Τα όνειρά μας ταξιδεύουν στοιβαγμέναΜ΄ ένα καράβι αρματωμένο συνειδήσεις
Χώρος κανείς δεν έχει απομείνει
Εξόν στα έγκατα του καραβιού καρίνας
Μες στα σκοτάδια της, τυφλά αρμενίζουν
Αφώτιστα κι από μιας σταλιάς λιαχτίδα
Ξεμπάρκαραν επαίτες σε κλίμακες
Ουράνιας πολύβουης μοναξιάς
Τρόμος άφατος ζωγραφίζεται στα μάτια
Πριν ο πόνος , θεριό αγριεμένο, καταφτάσει
Με σιωπές που κραυγάζουν
Με φωνές μες΄ από πηγάδια Αχερουσίας
Φωνές άηχης ήχους επαναλαμβανόμενης
Όταν η μπότα του θεριού τσαλαπατά
Καρδιά ψυχή και νόηση.
Που να σαι άραγε
Ψυχή να δώσεις μ΄ ένα ακροδαχτύλων άγγιγμα
Σ ΄αυτό το άψυχο πεσμένο χέρι
Ζωή να δώσεις σ΄ ένα κορμί που σπαρταρά
Στραμμένο πάντα στον δικό σου ορίζοντα….
Με σιωπές που κραυγάζουν
Με φωνές μες΄ από πηγάδια Αχερουσίας
Φωνές άηχης ήχους επαναλαμβανόμενης
Όταν η μπότα του θεριού τσαλαπατά
Καρδιά ψυχή και νόηση.
Που να σαι άραγε
Ψυχή να δώσεις μ΄ ένα ακροδαχτύλων άγγιγμα
Σ ΄αυτό το άψυχο πεσμένο χέρι
Ζωή να δώσεις σ΄ ένα κορμί που σπαρταρά
Στραμμένο πάντα στον δικό σου ορίζοντα….
Οταν πίστεψα οτι άλλο δεν αντέχω.....
10 σχόλια:
@ μαρίνα γ. – έμπυρη γνώση.
Έχω το δικό μου σφυγμό.
Τον μοιραζόμαστε.
Τις ανάσες.
Και πιο πολύ, το βλέμμα μου.
Πάρτο, και κοίτα μέσα από τα δικά μου μάτια…
Από το Γιάννη, καλησπέρα
φιλι
φιλι Γιαννη μου...
φιλι νοσταλγικο και παντοτινο
...όταν η μπότα του θεριού βροντοχτυπά....κάνουμε ότι κοιμόμαστε!!
Δε φοβόμαστε εμείς!! :)
Φιλάκια.
Υ.Γ. λατρεύω τον Tom Waits. (kai ton Cave)
"Που να σαι άραγε
Ψυχή να δώσεις μ΄ ένα ακροδαχτύλων άγγιγμα
Σ ΄αυτό το άψυχο πεσμένο χέρι
Ζωή να δώσεις σ΄ ένα κορμί που σπαρταρά
Στραμμένο πάντα στον δικό σου ορίζοντα…."
Γι αυτό μόνοι πρέπει να διαλέγουμε την κόλαση ή τον παράδεισο... οι άλλοι εύκολα είναι απόντες... Που να ΄ναι τώρα;
καληνύχτα κι ίσως αύριο να βρούμε κουράγιο να βάλουμε ένα πετραδάκι για έναν λίγο καλύτερο κόσμο...
Σεμέλη μου...οταν ερχεται αυτο το θεριό, τα βήματα του ειναι πολύ βαρια κι ο ύπνος μας ελαφρυς...
Ας μας θυμαται πια αραια και που,μέχρι να μας ξεχάσει τελείως....
Και μενα μ΄αρεσουν πάρα πολυ.ειδικα ο "καταθλιπτικος cave...
φιλω...φιλω...
adiple θα το βρούμε το κουραγιο.Ετσι ελπίζω...Εται κλεινω τα μάτια κι ελπιζω μεχρι η αυγη να ερθει.Αυτης της επόμενης καλύτερης μέρας. Προσμένοντας σ΄ ενα αύριο που για τους απόντες όλα τα "γιατι" θα έχουμε λύσει.Κι έτσι να βρουν την θέση τους μεσα μας, και αναπαυμενοι πια, να συμπορευόμαστε.
εκεινοι απο εκει, κι εμεις απο το καθημερινο μας μετερίζι
σε φιλω...
στο καλύτερο αύριο....
@adiple...
"Κόλαση ή παράδεισος";
Δυστυχώς, δεν είναι δική μας επιλογή, εκείνα μας διαλέγουν να παίξουμε μέσα τους το ρόλο που θέλουν...
Μα, όπως και να' χει στη ζωή μας, η έλλειψη είναι αυτή που πάντα θα μας κομματιάζει, ακόμη και στον παράδεισο.
Τα πετραδάκια που ομορφαίνουν τον κόσμο μας, είναι τα "λόγια" σας...
Να είστε όλοι καλά...
Πόσο δυνατά τα λόγια σου... πόσο έμπυρα...
Κι αν σε κάποιους φαίνονται θλιμμένα, εγώ τα βρίσκω πολύ αισιόδοξα, γιατί έχεις την αγάπη στη μνήμη άσβεστη και τα σκέφτεσαι και τα ζεις.
Μα πόσο όμορφο είναι να μην ξεχνάς τις ελλείψεις σου!!!
Επέτρεψε μου να σου στείλω ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο μου.
"Φυγή δεν είναι μόνο η απομάκρυνση απο το παρελθόν,ούτε και απο τη
πραγματικότητα.
Φυγή μπορεί να είναι και των αναμνήσεων η ευτυχία που μας ταξιδεύει εκεί που έχουμε ανάγκες,στο μέλλον ή στο παρελθόν. Σε δοκιμασίες που πέρασαν ή έρχονται,σε αισθήσεις,σε βιώματα,σε σχέσεις.
Αυτή η κοπιαστική απόκτηση εμπειρειών είναι φυγή,είναι το πέρασμα μιας ολάκερης ζωής.
Μπορεί να μετανιώνουμε στη ζωή μας για κάποιες επιλογές, αλλά δεν μπορούμε ποτέ να μετανιώσουμε για τις εμπειρίες που μας χάρισαν.
Είμαστε δέσμιοι των ενστίκτων μας. Τελικά,όποιος μένει τελευταίος σέρνει τη πίκρα όλων".
Μακάρι να μπορούσα...
Φιλιά καλή μου, φιλιά
Δημήτρη, δεν έχουμε παρά να παίξουμε τον ρόλο μας με τον καλύτερο τρόπο.
εμπυρη γνώση, πολύ όμορφο το απόσπασμα που διάλεξες και σε ευχαριστώ απο καρδιάς.
Καλό βράδυ Γιάννη, εμπυρη γνώση, σεμέλη και Δημήτρη...
Δημητρη μου....
Σε Ευχαριστω .Διπλά.
Σε ευχαριστω, γιατι πισω απ΄το έρεβος ειδες φως, αυτη την μικρή αχνη δειλη αχτιδα φωτος,που ούτε εγω δεν αντιλαμβάνομαι.
Το δευτερο Ευχαριστω ειναι για το αποσπασμα που μου εστειλες...
Απ το βιβλίο σου " με το ιδιο χρωμα η νυχτα και η σιωπη"
Βιβλιο που εχω διαβασει....(δεν θα πω ποσες φορες)πάντως τρεχω σ΄αυτο σε δυσκολες στιγμες, απο εμενα σε εμενα...κι ειναι πολλες,παρα πολλες.
Μου επιτρεπεις να συνεχισω με δυο άλλα αποσπασματα απ το ιδιο βιβλιο σου και να το αφιερωσω στην ΣΕΜΕΛΗ και στην ADIPLE
Το πρωτο για την Σεμελη...
ΤΟ δεύτερο την Αdiple...
Παίρνω το θαρρος (άλλωστε το έχω κανει κτήμα μου...ΟΧΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ (το μονο σίγουρο)μα.... ψυχής )
ΣΕΜΕΛΗ μου; Για το φως και το σκοτάδι του ερωτα...
." Δεν θέλω να σου ρίξω ευθύνες με
τα λόγια μου.Να είσαι σίγουρος γι'αυτό και δεν μετανοιώνω για ότι ζήσαμε,σ'ευχαριστώ-σ΄ευχαριστώ,μ'έκανες να γνωρίσω την αγάπη,την ηδονή,μαζί και
την οδύνη τους. 'Εχω γευτεί την επιρροή και των δύο,πρώτα της οδύνης κι'έπειτα της ηδονής και μπορώ να πώ απο αυτή μου την εμπειρία ότιδιακρίνω μεταξύ τους μόνο μικρές διαφορές. Απο τα ίδια σημεία το κορμί μου τις ένιωσε απόλυτα ίδιες,γιατί η τρομερή που μου έδωσες ηδονή με την απουσία σου κατάντησε οδύνη σε δόσεις υπερβολής που με πίεζαν,με έκαναν
θλιμμένη φιγούρα χαρίζοντας μου στα όνειρα την ψευδαίσθηση μιας γλυκιάς ηδονής. Ευτυχώς,το πέρασμα στ'όνειρο μ'έσωσε,μ'έκανε να αφοσιώνομαι σε αυτά που με γοήτευαν και που πιθανόν να είχα ανάγκη. Είχα ανάγκη,τί είχα
ανάγκη; Λίγη χαρά ήθελα,τίποτα άλλο. Λίγη χαρά να φωτίσει το σκοτάδι μέσα μου,να σκορπίσει τις σκιές που μαύριζαν τη καρδιά μου,να μου αγαλλίαζε τη " ψυχή,τη πονεμένη μου ψυχή. Αχ! Θεέ μου,πως κατάντησα;"
ADIPLE μου; Για το "ποιος επιλέγει τον παραδεισο ή την κόλασή μας"...
" Μέσα μου έχω κλείσει όλη τη δυστυχία της οικουμένης.Η πηγή της ευτυχίας μου στέρεψε.Καιρό έχει το σώμα μου να νιώσει έτσι,μέχρι και να προφέρω τη λέξη, ευτυχία! φοβάμαι. 'Εργο ζωής που μας απασχολεί όλους μέσα στη παροδική μας παρουσία στο χρόνο,να την αποκτήσουμε. Κι αν τύχη μετά απο
καιρό και κοιτάξεις πίσω,όπως εγώ που απο ανάγκη έχω μείνει στο
παρελθόν,σε πιάνει καυμός αγιάτρευτος για το σπατάλημα,για το άδικο ξόδεμα της ζωής σου. Μορφές φόβου μεταλλαγμένες σε ερωτήσεις,για το που πάω και
το πόσο ακόμα θα πάω,με τρομάζουν. Δεν είμαι ίδια όπως πρίν ένα
χρόνο.Αισθάνομαι μεγάλη,πολύ μεγάλη σε ηλικία,νιώθω το ημερολόγιο της ζωής μου να έχει γεμίσει. Ο παράδεισος που έβλεπα μπροστά μου χάθηκε,έγινε μια
ασάφεια χωρίς νόημα κι έμεινε η καρδιά μου μόνη να αγκαλιάσει το κόσμο ολόκληρο. Πώς; Δε ξέρω. Ακατόρθωτο..........
Μου έχει πεθάνει η όρεξη για
ζωή,λογικό αφού πρώτα έχει πεθάνει η καρδιά μου.Δεν είναι μακρινός ο
καιρός που έκλαιγα.Τώρα μέχρι και το δάκρυ στέρεψε. Στέγνωσα. Μέσα μου μαράθηκαν τα αισθήματα,η νιότη μου,ο ενθουσιασμός. Αδράνεια,βασανίζομαι.
'Εχω χάσει τα πάντα στη ζωή μου,αγαπώ το κόσμο αλλά στις προσωπικές μου σχέσεις ,χάνω. 'Εχασα κι'εσένα που υπήρξες αληθινά μοναδική μου χαρά. 'Οτι
αγαπώ πολύ στο τέλος το χάνω.Τι μου έμεινε απο εκείνες τις ελπίδες που πίστεψα ότι έγιναν πραγματικότητα; Πόσο μα την αλήθεια γνώρισα την αγάπη; Κι αν όπως λένε ο έρως νικάει κάθε μάχη,εγώ γαιτί,γιατί νικήθηκα; Μήπως δεν ήταν τόσο δυνατός ή δεν ήταν κάν αυτό που λένε αγάπη;........
""Την ευτυχία πρέπει να την καρτερούμε για να την συναντήσουμε"" έλεγε ο παππούς. Τώρα που ξέρω αν ζούσε θα τον ρωτούσα.'Οταν την ζήσουμε και μας προσπεράσει τότε τι καρτερούμε;Τι περιμένουμε να συναντήσουμε; Μήπως αυτό που ζώ τώρα; Τη πλήξη,την αδράνεια,τη παραίτηση; 'Ολα είναι πιθανά......."
Σε ευχαριστω ΔΗΜΗΤΡΗ μου.... Μακαρι τα Θέλω μας κτήμα μας και γνωση μας να γινοντουσαν γυμνα απο "πισω" σκέψεις ντυμένα με ρουχο αγαπης φίλων, κι ερωτων ακατάλυτων Φιλω Σε.....
Απο καρδιας ΣΕΜΕΛΗ(για τα σκοταδια του ερωτα)
Απο καρδιας ADIPLE ( για τον επιγειο παράδεισο μα και για την επίγεια κόλαση μας)
Δημοσίευση σχολίου