Του Νικόλα Κ....

«Αγαπάω και αδιαφορώ»,…..
κάποτε ήταν μια λέξη,

την λέγαν娨 αγαπώ¨¨ ζούσε στις γειτονιές των γραμμάτων..

ώσπου βαρέθηκε και ξεκίνησε να φύγει...

κατέβηκε στη γειτονιά του ¨¨Bήτᨨ" βογκητά, βάσανα, βουή" ......

μαύρισε η ψυχή του!

έτσι κατέβηκε στη γειτονιά του ¨"Δέλτα"
κάθισε κάτω από ένα Δέντρο και αποκοιμήθηκε…
Ονειρεύτηκε ένα χρυσαφένιο άρμα να ταξιδεύει πάνω στην
αύρα του φεγγαρόφωτου και ήταν καλό σημάδι ...
κολύμπησε στη θάλασσα του¨ Θήτα"...
και μάζεψε λουλούδια από την γειτονιά του "Λάμδα" μια αγκαλιά λουλούδια…
σε ποιον να τα χάριζε;

κατάλαβε ότι μοναξιά θα πει μια "αγκαλιά λουλούδια "

χωρίς κανένα να τα χαρίσει! ..

έψαχνε! ..θα το έβρισκε,...

αν θα το έβρισκε θα το καταλάβαινε! αλήθεια!

το πως? Και το πώς; θα έβρισκε...σίγουρα θα έβρισκε μα....
τα λουλούδια δεν έπρεπε να μαραθούν...

οχι πριν την βρει...........

πέρασε από γειτονιές και γειτονιές…
του λέγανε …

"σε νοιώθω , αγαπώ" "κοίταξε με, αγαπώ"
"σε ζητώ, αγαπώ" του είπε μια άλλη!!!!!!
κατέβηκε στη γειτονιά του "Σίγμα " ..κάτι του έλεγε ...
" εδώ-εδώ" ….κοντοστάθηκε..
"-πως σε λένε?
--σε!—σε! …
-σκέτο σε?
--ναι σκέτο
-εσένα?
-αγαπάω! ….
και άνοιξε την αγκαλιά …και γέμισε την αγκαλιά λουλούδια....
και ήρθε η ώρα..
ήρθαν κοντά την επόμενη πιο κοντά…
ώσπου την άλλη μέρα μοιραζόντουσαν ένα γάλα , ένα κρουασάν, ένα φαρφουρένιο
γέλιο…

και έτσι μαζί πέρασαν από την γειτονιά του "Δέλτα"…
και έσβησαν το "δεν"
πέρασαν από το "λάμδα" έσβησαν το "λίγο"
και πήραν μαζί το "πολύ" το¨ πάντα"
και με ένα μεγάλο αερόστατο από μεγάλο θαυμαστικό ταξίδεψαν σε μέρη
μακρινά…,

φτιάχνοντας λέξεις δικές τους
όπως …..αγεπονοφ,, κεριμονίθ, φιλιάσεα,…
και ταξίδεψαν σε κόσμους με όμορφο τέλος
Σε λατρεύω.............................................................................................................................................

απ τον Νικόλα Κ......

ΑΓΑΠΗΣ ΕΝΕΚΕΝ....

ziveli*.....Χελιδόνι μου

Χορεύει η μνήμη χελιδόνι σήμερα….
Χορεύει χορό ζεϊμπέκικο ασίκικο βαρύ…
Κι η ψυχή ,ερωμένη υποταγής
λαθούσας και λανθάνουσας
παλαμάκια της χτυπά σε ρυθμούς ανάρμοστους
σε λανθασμένης κλίμακας σοκάκια
τα βήματα της να μπερδέψει, να την παραπλανήσει…
απτόητη η μνήμη…. χορό ακολουθίας
εξακολουθητικού μέλλοντος
ανύπαρκτου ενεστώτα συνεχίζει…
στρέφει παλάμες δειλινού σε ήλιους τυφλούς
που τάχθηκαν Αχερουσία να φωτίσουν…

χτυπά τα πόδια ρυθμικά…σ΄ ασπρόμαυρα πλακάκια

σηκώνει ποτήρι, μαύρο κρασί , αλησμονεί τη λησμονιά
και στην υγειά της πίνει

στην Άνοιξη που ξέχασε να ρθει…
μαυρο κρασι μνημόνιο και …ziveli
για σένα χελιδόνι που αγνοείς την έλευση
και πλάτη που καγχάζει την άρνηση της απουσίας
της γυρνάς….

Ziveli….και το κέντρο της ίριδας σου στοχεύω
Χελιδόνι του χειμώνα μου….

Ziveli…


* που πάει να πει σ ΄αυτή τη γλώσσα τη σοφή...στην υγειά σου

χρωματίζω την μνήμη...

Χρωματίζω τον τοίχο που απέναντι του το βλέμμα έχει….
Mε χρώματα και ήχους τέτοιους που μόνο η ψυχή διαθέτει...

Χρώματα σμίξης δειλινού ερωτικού κι αυγής φονεμένης μοναξιάς…

Ήχους κλίμακας τέτοιας που μόνο άγνωστες νότες πάνω της ακουμπούν κι άγνωρο τραγούδι μόνο για σένα φτιάχνουν …
Αρχέγονης λατρείας ύμνωδία…

Μνήμη….μνήμη…μνήμη….

Τραγούδι δακροχαμογέλιου…..

Αδιευκρίνιστο το πρόσωπο σου σχηματίζεται στο ολόλευκο του τοίχου
με τ΄ άγνωρα τούτα χρώματα ζωγραφισμένο...

Μα εγώ η τρελή τ΄ αναγνωρίζω…

Δυο μικροί ήλιοι που δακρύζουν τα μάτια σου…

Ένα τριαντάφυλλο τα χείλη ...κίτρινο ...
Γιατί άραγε με το χρώμα τούτο τα χείλη σου έβαψαν;

Κλαδιά γιασεμιού το κεφάλι ντύνουν, και κώμη σου γίνεται...

Αδιευκρίνιστο το πρόσωπο σου στον τοίχο ζωγράφισα.

Άγνωρο για τους άλλους..

Για μένα όμως όχι!

Χρωμάτισα τον τοίχο με σένα

Μόνο για μένα….

Και πορεύομαι στην μνήμη σου ψυχή μου
Αντίο γνέφει…και καλοσώρισμα χαμόγελο ταυτόχρονα τα χείλη ενδύει
Δειλινό κι αυγή γέγονες ….

Ζωγραφιά επιτοίχια πια….στο παρελθόν του μέλλοντος μου….

Μνήμη …..Μνήμη….Μνήμη