στο χιόνι του καυσωνα

Ένα παγκάκι μοναχικό βρήκα, και κάθισα μαζί του έτσι, για παρέα..
Του μιλώ για σένα….Ήρθες-ελπίδα…..έμεινες –χαμόγελα

φεύγω φεύγω είπες - παγωνιά…

Έξω καύσωνας κι εγώ παγώνω.
Τα χέρια με την γνώριμη της απελπισίας κίνηση πιάνουν το κεφάλι…ανακατεύουν τα μαλλιά τα δάχτυλα. Θαρρείς ξαφνικά το κρανίο μαλακώνει….δειλά δειλά τον νου αγγίζουν….να τον χαϊδέψουν θέλουν να τον ακουμπήσουν και να ψηλαφίσουν τις σκέψεις του.

Άλλα προσμένουν… Σκέψεις κι όνειρα να αναγνωρίσουν θέλουν, μα μόνο εσένα αγγίζουν….

Μόνο εσένα ψηλαφίζουν.

Ξεφτίλα φωνάζουν…..

Τα ακούω. Χαμογελώ. Δεν ξέρουν, δεν είχαν καταλάβει..

Ένας νους γεμάτος με μια μόνο σκέψη?

Να τον χαϊδέψουν ήθελαν αγγίζοντας τον.

Τον τυλίγουν και τον διαλύουν τώρα….

Μου διαλύεις το μυαλό μου είχες πει….

Τα δάχτυλα ανταπόδωσαν με σύμμαχο την φυγή σου…Διέλυσες το μυαλό μου…

Κι εγώ παρακολουθώ ακίνητη του καύσωνα το χιόνι να πέφτει …

Γύρω από το μοναχικό παγκάκι κι εμένα , έχει στρωθει λευκό χαλί θλιμμένο
Τραβώ τα χέρια μου. Βίαια τ΄ αποκολλώ απ το μυαλό μου…΄Σκύβω ..Τα βουτώ μέσα στο χιόνι ….

κι αυτό έγινε κόκκινο .

Ξεπλύθηκαν τα χέρια απ την σκέψη σου και έβαψαν άλικο το λευκό του….

Ένα χαμόγελο δάκρυ στα χείλη ήρθε…

Κοιτώ την θάλασσα, κ εσένα μέσα στην βάρκα που “φυγή” βάφτισες να απομακρύνεσαι…

Όμορφα λιμάνια να ναι οι σταθμοί σου…

Όταν το βλέμμα γυρίσεις θα με βρεις εδώ. ;

Όποτε γυρίσεις.!!! .

Όσα χρόνια.!!!

Με το ίδιο χαμόγελο, στο μοναχικό παγκάκι ,με το χιόνι του καύσωνα να γεμίζει μ άλικους χρωματισμούς τον πίνακα μου, αφήνοντας το λευκό του χρώμα μόνο στα μαλλιά μου…..