαγράψει!
φιλί όμορφης νύχτας!
είναι η τέφρα που ακόμη δεν εξαυλώθηκε....
άκαυστη... θρυμματίζει αστέρια
κι αποστέλλει...
μιαν ευχή...
εκείνη που μάνα
την κατάρα αποδιώχνει...
ψυχή μου να προσέχεις όπου ο ουρανός σ' έχει τυλίξει...
κι η γής ν΄απαρνηθεί δεν ημπορεί..
…πειθάρχησα στο κέλευσμα του χρόνου και μετέλαβα ζήση, ντύθηκα φτερά στη σαγήνη του καλέσματος και ψαύοντας κοχύλια στο ακρογιάλι του μύθου του αγκάλιασα νεφέλες σταυρούς στην καμπύλη του πεπερασμένου, ψυχή γυμνά πέλματα σεργιάνισα στο όριο και βάδισα κραυγές στην εσχατιά του τίποτα, πεντάστιχους ύμνους ζωγράφισα με λέξεις αιώρηση στο κέρδος του χθες, γέφυρα στο κενό του σήμερα…
…μα … με βάρυναν όλα τούτα τα θυμητάρια, σφούγγισα την άλμη που έσταξε απ’ τις ρωγμές της ίριδας φαντάσματα και πεντάφωτος ντύθηκα τα μέσα μου νέα αυγή, ακούμπησα στο νωπό χώμα κι αφουγκράστηκα τη νιόβγαλτη σπορά του κόσμου γύρω μου …του κόσμου μου…
ΥΓ
…μα εσύ ψυχή αμόνι, χείμαρε μιλάς στις …σιωπές για ένδεια ?
..έχει αντοχές η ψυχή Μαρίνα..αντέχει!
..θ' αντέξουμε..ο ουρανός είναι πάντα εκεί!
Να προσέχεις Μαρίνα..καλημέρα με χαμόγελο!
Δημήτρη μου…
Τα παντα ζωη είναι κι εμπειριες,για τους μη έχοντες το χαρισμα της «γραφης»…
Συγχωρει η ψυχη...
και βουλιαζει...
Στην φιλια….στον ερωτα….στα παντα…
Κι ολο βουλιαζει…..χανεται..
Μεχρι που «δυων ηλιος γινεται»…
Στην ισορροπια του σχοινοβατη εκπαιδευτηκα….
Το κενο υπαρχει παντα από κατω...
Χασκει…και να με καταπιει ευχεται….
Κάθε λάθος κινηση πιο κοντα του με παει….
Σε φιλω
Ηχε μου….
Η επομενη αναρτηση με το τραγουδι της σχολιο μου στο σχολιο σου….
Ψυχη μου….
Poetic..
ΜΑΡΑΚΙ μου….
Ομορφο παραμυθι ελπιδας καρδια μου….
Σε ευχαριστω,,,,
Μαρια μου….
Μια η οδος…και η αποφαση μια….
Αυτό είναι και λεγεται Ζωη....
Μα κι ο αγωνας ενας….
Η την ζουμε….η την εξευτελιζουμε….
Φιλι…ομορφο μου χαμογελο
Φιλι…διαφανο βλεμμα μου
Γλαρένια μου….
Τοσα…οσα! Γλαρενια μου….
Τοσα όσα!….ακομα κι αν στην πυρά πεσει και καει…
Εχεις δικιο….
Αγκαλια μεγαλη …"γνώσης" Γλαρενια μου
Και φιλι φιλι, ΦΙΛΙ…
ΚΥΒΕΛΗ...
Καλως το μου….
Καλως όρισες….
Χαρα θα φερουν οι βόλτες σου ….
Φιλι….καλωσορισμα
φιλι….σε ευχαριστω Κυβέλη μου
ΧΝΟΥΔΙ ΜΟΥ…..
Ανασα σιωπης ….
Και την αφουγκραζομαι….
Φιλι ακουμπω...Χνουδι απαλο
DEE DEE ….
Oμορφη μου….καλως σου τη θυμησε...
Απ το δικο του ακουσμα ο στιχος του τιτλου…κι ο πεπιλογος του post…
Εχουν και τ΄αγριμια την» ομορφια» τους Κατερινακι….
Ομορφη μερα να εχεις καρδια μου….
Dee dee;
Ειδες; Το ηξερα πως σου αρεσει..
Μου το ειχες γραψει καποτε.,…
Αγαπημενο ακουσμα πολύ και σε μενα
Φιλι….καρδιας
ΣΤΑΓΟΝΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ομιχλης δακρυ αρχισε να κατρακυλα….
Δρομο χαρασει….
Στο τελος του διαβα του σταγονα αγαπης να βρει παει
Αντεχει η ψυχη ψυχη μου…..
Αντεχει γιατι ομιχλες αγαπης και ζεστασιας σταγονες στην πορεια της συναντα…
Κι αντεχει,…γι να αγαπα και ν΄άγαπιεται….
Φιλι….αγαπης ατοφιας
Φιλι….αγαπης πολλης πολλης
ΑΕΛΛΑ….
Καλως ηρθες και πάλι….
Αυτό είναι αελλα μου….
Είναι η τεφρα …είναι η μανα-αγριμι…
Είναι η ψυχη που παλευει να σταθει….να αντεξει,….να προστατεψει….
Κι όταν δεν τα καταφερνει,….Αρρωσταίνει….
Φιλι….Αελλα μου….
Φιλι…μεσημεριου νοτισμενο
ΑΝΕΜΕ!!!!!!!!!!!!!
Ανεμος γραφης όμορφης εισαι….
Πανεμορφης φορεσιας….
Δεν χορταινουν τα μάτια ….ακουμουν και εισχωρουν πανω της, μεσα της…
Και ψαχνουν θησαυρους ανεκτιμητους….
Καλε μου Ανεμε…
την δικη μου φορεσια της ενδειας ντυνομαι….και τολμω την εξοδο….
Με ντροπη και δεος…ιχνηλατω
Φιλι….
Καλωσόρισμα Ανεμου που απ την ερημο τραγουδι βεδουινων μοναχικων εφερε….
ΗΛΙΑ….
Τρυφερε ….
Αντεχει Ηλια μου….
Αντεχει όσα κι ουρανος που μας σκεπαζει…
Παντα εκει…σταθερος…
Πιστος γεννητορας…..τρυφερος πατερας- προστατης
Υποσχεση εχεις δωσει….
Αγαπης φιλι….να μου προσεχεις πολύ πολυ
την καλησπέρα μου πέρασα να αφήσω και απόψε...
και μια πρόσκληση για καφέ αύριο στο κουκλόσπιτο μου !!!
θα χαρώ πολύ να σε υποδεχτώ κι εγώ Μαρίνα μου !!!
φιλάκια πολλά
_Κυβέλη_
πολυ ωραιο..
πολυ αληθινο..
Δημοσίευση σχολίου