σημερα...ο ΙΑΚΩΒΟΣ γινεται εφηβος

ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΜΟΥ....ΕΦΗΒΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!

χαμογελώ ευγνωμοσύνη....

ΚΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΩ...

Ευχαριστώ που αιτία είναι.... στην λέξη ΜΑΜΑ να σκύβω !
Ευχαριστώ που αιτιατό είναι…να συνεχίζω Ζωή !
Ευχαριστώ που ...δεν με αφήνει να ξεχνώ την εφηβεία και τα θέλω μου!!!
Ευχαριστώ που... με αγαπά!!!!
Ευχαριστώ που... είναι ο Γιος μου!!!!!!!!!

Η ΜΟΝΑΚΡΙΒΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ…..
Η ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΑΓΑΠΗ….
Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΜΟΥ …
Το 14χρονο παλικάρι μου…

Γι όλα αυτά ….μονάκριβε….
Ευχαριστώ…….
Ευχαριστώωωωω!!!!!!!!!

και στα λευκά ντύνομαι......
για Σένα..

τερατάκι μου μονάκριβο..πα ντο τι νό.....!

Σε Εσένα που μ΄ έμαθες προς- ευχή τι θα πει…..*

Ρίξε με στο όνειρο ξανά….

Μάθε με ξανά

Να μη φοβάμαι ….
Τον φθόγγο που το "αγαπώ" βοηθά να ειπωθεί ....

Μάθε μου ξανά
Να πιστεύω..... σε Σένα …
Στην απουσία Σου…. να πιστεύω

Το παρών Σου…. να εμπιστευτώ

Γνώρισε μου ξανά...

Τ΄ αγέρι να μεταφράζω.....
Της θάλασσας την γλώσσα να κατανοώ....

Των λιόδεντρων το τραγούδι....

Τοποθέτησε μου εκ νέου τα φτερά Σου….

Και μάθε με ξανά...

Να πετώ….
Τον φόβο του γκρεμού να αγνοώ,

και το κενό , κάτω απ΄ το βλέμμα, να χλευάζω....

Να κολυμπώ στο όνειρο....

Μετάληψη κάμε την σοφία Σου…

και μάθε μου ξανά....

Την ύλη να αγνοώ…
Μ’ άυλα χρώματα να ζωγραφίζω ανατολές…..
Στον καμβά των ματιών Σου να αποτυπώνω ηλιοβασιλέματα

Χαλινάρι στο σύγνεφο να βάλω , μαζί του και πάλι να καλπάσω ουρανό.....

Μάθε μου ξανά….

Πώς ντύνουμε το χαμόγελο στα χείλη….
και πως το κόσμημα με τον πολύτιμο λίθο,

του "χαμογελώ Ζωή" του κρεμάμε….
Πώς βιώνουμε την ευγνωμοσύνη του” ευχαριστώ”…
Πώς κεντάμε την αισιοδοξία μαζί με την ελπίδα
Πώς πλέκουμε τα ρήματα τα θετικά…

θύμισε μου ξανά….
Ν ΄αφουγκράζομαι τ΄ αηδόνι
Πότε θρηνεί
Πότε χαρούμενο την αυγή αινεί…
Της κοτούλας - αυτής της ανάπηρης -τον πόνο να εισπράττω

Δίδαξε με ξανά...
Να κοιτώ στα μάτια τους ανθρώπους.....
Να μη φοβάμαι τα κομμάτια του καθρέφτη (μου)

Μάθε με ξανά

Στις σκιές να αναγνωρίζω σώμα….
Να συλλαβίζω κάθε γράμμα της λέξης Α-γ-ά-π-η

Να νιώθει κάθε ανάσα η ψυχή , του ρήματος " α γ α π ά ω"

Μάθε μου ξανά
Το τριμμένο σου ράσο να με ζεσταίνει
Στο κελί σου να κουρνιάζω, παιδί ήρεμης σκέψης ξανά.....

(Αγρυπνος Εσύ , ολονυχτία στο στασίδι του ψαλτηρίου να προς- εύχεσαι για μένα)...

Θύμισε μου....

με την φωνή Σου να ελπίζω…….

Μα πιότερο Πατερούλη ....

Μάθε μου ξανά ...........

την Προς- Ευχή...

*στον μοναδικό μου Πατέρα-Δημιουργό....

Δάσκαλο του ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ.... και στης Αγάπης την γνώση

+ Ιάκωβος Τσαλίκης....σαν σήμερα η τιμή του Ονόματος Του...

(Μακαριστός Γέροντας στην Μονή του Οσίου Δαυίδ).....

στο ναι του ενεστώτα....στου παρατατικού το όχι....βοήθησε με

Ανάσα η Ζωή κι αν διστάσεις να την πάρεις

Χάνεται….και χάνεσαι

Μια λέξη" μονοσύλλαβη" η Ζωή ,

ένα ναι μ΄ ένα όχι, σύμπλεγμα αγκάλης
ζητούν στιγμή κατάλληλη να εκφραστούν «ως σάρκα μία»….
Κι αν λάθος κάνεις χάνεται…και χάνεσαι

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γερνούν…

Σκοτώνουν τα άλογα "πάντα" ,σου θυμίζω….

Με σφαίρα μία…σε Ρώσικη ρουλέτα

εγώ ο αυτόχειρας κι εσύ το χέρι που τη σκανδάλη θα πατά

κι ανάμεσα στα μάτια θα στοχεύει….

Εκεί στο νου, σφαίρα μονόγραμμα ν΄ αφήσει,

σε νύχτες αιώνιας πανσέληνου να ταξιδεύει...

Με μια ανάσα….

ένα ναι ή ένα όχι πρέπει να πω…..

Πριν την σκανδάλη τραβήξω…..
Συ ο αυτόχειρας τώρα…

κι εγώ , το "δήμιον" δάχτυλο σ΄ αυτήν την καταληκτική σκανδάλη .....

Βοήθησε με ……

στην απόφαση λέω, ΒΟΗΘΗΣΕ με......
…………….. ...............................
Και πίεσε απαλά…

ή

τράβηξε αυτό το δήμιο τρύπιο δάχτυλο με βία….

Παιχνίδι επικίνδυνο στα χέρια σου αφέθηκα

Κι αίμα που χάσκει χαμόγελα, σου γνέφει

Και σε καλεί , σε προσκαλεί , σε προκαλεί

τη θαλάμη από σφαίρα……...

"απέλθετω απ’ εμού " και βοήθησε με …..

( σε ποιόν Θεό να πιστέψω);;;

Παιχνίδια μαζί σου επικίνδυνα απ΄ την αρχή θυμάμαι

Και χρώμα κόκκινο αγάπης τη μνήμη ζωγραφίζει

Την ώρα που οι δείχτες του ρολογιού
την ώρα μηδέν θα δείξουν ...

Με μια ανάσα…βαπτισμένη
ένα ναι ή ένα όχι (άκρατου εναγκαλισμού)
πρέπει να πω!!!…..να δείξω πρέπει……

Πριν την σκανδάλη τραβήξω…..
Στο κροταφικό οστούν το κέντρο του στόχου
το ναι του ενεστώτα….η του παρατατικού το όχι ,

εκπυρσοκροτήσει…..

Μύρο επιτάφιου θρήνου….θα λούσει ότι , απ' το και στ΄ όνειρο εμμένει….

-άκου το κλάμα της μουσικής-....(ειχες πει πριν χρονους... αμετρητους χρονους πριν)....

χορός.....

χωρίς μάσκες θέλω....
όλα κάτω απ΄το λυκαυγές των αστεριών....

φως μου!.....χόρεψε αυτό...

....Σκόνη στον άνεμο θέλω να γίνει το γράμμα …
Αυτό που περιμένω….

και να χαθεί…..

για πάντα...

γιατί φοβάμαι....

φοβάμαι.....

δια χειρός.....Απώλειας

Δεν γνώριζα πως την ικανότητα είχα

να εξευτελίσω ένα συναίσθημα με το δάκρυ!
Δεν ξέρω πώς εθίστηκα στην προδοσία….
Εσκόρπισα στο σκότος της απώλειας …ίσως(;)
Εκεί που το σώμα μυσταγωγία με το χώμα έκαμε
Εκεί που η ψυχή μεταλάβαινε ουρανό

και την παραρρέουσα και ρέουσα ζωή μου,
εμπιστεύτηκες….

Τότε….τότε….

αγέρι δειλινού έγινα ….
Άνεμος βοριάς

παγερά αδιάφορος για το .....αποτέλεσμα

Όμως ...όμως!

άκου αυτό….άκουσε τι θέλω να σου πω….

Μην θυμώσεις και μην λυπηθείς…κανείς δεν πεθαίνει..
απλά φεύγει.
κανείς δεν μας θανατώνει,
μον΄ επιλέγουμε την έξοδο ,
-ως ελεύθεροι κι ανένταχτοι πολιορκημένοι.-
ακόμα και στον έρωτα...μα κι απ΄ τον έρωτα!!
Γι αυτό σου λέω…

μην λυπηθείς….μην πενθήσεις....

γιατί την ελευθερία μου θα έχω επιλέξει….

*****γιατί όπως γράφει και το υπέροχο χνούδι...απώλεια είναι....

"Είναι το repeat στο όγδοο κομμάτι απ’ το αγαπημένο του βινίλιο....."

*το τραγουδι ειναι....χαινηδες , απ το πρωτο τους βινιλιο
*η φωτο ..απο deviant art σταλμενη απο λατρεμενη Φιλη.....

ειιι!!!! που πας καβουράκι;

Που πας καβουράκι με τέτοιο καιρό;


Μικρός ο όγκος σου ….
κι όμως!!!!….
Όπου πατάς πληγές ανοίγεις…..
Όπου διαβαίνεις σπέρνεις φόβο
και σκώληκες θερίζεις....

Που πας καβουράκι με τέτοιο καιρό;

Διαβαίνεις κύτταρα , σακατεύεις νου,
συντρίβεις ψυχή….
Γυμνώνεις την σκέψη που «μέλλον» φορά
κι ελπιδοφόρα ποταμούς διαβαίνει…..
Τον πόνο ενθρονίζεις….κατακτητή τον καθιστάς ....
κυτταρικής ύλης κι άυλων κυττάρων αφέντη…
Φοράς το πένθος στην ελπίδα…
άσιτη, με σκισμένα ρούχα που χάσκουν απόγνωση,
την περιφέρεις….

"Φοβάμαι" σου ψιθυρίζoυν..... και γελάς σαρκαστικά….

"Μικρό….μικρό μου καβουράκι….
Ακάλεστο ήρθες…..και θα σε συντρίψω…
Τον πόνο θάρρος θα βαπτίσω
και τον φόβο θράσος…."

Που πας καβουράκι με τέτοιο καιρό;

Γυμνώνεις –θαρρείς - έφορους λόφους-... ....
Φουρτουνιάζεις -θαρρείς πάντα- αφλόγιστες θάλασσες…
Μέχρι ν΄ ακούσεις , από ανθρώπων (που μισείς)
από ανθρώπων -( ανάθεμα σε)- χείλη,
το «φοβάμαι» ....
Τότε λουφάζεις….
πονηρά καγχάζεις….
δειλά και ύπουλα,
τρέφεσαι από σάρκας κύτταρα
κι απο ψυχής ύδωρ ξεδιψάς….

Που πας καβουράκι με τέτοιο καιρό…..

Η επερχομένη συντριβή σου....Δες!
Σ΄ αγγίζει….
την ανάσα της ...την ακούς;
Δεν σε φοβάμαι πια!!!!!!! μικρέ μου κάβουρα..
*σ΄εκείνους που την αντίσταση παντιέρα έκαμαν...

σήμερα που γιορτάζεις .....ziveli αναπνοή μου

Σήμερα που γιορτάζεις…

Δάκρυα αγγέλων στις χούφτες σου ακουμπώ….
Πρωινή δροσιά και γητειά να γίνουν….
να καλμάρουν τα εντός του νου και της καρδιάς….
να λούσουν με μυρωδικά Ανατολής την ψυχή σου , ψυχή μου….

Σαν σήμερα που γεννήθηκε το φως….Φως μου

Ευχές αφήνω στο προσκεφάλι

Ν΄"ακουμπάς τ΄αγέρι με την αφή"….

Να ζωγραφίζεις ουρανούς ξαστεριάς μ’ ένα Σου βλέμμα
Να πετάς σα τα χελιδόνια τα ελεύθερα….
Να αφουγκράζεσαι αγάπη….
Να κανακεύουν την Ψυχή σου δάχτυλα εύμορφα
Να γεύεσαι ζωής Ζωή, χωρίς αλμύρα και φωτιά….

Σαν σήμερα που γεννήθηκε η αναπνοή .... αναπνοή μου

Να σου πω ευχαριστώ …..
Να σου ανταποδώσω χέρι
Να σου καταθέσω αιώνα ακοή
Να σου αφήσω δια βίου αφή
ανάσα μου….
αναπνοή κι ελπίδα μου ζωντανή

ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙΣ….. ΕΣΥ , ΕΣΥ,ΕΣΥ....


χρόνια σου όμορφα….
χρόνια σου ευλογημένα από ανθρώπους
που αγαπάς



ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΕΥΧΗ ….ευχή και πρόσταγμα μου


ζήσε...
ερωτεύσου....
πέτα....
κάνε το δάκρυ μαργαριτάρι...
χαλινάρι φόρεσε στον φόβο....
εξόρισε την θλίψη...


σήμερα ….
σαν σήμερα που ήρθες Ψυχή μου

"χαμόγελο και γέλιο μου
κραυγή κι απαντοχή μου ".......

να είσαι όμορφα
με όμορφες στιγμές που θα γίνονται χρόνοι αμέτρητοι,
να πλέκεται το πανωφόρι της Ζωής Σου….

Ιωάννα της ψυχής.....

Σε αγαπάω....Μόιρα..... ειμαρμένη μου….