τι, που, ποιος, ψυχη μου

Εκεί στ΄ ακροβραχο της θάλασσας ζωγράφιζα τα χρώματα του δειλινού για να σου στείλω….
Τις λέξεις που μου χεις πει κι όλες που μου χεις γράψει σκαριά τις έκανα ,, στο πέλαγος τα έριξα σε σένα να ξανάρθουν, ντυμένες με φυλακτά καρδιάς…
κάθε λέξη μα και κάθε λυγμό κάθε ανάσα και κάθε μου δάκρυ με γιασεμιά κι αγιόκλημα πλεγμένα, στεφάνι έκανα στην θάλασσα το έριξα να έρθει να σε βρει….εσένα εκεί που ήσουν. Μια θάλασσα ίδια μας χώριζε , μια ίδια θάλασσα
μας ένωνε….
Πάω στο παγκάκι σου λέω….δίπλα στο κύμα της δικής μας θάλασσας…
Μεσάνυχτα μετά ήταν….
Βαρκούλες χάρτινες τις σκέψεις μου έκανα , με το όνομα σου τις βάφτισα και καλοτάξιδες να είναι τους ευχήθηκα, σε σένα να έρθουν…..εκεί που ήσουν….εκεί που είσαι

Τα χέρια στα αστέρια ικεσία σήκωνα….μήπως και σ ακουμπήσω γιατί εκεί στης νύχτας τα κεντίδια στο φωτεινότερο εσένα είδα….
Κοντινός θαρρώ πως ήσουν….
Μα λάθεψα ψυχή μου….
Όσο τα χέρια να σε πιάσω άπλωνα, τόσο πιο μακρινός γινόσουν….Ακριβέ μου


Και βάρυναν τα πόδια της ψυχής….
Πίσω στο δώμα σου δύσκολα με οδηγούσαν….
λύγισαν το σώμα….

Και φτάνοντας στην πόρτα σου ψυχή μου, κατέρρευσαν….
Κι εγώ μαζί τους….

Τι στην ψυχή πνοή θα δώσει;
Που το βλέμμα ν΄ ακουμπήσει για να ξεκουραστεί
Ποιο είναι αυτό που στα χέρια δύναμη θα δώσει για να ψηλαφίσουν πάλι