Ταξιδευτής εσύ...ανήμερα Χριστούγεννα

Σε παγωμένους Δεκέμβρηδες με έμαθες να περπατώ…
Τους ρόλους ανταλλάξαμε…
Εσύ ο Σοφός ταξιδευτής…
Κι εγώ μαθητής απλός ...

απλά και ταπεινά σ΄ακολουθώ…
Χρόνια τώρα σε παγωμένους Δεκέμβρηδες με έμαθες να διαβαίνω…
Χνάρια σε χιόνι ανεξίτηλο άφησες… χιόνι που δεν έλιωσε ποτέ…
Χούφτα στη χούφτα μου έγινες και μ΄ οδηγείς…
Σε χνάρια παγωμένα…

χέρια σε κίνηση ικεσίας… σ΄αναζητούν αιώνες
Αιωνία η σκέψη… εμμονή Αγάπης Ουράνιας κι επίγειας…
Νυν και αεί… εσύ… σπλάχνο και μήτρα ιερή κι αθάνατη στο σύμπαν ταξιδεύτρια
Εσύ... ΕΣΥ...

κι εγώ… τέκνο του Θεού εγώ… δούλη στη σκέψη σου εγώ… μικρός Θεός μου Εσύ…
Κι εγώ η δούλη και το τέκνο σου... σπλάχνο των σπλάχνων μου…
Γη της γης μου... δένδρο αιωνόβιο κι αειθαλές …
Σείριος… και κατοικείσαι…
Κι εγώ μέτοικος στ΄ αστέρι σου…
Κι εγώ… κι εγώ σπλάχνο των σπλάχνων
Σ΄ ΑΓΑΠΑΩ… Σ΄ ΑΓΑΠΑΩ πάντα για πάντα…
Και σε σκοτεινών Μινώταυρων το βλέμμα σε ζητώ…

σ΄αναζητώ...

νανούρισμα-μοιρολόι με λόγια ποιητή Ανδαλουσιάνου...

στολή σου κεντώ, χρυσοκλωστής κουβέντες...

" ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΙΑΣΩΝΑ... ΜΗΝ ΑΚΟΥΣ ΤΗΝ ΠΥΡΩΜΕΝΗ ΑΝΑΣΑ...

ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΠΕΤΑ ΗΣΥΧΑΣΕ...

ΚΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ..."

"-Μη μου αφήσεις το χέρι … μη μ΄ αφήσεις… φοβάμαι

…Είμαι μικρός… φοβάμαι… Έλα μαζί μου… μη μ΄ αφήσεις…

-Μαμάκα; Μη μ΄αφήσεις… φοβάμαι...
-δεν θα σ΄αφήσω ποτέ παλικάρι μου ποτέ…
-Τι είναι εκεί μαμάκα;-θα κρυώνω;
-Θα πονάω;
-Γάλα μανούλα θα πίνω;…
-όμορφα καρδούλα μου. Όλα είναι εκεί…
-Δεν κάνει κρύο ποτέ… δεν πονάμε…
-Και με τον Άγιο Βασίλη μαζί θα είσαι…
-Στην αγκαλιά του πάντα…
-Και μαζί θα σε παίρνει τέτοιες μέρες…
-Δώρα στα άλλα τα παιδάκια να μοιράζετε τέτοιες μέρες …
…. .....
-Χαμόγελο μου… ναι χαμόγελο μου…
- Μαμά; Ξέρεις τι ζήτησα απ τον Άγιο Βασίλη ε;
- ναι μωράκι μου ξέρω…
- θα μου το κάνει αυτό το δώρο μαμάκα;
- Ναι γιε μου… πάντα φέρνει ότι του ζητήσουμε…
- Ωραία… μη μου αφήνεις το χέρι όμως ε;
- Ποτέ αγόρι μου ποτέ…
- Φοβάμαι μαμά… φοβάμαι… μη μ΄αφήσεις μαμάκα…
- Ποτέ βλαστέ μου ποτέ… μαζί πάντα πάντα""....

Χαμήλωσε ο ουρανός… το Θείο Βρέφος να δεχτεί…
Χαμήλωσε ο ουρανός δεκαεπεντε χρόνους πριν και βρέφη, Αγγέλους κάμει
«Ωσαννά εν τοις υψίστοις» να Του ψάλλουν…

ΩΣΑΝΝΑ… ΩΣΑΝΝΑ…

γενηθήτω το θέλημα Σου...

στιγμές βουβές.....δάκρυα φωνάζουν

Βουβών στιγμών ανάσες…
"Ένα, δυο τρία" …η φωνή μου πρόβα μικροφώνου…
Σου μιλώ.... και τοίχος απέναντι τη φωνή μου επιστρέφει…
Για όσα με πληγώνουν "τένις" κάνεις και το μπαλάκι επιστρέφεις…
Αλώστε…Oσα φτάνουν φωνή.
Άκουσμα φράσεων και νοημάτων να γίνουν δεν έχουν σημασία….
Ησυχία …και σιγή μας πρέπει ...
Σα μια βρύση , ένα κρουνο γενετικής που σταλαγματιά- σταλαγματιά δρόσισε
και κάποια στιγμή να σιγήσει αποφάσισε….

Μη μου φωνάζεις ...αυτό θέλω
Μη σου μιλώ….αυτό θέλεις

Μπερδευτήκαν λέξεις κι αισθήματα!~…

παλιοκαίνουργιο πανωφόρι πλέκουν ...
ούτε εσύ να το φορέσεις θέλεις μα μήτε να το αντικρίσω δύναμαι…
Θεοί εμείς ..και πρωτόπλαστοι εμείς ,

απ΄ τον παράδεισο …αυτοδίωξη
Δικό μας καινό προπατορικό αμάρτημα
Και το ανάθεμα που;
Στα μάτια μας μέσα ή στο λογισμό;;;

Η ζεστασιά σου παγωνιά σου έγινε…
Κι ακόμα αναρωτιέσαι γιατί…
Θέλω έμβρυο σιωπής να γίνω!!! τούτο μόνο θέλω….
Σε μήτρα να κρυφτώ … μη βγω ποτέ να αντικρίσω!!!
Απολιθωμένο έμβρυο να καταστώ,

που πάντα θα ελπίζει σε νικητήριο έξοδο
το «μετά» να ζήσω σ΄ αοράτου γυαλιού κρημνό…

Μα πάλι…στα χέρια σου έμβρυο να καταστώ…
Μήτρα παλάμης , θεά Κάλλη – μήτρα να γίνεσαι
Και το Άλλον του νου το ταλαντο...

Να! !!

χτυπά… χτυπά ...χτυπά....

Παράπονο χειμώνα το δικό μου….
Ανοιξιάτικη φαντασία οι δικές σου λέξεις ...
Σε κάδρο γύψινης μπορντούρας με κρέμασες
Στόλισμα σε τοίχο…και δίπλα ο στόχος
Μα τα βελάκια του ποτέ δεν έμαθες να ρίχνεις….
Και γύψος δίπλα…εκεί εγώ…εκεί με έβαλες
Με χρυσομπογια το περιτύλιγμα
Του κάδρου λέω το … ..

Μακριά έφυγες….μα μακριά ήσουν!!!απ΄ την αρχή ...
Κι εγώ ..ψυχή να ψάχνω σε πρόσωπα άυλα
ή μήπως φαύλων ονείρων ψυχή, ψυχή μου;

Ανάθεμα ….καρδιά μου
Κι η τρέλα ανατείλει…..
Καλή νύχτα!…..μέρα καλή σου φως μου….
Πότε το έρεβος σε φως ταξιδέψε;;;
Και το αλλόφρον πότε γδυμνό το μάνταλο χτυπά
ξανά…ξανά…ξανά;;;;

Ήχος Πλάγιος. Μόνος... είπε...

Το κείμενο ειναι σχόλιο του ΗΧΟΥ...
του Ιωάννη της καρδιάς, της ψυχής , των λόγων των εύμορφων,

στην ανάρτηση " κι οταν δε το μπορώ..... αρρωσταίνω"

Τον ευχαριστώ πολύ πολύ απο καρδιάς για την άδεια χρησικτησίας...

Σε ευχαριστώ ψυχή μου…
Από χρόνους πριν και πιότερο πριν γνωρίστηκαν τα βλέμματα…
Ακούμπησαν, αφουγκράστηκαν, αναγνώρισαν …
την σκόνη των παπουτσιών δεν φοβηθήκαν…
Λιμάνι βρήκαν…κι άραξαν….
Λιμάνι βλέμμα ατόφιο καθάριο …
αλήθειας βλέμμα.. αραξοβόλι βρήκαν…
Νηνεμιά….και στάθηκαν εκεί…για πάντα…
Για το σήμερα, το χθες το αύριο….
Κι από τότε…προσευχή ευχαριστίας απευθύνουν…

καρδιά και νου καλμάρισαν και τις φουρτούνες διαφορετικά παλεύουν….
Ψυχή μου….να σαι καλά !!!
να διαβαίνεις έτσι εύμορφα τη στράτα τη πιο Φωτεινή που διάλεξες και πορεύεσαι….Μ.Γ

""Eτσι καθώς κάθονται τα σώματα σ’ ένα παγκάκι κοιτάζοντας τον νυχτερινό ουρανό θα μιλήσω.

Κοίταξε πως λάμπουν τ’ αστέρια! Έχουν κάτι στο σώμα τους που εξάπτει την φαντασία μου. Σε λίγο όμως θα πέσει κάποιο κι εγώ αφημένος στο ρομαντισμό της ψυχής μου θα κάνω μια ευχή.Λένε πως πιάνουν οι ευχές. Αν πάλι καμία δεν πραγματοποιηθεί εκείνο το παιδί που φυλάω μέσα μου για τις δύσκολες στιγμές θα γράψει ένα σημείωμα ν’ αφήσει στην άκρη του τραπεζιού εκείνο θα λέει:

«έν’ αστέρι όταν δε βρίσκει τρόπο ν’ αγγίξει την γη είναι γιατί στα κλαδιά κάποιου δέντρου πιάστηκε η λουρίδα του παντελονιού τουκι ό μόνος τρόπος για να κατέβει στην γη είναι να την κόψει μα ντρέπεται να κυκλοφορεί με παντελόνι φαρδύ που του πέφτει.»

Μόνο που η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από παραμύθια...ίσως κάποτε κάπου να πίστεψα κι εγώ σ’ αυτά.

Τώρα θυμούμαι τους αγγέλους μου που ένα βράδυ φύγανε γυρεύοντας την περιπέτεια άπλωσα τα χέρια μου κι εγώ σ’ ένα όνειρο κι όταν ξύπνησα βρέθηκα στο κενό«είναι το κενό που γεννούν οι μεγάλοι πόνοι»ακούσθηκε μια φωνή μα δεν γύρεψα να δω από πού.Τώρα θυμήθηκα πως τ’ αστέρια με μελαγχολούν έχουν εκείνη την μουντάδα του βρόμικου τζαμιού τέτοιες μέρες.Συγχώρησε με για την έλλειψη ρομαντισμού ακόμα βαδίζω σε αγκάθινες αποστάσεις μπερδεύοντας έτσι το δάκρυ με το αίμα.""

Σε ευχαριστώ Φίλε Ψυχής τε και Καρδιάς....

εορτολόγιο Αγγέλων...."σάν σήμερα γεννήθηκες"

48 χρόνια επί της γης πορεύτηκες…
20 χρόνια χούφτα στη χούφτα μου, κοινή η πορεία και το βλέμμα κοινό…
Τιμούν την γενέθλιο των Αγίων ημέρα οι άνθρωποι…
Των αστεριών; Των Αγγέλων….
Γιορτάζω την γενέθλιον ημέρα σου ….
Πονάς, κρυώνεις , δακρύζεις; Αγαπάς; άραγε;
«Μοναξιά πάγου» ονομάζεται το λουλούδι στο βάζο της γιορτής σου ….
Λευκό του πάγου το χρώμα του…μα τ΄ άρωμα του θυμίαμα,
μεστή κάνει την όσφρηση
Στις σειρήνες της Αχερουσίας τα ώτα δεν έκλεισες….
Σε μάγεψε η μουσική τους….κι ακολούθησες..

Ανάλαφρα στο Φως να ταξιδεύεις Φως μου….
Το χέρι άφησες…σε πλοίο άγονης γραμμής να ταξιδεύω
εισιτήριο για μένα έβγαλες….
Και τα κοινά ταξίδια μνήμη έκανες….

Στην αντάμωση ΨΥΧΗ μου….

"κι όταν δε το μπορώ ....αρρωσταίνω"

Απόλυτο κενό στο κενό έγινες…
διάττοντας αστέρας…..

εφήμερο και λίγο το φως σου..
Κι αυτό που μ΄ αρρωσταίνει…
έρποντας ζω…

έρπω θαυμάζοντας διάττοντα αστέρια…

εφήμερα… λίγα…

λάμψης ψεύτικης… αρρωσταίνω…

είδωλο μου στο καθρέφτη…

και χίλια θρύψαλα να με κάνω ποθώ..
Στην ατμόσφαιρα του Είναι μου σύγκρουση και θρύψαλα γίνεσαι..
λάμψη εφιάλτης βλέμμα…μαύρη τρύπα
Τάφος ήλιου στο κοιμητήριο του σύμπαντος…
Κι εγώ στον κρατήρα στέκομαι αιρούμενη….
Χάνομαι σε τάφους συμπαντικούς …

αφουγκράζομαι ρόγχους επιθανάτιους

ήλιων φαινομενικών κι αναρωτιέμαι …
Πόσα η ψυχή μπορεί να φιλοξενήσει;
Να ουρλιάξω θέλω…αγρίμι να γίνομαι …

μέσα στη νύχτα να αλυχτώ…
Πόσα μπορεί να αντέξει η ψυχή;;;
Να ουρλιάξω θέλω …μα ανασασμό δε βρίσκω…

να κλάψω θέλω δυνατά…
«κι όταν δε το μπορώ ...αρρωσταίνω"

προσευχή....σε δρόμους άνυδρους

Κατρακυλά το « σ’ αγαπώ», σε γειτονιές ονείρων…
Πάει ζεστασιά να βρει σ’ ανάσες ξεχασμένες
Άλικοι ψίθυροι το παρασέρνουν σ΄ ακτές δύσβατες
Σε μπλόκια λιμανιών αυτόφυτων σκοντάφτει...
Και αγαπώ το όνομα του λέει
Κανείς δεν το γνωρίζει πια…μ΄ αυτό εκεί επιμένει
Σ΄ αγαπώ με λένε…
Φύγε δεν σε γνωρίζω φύγε...φωνή βράχων η ανταπόκριση
Μα…εγώ είμαι … εγώ το « σ αγαπώ»…
Φύγε… ακούς… σ’ άγνωστους δεν μιλάμε…
Βράχος ψυχή , γρανίτης νους εμείς
κανείς δεν θα ακουμπήσει…
Κανείς εξόν της παγωνιάς και της αντάρας η θάλασσα

ένα δακρυσμένο « αγαπώ» πάει ζεστασιά να βρεί…
σε πίνακα βοσκότοπων και πεδιάδας νηνεμιά…
Δακρύζει…πονάει …αγκομαχά…
Μα πάντα ψάχνει…ληξίαρχο να βρει στης παγωνιάς τον τόπο
Και το όνομα του να χαρίσει….

"Σ΄ αγαπώ "με λένε…
Ναι; Ε και; Εμάς όλους εμάς βράχους μας λέν'…γρανίτες….
Φύγε…φύγε…και θέση εδώ δεν έχεις
μα ούτε ποτέ θα βρεις…..

Ιυγή… Ιυγή... απ τα σπλάχνα βγαίνει
κραυγή κραυγή...( σιωπής απορία )

Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί...
Θεέ μου Θεέ μου…(Πατέρα μου)
Γιατί με εγκατέλειψες;…
Κι εγώ το σ΄ αγαπώ σε δρόμους άνυνδρους ακόμα παραπαίω………

Ελένη Στασινού....Νύχτες υποταγής

Σε λίγες μέρες...θα είναι κοντά μας

Απ τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ....

το καινούργιο βιβλίο της ....Ελένης Στασινού...

Με μια γραφή που σκίζει σάρκες ψυχής...

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ...ΞΑΝΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ.

Ε Π Ι Τ Ε Λ Ο Υ Σ !!!!!!!

Ωδή.....

Ωδή σε Εσένα…
Ωδή στο καλημέρα
Ωδή στο καληνύχτα ….
Ωδή στο χαμογέλιο
Μα και στο δάκρυ Ωδή

Ωδή στο υπάρχω
Ωδή στο υπάρχετε
Ωδή στην Αγάπη
Μα και στην Προδοσία Ωδή….

Ωδή στο είμαι εδώ και πορεύομαι….
Ωδή στο Φως που μ΄ οδηγεί
Ωδή στο φάρο
μα και στο σκόπελο Ωδή

Ωδή στο αντέχουμε κι αντιστεκόμαστε
Ωδή στις φωνές τις αγαπημένες
Μα και στις σιωπές τις λατρεμένες Ωδή

Ωδή στις σειρήνες του πελάγους
Ωδή στης Κίρκης το νησί…
Ωδή στο ξενιτεύομαι
Μα και στον νόστο Ωδή

Ωδή στο μονοπάτι Σου
Ωδή στο χέρι που άπλωσες….

Ωδή στη ζωή που μας χαρίστηκε
Μα και στο ότι το δώρο αυτό
να δεχθούμε δεν μάθαμε Ωδή……

Ωδή για Σένα…
Ωδή Σε Εσένα
Ωδή ευχαριστώ…

μα πάνω απ΄ όλα
ΣΕ ΣΕΝΑ ΦΩΣ ΜΟΥ ...

ΩΔΗ…

...αόρατος θεατής

Φτιασίδωμα ψυχής, μοναξιάς ξημέρωμα
Όρκοι που εύκολα δίνονται , μα
επίορκος ποτέ δεν ήθελες να γίνεις
Νευριάζει η ψυχή
Χάσκει το βλέμμα της σε μια ζήση άπνοης κραυγής
Φωνάζει "θέλω" και σιωπά..
Κραυγάζει "είμαι" και πεθaίνει…
Μονόπρακτο έργο στη σκηνή υποδύεται,

κι αυτή ο μοναδικός θεατρίνος
Κι εσύ αόρατος θεατής, το τέλος της παράστασης προσμένεις
Ευχαριστημένος γιατί προφήτης υπήρξες της ελθούσας μοναξιάς
Κι εσύ θεατής αόρατος και μόνος
Μα που είσαι; που;

το χειροκρότημα προσμένω ...
Τροφή του καλλιτέχνη δεν λεν πως είναι;
Αλλά ξέχασα…νευρική ανορεξία η κυρία κι ήρθε
Οπότε.. τα χέρια στις τσέπες ..

κι αποχωρείς θεατή…κλέφτη

13 χρονών έγινες παλλικάρι μου....

Ήρθες 26 του Οκτώβρη, χαρά να δώσεις και χαμόγελο και ζεστασιά μονάκριβε μου…
Πώς ήρθα; με ρώτησες κι ήσουν 2 χρονών ακόμα….
Κι έγινε ο ερχομός σου το πιο όμορφο μας παραμύθι…το καθημερινό μας παραμύθι για χρόνια πολλά πολλά…
Γιε μου…μονάκριβε μου
Χαρά κι ελπίδα μου.. μοναδικέ μου….
΄

Φοβάμαι για σένα
Αμφισβητείς πια εμένα…
Έτσι πρέπει….
Οι δυο μας μείναμε, μαζί να μεγαλώνουμε…
αστέρι ο Mπαμπάς κι από ψηλά μας βλέπει…μαζί μας όμως πάντα….
Μαζί παλικάρι μου

Να είσαι πάντα όμορφα γιε μου…όμορφα πάντα

Υπόσχεση σου δίνω εγώ να προσπαθώ αυτό μόνο ...
Κι αν κάπου λάθη κάνω….συγχώρεσε με…
Καμιά φορά κι οι μαμάδες κάνουν λάθη….

Σε αγαπάω ακριβέ μου Ιάκωβε….

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΑΚΡΙΒΕ ΜΟΥ

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΠΑΝΤΑ…

13 χρόνων άγγελε μου επί της γης ........

χαρά μου.......

19/10....Σαν σημερα γεννηθηκε η Χαρα....

σαν σημερα που γεννηθηκε η χαρα , Χαρα μας.....

να περνουν οι χρονοι όμορφα, σου ευχομαι....

να γελας...να γευεσαι...να αγαπας ....να ερωτευεσαι Ζωη....

με τις ζωες και τις αγαπες σου...

ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ...

κι ενα Φιλι Φιλι....γεννεθλιο....ομορφη ομορφη 40χρονη μου ζωγραφια....

Σιωπή....Σιωπή....

Με ανέλπιστα και φοβερά πράγματα οι Θεοί υφαίνουν την ζωή μας .

Εκείνα που ήταν για να γίνουν δεν έγιναν ποτέ.

Κι αυτά που γίνονται δεν ήταν για να γίνουν…..Σιωπή...Σιωπή…*

Κάποιες φορές με σιωπή θέλω να μιλήσω
Με την σιωπή θέλω να πω πως σ΄ αγαπώ
Σιωπώντας θέλω να πω πως σε εμπιστεύομαι….
Με τη σιωπή να πω συγνώμη
Με τη σιωπή να ταξιδέψω μέσα μου και να με βρω
μα και να σε βρω ψυχή μου….
Σε έχασα μιλώντας
Με έχασα κουβεντιαζοντας…..
Με την σιωπή θα σε ξαναβρώ….
Σιωπώντας ίσως βρω κι εμένα….

Σσσσσσσσσσσσσσσσ! Η ψυχή θυμάται κι αναπολεί.Δακρύζει και χαμογελά….Σιωπή…Σιωπή

*Μηδεια...Μουσικο κουτι Τάνια Τσανακλιδου...

ολα αρχίζουν την ώρα που το ρολόι χτυπά στην ώρα ...μηδέν

Ανάσα η Zωή,κι αν διστάσεις να την πάρεις
Χάνεται….και χάνεσαι

Μια λέξη μονοσύλλαβη η Ζωή
ένα ναι που μ΄ ένα όχι αγκαλιά ,

ζητούν στιγμή κατάλληλη να τα εκφράσεις ...
Κι αν λάθος κάνεις χάνεται…και χάνεσαι

Με μια ανάσα « σ’ αγαπώ» σου είπα
Μα ανάσα δίστασα να ξαναπάρω
κι αυτη η στιγμή σε λάθος χρόνο ήταν….
Χάθηκες…και χάνομαι

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γερνούν λένε
Σκοτώνουν τα άλογα κι όταν πονούν σου λέω
Κι η σφαίρα μία…σε Ρώσικη ρουλέτα
εγώ ο αυτόχειρας κι εσύ το χέρι
που τη σκανδάλη θα πατά,
κι ανάμεσα στα μάτια θα στοχεύει….
Εκεί …στο νου σφαίρα μονόγραμμα ν΄ αφήσει,
σε νύχτες αιώνιας πανσέληνου να ταξιδεύει...

Παιχνίδι επικίνδυνο στα χέρια σου αφέθηκα
Κι αίμα που χάσκει χαμόγελα, σου γνέφει
Και σε καλεί , σε προσκαλεί , σε προκαλεί

τη θαλάμη από σφαίρα κενη ν΄ αφήσεις…..

Παιχνίδια μαζί σου επικίνδυνα απ΄ την αρχή θυμάμαι
Και χρώμα κόκκινο αγάπης τη μνήμη ζωγραφίζει


κόκκινο μελάνι και στη ψυχή το έγραψες…
κόκκινο μελάνι- δύναμη σε σένα ζωγραφίζει
κόκκινο -ανάσα αγάπης δισταγμό σε μένα γράφει

Την ώρα που οι δείχτες του ρολογιού

την ώρα μηδεν θα δείξουν
καρφίτσα στον χάρτη σου εγώ
υδρόγειος μοναδική γίνεσαι στον δικό μου…..

αλήτης ο χρόνος.....

Αλάργεψε ο χρόνος σε μνήμη πριν ή μήπως στο μετά ανάμνηση αλητεύει;
Αλάργεψε η μνήμη σε χρόνους πριν ή μήπως χρόνους στο μετά ,γητεύει;

“Είθε”, “μακάρι” και “μα πως; “ λέξεις πλέκει ,ζωής πουλόβερ
μα μάταια θαρρεί ότι ζωή υφαίνει….


Θεμέλιο το πριν, σκαλέτα το παρόν με καταφύγιο το όνειρο
αλάργεψε η Μνήμη , τρελά ταξίδια κάνει…

Αλήτεψε τη μνήμη ο χρόνος
και με σκισμένη φορεσιά την περιφέρει .
Στο χθες και στ’ αύριο , ταξιδιών προαγωγός
σε πόρνη τη μνήμη κατατάσσει
μα το παρόν της αθωότητας της
αυτήκοος μάρτυρας στα όνειρα της στέκει.

Αλήτισσα η μνήμη. Ενδύεται και περιφέρεται
μ΄ ένα σκισμένο τζην που χάσκει όνειρα
κι ένα μπλουζάκι, που γράφει πάνω του μια επανάσταση θεωρημένη
Στάμπα ο ΤΣΕ και “εμπρός” φωνάζει …

Αλήτισσα μνήμη , πόρνη φτηνή
μ΄ όνειρα ανεκπλήρωτα σε δρόμους έρημους
αγάπη αγοράζει…..

Μα πάλι ,πες μου φως μου….
Ποιος χρόνος Αλήτης στα όνειρα πιστεύει;

τρέχεις βροχή μου...μα να με πιάσεις δεν το μπορώ

Τρέχω σε δρόμο έρημο…
Σύννεφο –βροχή με κυνηγά
και να με φτάσει τρέχει….τρέχει
μα εγώ να ξεπλυθώ και να βραχώ δεν θέλω….

Τρέχω τρέχω …κρύβομαι
Και το σύγνεφο βροχή σ΄ αναπνοής απόσταση με κυνηγά

Αγώνα δρόμου μαζί μου ξεκινά…

Άθλημα δυαδικό...
Η βροχή….κι εγώ

Η βροχή κι εγώ;

Εσύ το σύννεφο που την κυοφορεί και τη γεννά...
Να με πιάσεις θέλεις
Ομίχλη και βροχή εσύ….
Τρέχω εγώ ,να σου ξεφύγω θέλω….

Να σε ακούσω δε θέλω…
δεν θέλω να σ΄ακούω βροχή...

Μ΄ ακούς; Δεν θέλω ένα με σένα να με κάνεις….

Ανάμεσα στο “ θέλω και πρέπει” εσύ …βροχή μου
Ανάμεσα στο “σ’ αγαπώ και σ΄ αγαπάω “ εγώ…ανασασμέ μου

Εσύ στο ..πνίγομαι και φεύγω
Εγώ στο …ανασαίνω και μένω

Εσύ στο… χάνομαι
Εγώ στο… είμαι εδώ

Εσύ στο…. ξέχασε
Εγώ στο …μόνο θυμάμαι

Εσύ στο…. φεύγω
Εγώ στο…. μένω

Αγώνα φραστικών συναισθημάτων ξεκινήσαμε
Εσύ η βροχή
Εγώ η τρεχάλα

Αγώνα δρόμου ξεκινήσαμε
Και ποιος ο νικητής βροχή μου;

χρυσός Εσύ....χρυσαμοιβός εγώ.....

Άτι η σκέψη και καλπάζει…
Βυθίζεται στο βλέμμα σου κι ας έχει "χρόνους "να το δει….
Βαδίζει η σκέψη...
Σε σένα ταξίδι κάνει…
Σταθμός κάθε ρυτίδα σου ...και στέκεται .
Στέκεται και μνήμη πλημμυρίδα την γεμίζει .
Αυτή η όμορφη ανάμεσα στα μάτια ,
θυμάσαι φως μου ποτέ ζωγραφίστηκε;

-φεύγω είπες….-πινέλο αυτόνομο ζωγραφιά αρχίζει -
Κι αυτό το “ φεύγω” στα μάτια σου ανάμεσα γραμμή χαράζει

-Φεύγω είπες…. -κι αυτόνομα αυτό συνεχίζει-...
Σ΄ εμένα, δυο γραμμές- σαν σε παρένθεση -στα χείλη τοποθέτησε…
και το χαμόγελο κάπως παράξενο κατέστησε...
Σαν λυπημένο ... να βγει θέλει , μ΄ αναρωτιέται το "γιατί ;"

Να ταξιδεύεις σου ζήτησα
Μα την άγκυρα να σηκώσεις δεν σ΄ αφήνω ...

Θα με συγχωρέσεις άραγε ποτέ ψυχή μου;

Πληγή με είπες....

Πληγή έγινες .... εσύ
Πληγή - πηγή κοίτη χρυσού ...
Θησαυρέ….

“Μαλαματένια άγκυρα και χρυσαφένιε κάβε”
Ας μπορούσα σε σένα για πάντα να δέσω….
Για πάντα; … μα πως;
Αυτό το πάντα ! ... πάντα ποτέ γίνεται...

Πληγή -πηγή έγινες, κι αιμορραγείς χρυσάφι
Θησαυρέ!…σπάνιε κι ακριβέ….

κοίτη χρυσού....εσύ

χρυσαμοιβός....εγώ

κι αν ήμουν......

Ακούω τη φωνή σου….

Ρούχο ζεστό γίνεται και με ντύνει….
Ακούω την ανάσα σου…..
Θαρρώ σεντόνι γίνεται και στη νύχτα άλλη όψη δίνει…

Ακούω εσένα κι αναλογίζομαι στιγμές…..
Κι οι στιγμές χρωματίζονται
Άλλοτε με το μαύρο του ερέβους
Άλλοτε με το κόκκινο της μνήμης πάθος….

Σκέφτομαι…..ευχή - μακάρι καταθέτω….

Ας ήμουν θεός…..
Αν ήμουν θεός!….
Χώμα και νερό στα χέρια να είχα….
Κι απ΄ την αρχή να σε γεννούσα….
Πνοή να σου έδινα
με ένα φιλί ανάσα στην άκρη των χειλιών ….
Αν ήμουν θεός...
Αλλιώς θα ερχόσουν…

φεγγάρι Φθινόπωρου υψώνεται....

Φεγγάρι ολόγιομο του Σεπτέμβρη ανεβαίνει….
(ομορφότερο απ΄ τ΄ Αυγουστιάτικο θαρρώ πως είναι φως μου)
Ο ήλιος μόλις μας εγκαταλείπει….

άλλους να φωτίσει τον πηγαιμό του αρχινά….

Παιδιά ουρανού, τα κυρίαρχα, τον πατέρα τους μ΄ όμορφα χρώματα στολίζουν….

Κοιτώ το φεγγάρι….θαρρώ το πρόσωπο σου ζωγραφιά του έχει…..
Κοιτώ τον ήλιο στην δύση του….θαρρώ γνώριμο το δάκρυ του μου είναι….

Αχ ψυχή !…..
Ήλιε μου... Φεγγάρι...
Δειλινό κι ανατολή μου….
Πόνε μου ανάσα …..

Μακρινέ μου σαν τ΄ ουρανού τα κυρίαρχα τέκνα…..
Μοναξιά! …..Φθινοπωρινή μου συντροφιά!….

Πληγή αιμορραγούσα είπες θα καταστείς

Και…κατέστης

με την βροχή ταξιδεύει η σκέψη.....

Mακρινή μακρινή επίπλαστη μου αγάπη ….

Ακούω το βήμα του ψέματος σου….
Ακούω τον ήχο του ψεύδους στο βλέμμα σου…
Βλέπω το χρώμα του ψεύδους στη φωνή σου….

Δεν ακούω πια τις λέξεις σου….
Τις σκέψεις σου ακούω….

Δεν με πονάνε οι λέξεις σου….
Οι σκέψεις σου με χαράσσουν…


-Χαμογέλα μου… ψιθυρίζεις
- Γέλα μου…. Φωνάζεις
Και τη λάμα πιο βαθιά βυθίζεις,,,,
Και στάζει αίμα με χρώμα χαμόγελου
και μια αμυδρή απόχρωση γέλιου….

Στάζει το αίμα και τα χείλη βάφει
και το βλέμμα ζωγραφίζει….

Μα πως νόμιζα η τρελή πως στα ζεστά χρώματα το χαμόγελο ανήκει;
Αυτό το παγωμένο που τα χείλη έβαψε
και το βλέμμα κυριάρχησε
λάθος του ζωγράφου ε;

Μπέρδεψε την θλίψη με το χαμόγελο;
Τη λύπη με το γέλιο;

Όχι;
Λάθος για άλλη μια φορά εγώ ίσως κάνω….

Δακρυσμένο φεγγάρι συνοδεία στη νύχτα
σε γελαστή αυγή να σε φέρει…

Μακρινή μακρινή κι επίπλαστη μου αγάπη...΄Ακου!
Βρέχει πάλι….
Άκου το τραγούδι της βροχής…

Εσύ…εσύ εσύ….ΕΣΥ….

Δεν το άκουσα πρώτη εγώ….η Κα Δημουλά το άκουσε…..
κι εγώ συμφωνώ μαζί της....Εσύ.. εσύ.. εσύ,,,,,

Που χαθήκατε γαμώτο;

Tρέχει η άσφαλτος… ή τρέχω στην άσφαλτο;
Η παράλληλη άσπρη διαχωριστική γραμμή,
τη γραμμή του τέλους στο monitor της εντατικής στο νου φέρνει…
δεν ήθελα ποτέ τον προορισμό και το τέλος του ταξιδιού γνώση να έχω….
Τον προορισμό αυτή τη φορά τον ξέρω….
Πληγή λέγεται ...

Σε καθιστώ συνοδηγό… Σου μιλώ…
Σου μιλάω….σου φωνάζω κυλώντας στην άσφαλτο
- Έμαθα μόνη να ταξιδεύω….
- ……..
- Βρέχει και δυσκολεύομαι
- ………….
- Πόσο εύκολα το « Σ ΄ αγαπάω» λέμε, ε;
- ………….
- Μη μου ξαναπείς ότι μ’ αγαπάς,,, χάρη στο ζητώ
- ……………..
- Βρέχει…..
- ……………..
- “Βρέχει στην εθνική οδό”….ωραίος τίτλος τραγουδιού ε; αγάπη;
- ………………….
- Μα μίλα μου….είναι δύσκολο αυτό το ταξίδι…..
- …………….
- Μίλα μου σε παρακαλώ….
- ……………………
Δίκιο έχεις ….μιλάνε οι σκιές ;

Μα ερώτηση μόνο ακόμα…
.
Όσο τα χιλιόμετρα τρέχω και στην πληγή φτάνω….
Που χάθηκαν;….που χαθήκατε;
Πότε σκιές γίνατε γαμώτο;
Χιλιόμετρα ασφάλτου γίνατε….

Στο 456ο χιλ….Προσκλητήριο μνήμης κάνω,…….

…………………………………………………………………..
ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΤΕ ΓΑΜΩΤΟ;;;;;;;;;;;;;;;;;

μα δεν πειράζει στοχασμέ μου...νύχτα είναι θα περάσει

Φιλί "παράπονο" σου δίνω...

φιλι "δάκρυ "σ΄ακουμπώ, στο προσκεφάλι κάθε αυγή....

φιλί ¨σε θέλω" ψιθυρισμός...

φιλί " Σ΄αγαπάω" κραυγή...

φιλί "μου λείπεις" γράμμα στέλνω....

Μα !...τι μου είπες;΄

Κάτι είπες κι αστόχαστα καρδιά μου πήρα....

Αυτό ; Αυτό μου είπες;

Μια αίσθηση ποτέ σου κτήσης γνώση;...

Μια αίσθηση,δική σου ποτέ δεν έκανες;

Αυτή την πρώτη, ( για μένα ) της Αφής;...

Αυτό είπες Καλέ μου;

Μα ναι!!.....

Αυτό είπες θαρρώ....Αυτό!

Μα εγώ αστόχαστα το πήρα...

η τρελλή!!...

χαμός πελαγίσιας σκέψης έγινες....και χάθεις(;)

(δεν έχει Αφή η θάλασσα καρδιά μου

ξενιτεμένους μόνο.)....

ξενιτιά μου...ξενιτιά μου;

κι ας "στοχασμέ μου "σε κραυγάζω.....

"στου νου μου τα σκοτάδια"

Ξυπνώ το πρωί....
Στον καφρέφτη σου που απένατι μου έχω τον εαυτό μου καλλωπίζω...

Φορώ το χαμόγελο που θέλεις....
Φορώ το βλέμμα που αρκείσαι κι αντέχεις...
Φορώ τα ρούχα της αποδοχής σου...

με κοιτώ...με καθρεφτίζω

"φτου σου....όμορφη!"
στο ειδωλο του ψιθυρίζω ....κι ισως μ΄ακούσει

Κάνω να φύγω....με χαμόγελο μισό μα...

Στον άλλο μου καθρέφτη γυρνώ....
Σ΄ αυτόν τον " έσω"΄
κοντοστέκομαι....το ειδωλό του κοιτώ
" φτου σου...ξεφτίλα"
του κραυγάζω ...κι ισως μ΄ακούσει....

χα! χα! χα!
εγώ είμαι.....εγώ!
και το ένα ειδωλο....και τ΄άλλο εγώ!

"καλή σου μέρα αν ξυπνάς"....
όταν ξυπνήσεις.......

φυλάξου σου είχα πει......

Aναλογίζομαι ψυχή μου....
Λέω τώρα...παραμιλώ...αναρωτιέμαι...
Ποιός την ψυχή να καλμάρει μπορεί;
Ποιό αυτό που το βλέμμα απο Σε θα πάρει;
Πως τα λεπτά , οι ώρες να σέρνονται θα πάψουν;
Ποιός σ΄αυτούς τους λεπτοδείκτες του δικού μου ρολογιού
ζωή να κινηθούν θα δώσει, να δρασκελούν τις μνήμες
και τις ελπίδες που" σέρνονται στο πάτωμα"
δρομείς ξανά να κάνουν...νικήτριες να θέσουν πάλι
σ΄αυτό το νήμα στης διαδρομής το τέλος.....
Aναλογίζομαι ψυχή μου....
Λέω τώρα...παραμιλώ...αναρωτιέμαι...

Αχ ψυχή μου.....λογισμέ μου
νους αλλοπαρμένος ταξιδεύει να σε βρει...
σε έχασε το βλέμμα....
με το κόκκινο και το μωβ του δειλινού ανακατεύτηκες....
κι όμορφος πίνακας στην θάλασσα μου μέσα δύεις....
ομορφη ανατολή .....όμορφη ανατολή
απ΄την θάλασσα που ονειρεύτηκες κι επέλεξες
να Σέ βρει λογισμέ μου.....
Μακρινή Μακρινή Μακρινή μου...Αγάπη
φοβάμαι στης νύχτας το σκοτάδι....
μα τρέμω στης μέρας το φως......

φυλάξου...σου είπα...
τρόμαξες....τρόμαζω....
έφυγες.... έμεινα....

15/9.... άραγε γιατί;

Αντίκρισα γήινο φως αρχές Φθινόπωρου.....15/9.

Βιαζόμουν λέει η μάνα να τ' αντικρίσω γιατί στο δρόμο παρα λίγο να γεννιόμουν.

Μάλλον όμως, αυτό που είδα δεν μου άρεσε.

Αλλιώς το περίμενα αυτό το φως στο μητρικό ταξίδι.

Αλλιώς το ονειρευόμουν μέσα στην απόλυτη σιωπή της μήτρας που βρήκα να μεγαλώσω ...- "Βρήκα λάθος μήτρα να κυοφορηθώ"

σκέφτηκα ,

κι έβγαλα φωνή ,που πόνεσαν τα πνευμόνια ,σκίσανε την γονε ι κή καρδιά και με απέβαλε.

-Αυτό δεν είναι κλάμα παιδιού που γεννιέται.

είπε η μαμή,

-θρήνος εκατόχρονης που έζησε και πέρασε όλες τις δυστυχίες που η ειμαρμένη χαρίζει στον άνθρωπο, αυτό είναι. .
"Θεός να φυλάξει! Δεν το έχω ξαναζήσει "

σκέφτηκε και με πέταξε σε μια γωνιά σταυροκοπώντας τον εαυτό της και φτύνοντας τρεις φορές τον κόρφο της..

- Πώς σε λένε?

-Ενόχληση με λένε....

Βαφτίστηκα μόνη μου, βλέποντας αυτούς που με πρωταντίκρισαν, κι΄ όσα έκαναν για εμένα πρίν εμένα να γνωρίσω ,

όταν στο φως βγήκα.....
Ενόχληση λοιπόν κι ο πατέρας σωστός ληξίαρχος βάζοντας σφραγίδα στο όνομα μου, με βουτά
απ΄ το παράθυρο να με πετάξει....

Αν δεν ήταν η μάνα που φοβήθηκε "τι θα πει ο κόσμος", θα ταξίδευα ίσως σε άλλη μήτρα ...

κάνοντας όνειρα για καλύτερη έξοδο ,απ άλλα σπάργανα πιο φιλόξενα ίσως ....

και με αγάπη να μ ΄αντικρίσει η γη…

Όνειρα ...

Όνειρα μιας ενόχλησης …τι περιμένεις?..

καλη έξοδο, στον καθρέφτη μου εύχομαι από καρδιάς.....

αγάπη σας τρατάρω...........................

ELENA ΑΔΕΛΦΗ μου.....

σε παγωμενους χρόνους τρεις , ηρθες και δακρυα χαρας εφερες, απο χρόνους πριν....

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....λιγο ειναι, παρα πολυ λίγο....

ο Μεγαλος Απών στην ζωη μου, ιδιαιτερα χαιροταν τη μερα τουτη

Ο Μεγαλος Απων στη ζωη μας, (όλων μας...γιατι όταν σε βρηκα ηταν η πρωτη σκεψη...-κριμα Χαρα μου που δεν προλαβες να την γνωρισεις, κριμα Αδελφη που δεν προλαβες να τον γνωρισεις σου ειπα- (στο ειπα, στο ξαναλέω..εχασες Αδελφη, κι Εκεινος έχασε),

Ο Γιαννάκος μου, κι ο άλλος Καλός και στην "μοναδικότητα " της λέξης Μοναδικος Φίλος, ο Νικόλας ο σιωπηλός μου, βίωσαν αυτη τη γιορτη του Απόντα στις 15/9/2001, που πάλι δακρυα δακρυα δακρυα χαρας με ειχαν πλημμυρίσει και κουβεντα δεν μπορουσα να βγαλω.,....

μονο τους άγγιζα Όλους Όλους ψελίζοντας ευχαριστω μπερδεμενα με γιατι και πως....

ΑΔΕΛΦΗ μου.....ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΙΣΩ ΕΦΕΡΕΣ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ψελίζω και ΤΙ:....ΤΙ;

θΕΕ ΜΟΥ;......

ΤΙ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΠΑΙΡΝΩ;....

κι Αχαριστη με αποκαλω....

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ.....απο χρονους πριν και μετα...και μετα

μαζί σου θέλω.....

Στ’ αστέρια που στον ουρανό σου φύτεψες,
φωτιάς ελπίδα να τα κοιτώ και να σε βρίσκω,
ονειρεύομαι την Ανατολή.

Μαζί σου όμως.....

Μαζί σου να την ξαναδώ.....

Θυμάσαι; ...Με ξυπνούσες!

-Κοίτα τον ήλιο!... Για σένα βγαίνει....

-Απ’ τα σπλάχνα του πελάγους άλικος αυτός απ’ το σκούρο μπλε, σχεδόν μαύρο της αυγής, ξεπροβάλει.

-Για σένα! Χαμογέλα του.

-Μαζί του να το σεργιανά κι όμορφη την πλάση να κάνει...

Θυμάσαι;

Έλεγες... έλεγες!

Μιλούσες!... Mου μιλούσες!

Τώρα τι;

Τώρα που;

μοναξιά με έθεσες!....
σε έρημους δρόμους με τοποθέτησες!

Κι εσύ πού;

Στ’ αστέρια σου σε ψάχνω. ....

Ήλιους χαμογελαστούς να βρω μες στης νυχτιάς το χρώμα γυρεύω

Το χαμόγελο έκλεψες μια ανατολή, ψυχή μου (κλέφτρα.....)

Ήλιος έγινες , στον γαλαξία σου το ταξιδεύεις για να το ξεναγήσεις

Καλοτάξιδοι κι οι δυο εστέ.....

περαμένω εγώ.....

εδώ......

σ΄αυτόν τον έρημο σταθμό που το τελευταίο άγγιγμα....
το χέρι παγωμένο στέκει σ αυτή του αποχαιρετισμού την κίνηση

Φως μου....Σκότος μου

περιμένω Σε.....

Κι αν το χαμόγελο στο σύμπαν χάσεις,

μη λυπηθίις ψυχή μου....μη μου σκιαχτείς

καινούργια φορεσιά στα χείλη θα φτιάξω.

δείλι μου κι ανατολή μου.....

πετράδι άμμου....και ξεφεύγεις

χαμόγελο δειλινού νοτισμένου ...ήσουν
δάκρυ μαργαριτάρι βυθου καθάριου ωκεάνιου...έγινες
κλάμα γοερο παιδιου,που τον ήλιο πεισματικά ν΄ακουμπήσει θέλει
και δεν μπορεί....θα γίνεις.

Αγέρας ποτίσμένος νοσταλγία, εσύ....
ουρανός βουρκωμένος που τα δάκρυα
διστάζει να αφήσει να κυλήσουν
συνειδήσεις να ξεπλύνει, εσύ.....

Ερχεσαι ....φεύγεις
όνειρο έγινες
χαμόγελο αυγής ,ματωμένη δειλινού ανάμνηση....

Ξημερώνει...στην χαραδρα των νερών
τελευταιο τραγουδι τ΄αηδόνι
για σένα αφήνει.....
Ακου....Ακου...Ακου....
χαμογελάς;
μαρτύριο κι αναπαμέ μου....
πετράδι άμμου έγινες
κι απ τα δάχτυλα μου ανάμεσα.... ξεφεύγεις

διατάξτε Κύριε....................

Νύχτες οσμών, δάκρυτος μούχλιασμα...
καπνός λυχναριού ταξιδιάρικης μνήμης,
παρελθόντος παρόντος και μέλλοντος....
Αηδονιού θλιμμένο τραγούδι.
Μνήμη γρανίτης κολλημένος σε βράχο
απολιθωμένο αγκάθι...
Η τρέλα σε οσμίζεται
κι εσύ εκεί επιμένεις σε λέξεις τρεις...
αγκυροβόλι τις κάνεις....
ίσως, αν, όταν.....
παρελθόν και μέλλον στο λεξικό σου
πόρνες κοινές σε κενοτάφιο.....
το λίμα ένα....
το ίσον αμφίδρομο ....
Καπνός απορρέουσας ποταμίσιας ορμής
στον βυθό σε τραβά...
Νεκρούς ορίζοντες κι ελπίδες νεκρές
σε παράταξη διατάσεις.....
πρόσταγμα....
-προοοσ-χη....
(προστάζεις με ψωνή βυθού)...
προταα..σετε...
-παρουσιάσου.....
-αναφέρσου.....΄

-στρατιώτης....βλέμμα τυφεκιοφόρος
μόνιμης μελαγχολίας......
εθελοντής παλιάτσος......
αναφέρομαι......
διατάξατε Κύριε......

-χαχαχα....απλά να σε εξευτελίσω ήθελα....

-ελεύθερος.....τώρα

-θύματος θύτη

ε- λ-ε-ύ-θ-ε-ρ-ο-ς ακόμα και να πεθάνεις.......

σ΄ένα χρόνο τσιγγάνο....που όλο φεύγει

Ματωμένα δάκρυα....
πέτρινα όνειρα που φλερτάρουν με απύθμενους εφιάλτες.
Πληγωμένα φτερά με λάμες κοφτερές τ΄ ακρόφτερα στολίζεις..
Ακρα που σέρνονται στο έδαφος
καρφιά τα κάνεις , κάτω απ΄ το χώμα τα πακτώνεις.

Όνειρα κραυγές σχοινοβατούν
πάνω από πύρινες γλώσσες.
Με κάλπικα ζάρια,( το έξι σε μηδέν άλλαξες )
την ζωή μου έπαιξες.
Σε "πειραγμένη" ρουλέτα
την ψυχή μου ρίχνεις
και την παίζεις,
για μια ¨κάλπικη λίρα"
κι εγώ...
τα μάτια σου μόνο κοιτούσα
ορίζοντας μόνος και μοναδικός.
Ματωμένα ποτάμια χάραξαν το πρόσωπο

ρυτίδες ανεξίτηλες ......
κι εγώ εσένα ....
εκεί επιμένοντας...προσδοκώντας

κ εσύ εμένα
εκεί επιμένοντας .... χαράσσοντας ρυτίδες

Σ΄ ένα χρόνο τσιγγάνο...που όλο φεύγει.

Μ΄αρρωσταίνει....

Μ΄αρρωσταίνεις....

Θα μου απαντήσεις άραγε ποτέ;

Πέτρινες μέρες φύτεψες σε πέτρινη μήτρα
και με γέννησες....
Θύτης μιας ζωής που ποτέ δεν θέλησες.
Τα χέρια σου ματωβαμμένα έχεις
μ’ αυτό της ψυχής μου το αίμα
απ’ την ώρα που τον ομφαλό μου έκοψαν.
Απ’ το υγρό σκοτάδι της μήτρας
σε μια υγρή σκοτεινή ζωή με έφερες.
Ποιο λουλούδι να ζήσει μπορεί
χωρίς το φιλί του αγέρα;
Κι αγέρας εσύ δεν ήσουν....
Ποιό χιόνι λιώνει
χωρίς του ήλιου το χάδι;
Κι ήλιος ποτέ δεν υπήρξες ...
Ποιό παιδί χωρίς το φιλί - βλέμμα
ανδρώνεται και θεριεύει;
Ποιό σπλάχνο απ’ τα σπλάχνα μας
χωρίς ευχή τραγουδιού
νανούρισμα αγκαλιάς
να χαμογελά θα μάθει;

Θα μου απαντήσεις άραγε ποτέ;

κουράστηκα να παλεύω....παραδίνομαι

κουράστηκα να παλεύω...

κουράστηκα να ΣΕ παλεύω... κάθαρμα
κουράστηκα τη δύναμη σου να βιώνω
κουράστηκα τις πληγές που μου αφήνεις να προσπαθώ μάταια να επουλώσω
κουράστηκα να μου λες Σ' ΑΓΑΠΩ
κουράστηκα να μου λες ότι με νοιάζεσαι
κουράστηκα να ακούω το ψέμα σου
κουράστηκα το ψέμα σου σε αλήθεια να μου το μεταλλάσεις
κουράστηκα την θέληση για ζωή επαιτεία να την κάνεις...
-γιατί επαίτης δεν είμαι-...
(ποτέ δεν το κατάλαβες Ηλίθιε)
κουράστηκα ηλίθια εμένα να θεωρείς
κουράστηκα το βλέμμα μου σε εσένα να ακουμπώ
κουράστηκα καμένους να θάβω
κουράστηκα το μαύρο σου να βλέπω
κουράστηκα σκοτεινό μέλλον να μου δείχνεις
κουράστηκα να ζω μαζί σου
κουράστηκα την καμπάνα του πένθους να ακούω
κουράστηκα να σου χαμογελώ ,την εύνοια σου να αποκτήσω
κουράστηκα
με νίκησες....
με νίκησες?
νομίζεις...
γιατί.....
όταν δεν θα με έχεις.....
τότε θα καταλάβεις πόσο πολύτιμη σου ήμουν

και ξέρεις γιατί? ξέρεις γιατί ...
απλά γιατί χωρίς ΕΜΕΝΑ ανύπαρκτος είσαι....

ΘΕΟΣ αν είσαι.....στην φωτιά σου να καείς....

πενθω....

Πενθώ....

τους χρόνους που έρχονται.........

Aντίο Αλεξάνδρα

Έρχονται στιγμές που ο πόνος δεν διαχειρίζεται….
Στον Γιάννη....

οι πεντε αισθησεις χορευουν για σενα ψυχη μου...

Αγναντεύω το νου και μοιράζομαι αισθήσεις δικές του...
Του δίνω την μνήμη μου και μου την μεταλλάσει σε αισθήσεις...
Η Αφή κυρίαρχη στο χορικό παιχνίδι το δικό τους.
Ψηλαφίζει σαν τους τυφλούς το πρόσωπό σου. Τ’ ακροδάχτυλα πινέλα, στον καμβά της καρδιάς σε σχηματίζουν ...

Κλείνω τα μάτια κι η όραση το δικό της χορό ξεκινά.. Κάθε εκατοστό του προσώπου σου φωτογραφίζει και το δικό σου παζλ δώρο μου κάνει...
Οι νύχτες έχουν νόημα πια....Την εικόνα σου να φτιάξω με τα κομμάτια της όρασης μου...

Τρίτη στον χορό να τη κι η Ακοή....Τον ήχο σου σε βυζαντινή λυπημένη κλίμακα τοποθετεί και σε νότες δύσκολες βυζαντινές το μεταλλάσει...κι έρχονται το "νι" και το "πα" αργαλειός να γίνουν και το "βου" "γα " δι" "κε" "ζο" "νι" ρούχο ζεστό υφαίνουν και με ντύνουν....
Και τον χορό οι αισθήσεις συνεχίζουν...
Το μαντήλι η Γεύση παίρνει και στον ουρανίσκο και την γλώσσα, αισθητήρες γεύσης, την πρωτεύουσα αφήνει...Εκει θα στέκει πάντα. Ότι από δω και πέρα γευτούν η γεύση σου κυρίαρχη και πρώτη, θα μεταλλάσει σε Σένα ...Γεύση μου.
Και το μαντήλι στην όσφρηση δίνει...
Πρώτη κι εκείνη το χορό να σύρει...Δεν έχει πολλά βήματα να κάνει. Με το που το χορό ξεκινά , γιασεμιού κι αγιόκλημα ευωδιά τον κόσμο πλημμυρίζει.......

Γλυκιά κι ολέθρια αγάπη μου... οι πέντε αισθήσεις μου χορό στήνουν...
και για Σένα χορεύουν ...

Για σένα ψυχή μου......


Η φωνή στο τραγούδι που ακούγεται είναι της Μαρίας Νικολάου (Ηλιαχτίδα)

αντιο αναπαμε μου...

Αναζητώ την εποχή των ονείρων...

Τότε που έχτιζα ένα όνειρο κάθε νύχτα και η μέρα δεν το γκρέμιζε ...

Τώρα επιμένω τις νύχτες να ονειρεύομαι μα η μέρα τα γκρεμίζει....

κόκκο άμμου δεν αφήνει έτσι για ελπίδα, για θεμέλιο επόμενου ονείρου...

Έτσι σταμάτησα τις νύχτες όνειρα να χτίζω...

όνειρο μου κι εσύ γκρεμισμένο....

Γυναίκα πληγή κάποιος με αποκαλεί... με φωνάζει...

Κι εγώ το κεφάλι γυρνώ γιατί το όνομα μου ξέχασα

σ΄ένα υπόγειο σκοτεινό που η μνήμη με φυλάκισε...

Ετσι τ΄όνομα μου δώρο σου έκανα...

Την πληγη μου στα χέρια πήρα και σε σενα την αποθεσα...

Σε πλήγωσα ...

Σε αιμορράγησα ψυχή μου...

Το δώρο που σου έκανα πίσω παίρνω...

Ποιος άλλωστε ενα δώρο- πληγή δέχεται; γιατι να το δεχτεί;

Κλείνω τα μάτια για να φυλακίσω τα δάκρυα ...Η Ενοχή; η Νύχτα; Η Μνήμη;...

Μακρινη μακρινη μου αγάπη...

Η ανάγκη μας κάνει ποιητές έγραφε ένας φίλος ιστολόγος....

Πόσο δίκιο έχεις καλέ μου adaeus

Η ανάγκη κι η έλλειψη κι ο πόνος της κι η ελπίδα της κι η απελπισία της

μα προπάντων τα φτερά της όταν αιμορραγούν ....

Πνίγω τους λυγμούς. Στο πηγάδι της λήθης τους ρίχνω, να ξεχαστούν...

Μνήμη χρυσόψαρου επιθυμώ...

Σε τρία δεύτερα να χάνεται...Να σβήνει..

Να μη θυμάμαι να μη νιώθω....

Να κολυμπώ μόνο μεσα στην υγρή σιωπή μου.....

Αντίο νύχτα μου

γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα....

στις ραγες του τρενου κυλα ο ηχος της καρδιας

Στις ράγες του τρένου κυλά η ζωή μου…μαζί μ΄ αυτό.. .Kάπου με πάει κι ο αλλοπαρμένος νους ζητά εξηγήσεις......

Τι ποιος και που ψυχή μου…

Σε λέω ζωή….
Γι αυτό ήρθα; Για την ζωή;


Ποια λέξη σου αρέσει; σε ρωτώ
Ζω….είπες
Ζεις; Σε ρωτώ

Ταξιδεύω με ήχους που η ψυχή μου τραγουδά…

Κοιτώ το είδωλό μου στον καθρέφτη …
Δεν είναι το δικό μου

Σε καθρέφτη λούνα παρκ βρήκα να χτενιστώ…
Σε παραμορφωμένο καθρέφτη τον εαυτό μου καλλύνω…
Έχει το μυαλό διαλυθεί…
Χιλιάδες ερωτήματα στην ψυχή και στην καρδιά θέτει….
Μα απαντήσεις δεν παίρνει.
Σαν γυναίκες που θέλουν να ξεφύγουν από ένοχες σκέψεις απαντούν…
-δεν ξέρω…
-τίποτα δεν έχω…(κι ας πλημμύρισαν τα δάκρυα)

Τι σε εσένα με οδήγησε τελικά;
Τρομάζω…
Γυρίζω πίσω το κεφάλι….σινεμασκόπ σε ταινία ασπρόμαυρη βλέπω την ζωή μου και τρομάζω…
Ότι αγαπώ το παίρνει …
Μου το παίρνει…
Σε μια κόντρα μαζί μου συνέχεια βρίσκεται
Λες κι ικετευτικά πάντα πρέπει να του μιλώ
Δούλη του θεού εγώ κι Εκείνος ο Αφέντης
Να πληρώσω την ελευθερία μου του ζήτησα κάποτε και να με ελευθερώσει…
Μα το τίμημα μεγάλο….
Ως τη στιγμή της αποπληρωμής θα έχει μείνει μόνο η αλυσίδα σε ένα πόδι οστεοποιημένο….
Γι αυτό φοβάμαι να λέω « σ΄ αγαπώ»
Γιατί θα ακούσει και θα το πάρει….

Και φοβάμαι τώρα…
Τρομάζω,

Λες να μ άκουσε όταν ψιθυριστά στο είπα;….
Λες να το είδε όταν στην χούφτα σου με τ΄ ακροδάχτυλα στο έγραψα;
Λες;….

Πως και που να κρυφτώ;

Γι αυτό έφυγες;;
Γι αυτό ψυχή μου;
Ακριβέ μου…..

τι, που, ποιος, ψυχη μου

Εκεί στ΄ ακροβραχο της θάλασσας ζωγράφιζα τα χρώματα του δειλινού για να σου στείλω….
Τις λέξεις που μου χεις πει κι όλες που μου χεις γράψει σκαριά τις έκανα ,, στο πέλαγος τα έριξα σε σένα να ξανάρθουν, ντυμένες με φυλακτά καρδιάς…
κάθε λέξη μα και κάθε λυγμό κάθε ανάσα και κάθε μου δάκρυ με γιασεμιά κι αγιόκλημα πλεγμένα, στεφάνι έκανα στην θάλασσα το έριξα να έρθει να σε βρει….εσένα εκεί που ήσουν. Μια θάλασσα ίδια μας χώριζε , μια ίδια θάλασσα
μας ένωνε….
Πάω στο παγκάκι σου λέω….δίπλα στο κύμα της δικής μας θάλασσας…
Μεσάνυχτα μετά ήταν….
Βαρκούλες χάρτινες τις σκέψεις μου έκανα , με το όνομα σου τις βάφτισα και καλοτάξιδες να είναι τους ευχήθηκα, σε σένα να έρθουν…..εκεί που ήσουν….εκεί που είσαι

Τα χέρια στα αστέρια ικεσία σήκωνα….μήπως και σ ακουμπήσω γιατί εκεί στης νύχτας τα κεντίδια στο φωτεινότερο εσένα είδα….
Κοντινός θαρρώ πως ήσουν….
Μα λάθεψα ψυχή μου….
Όσο τα χέρια να σε πιάσω άπλωνα, τόσο πιο μακρινός γινόσουν….Ακριβέ μου


Και βάρυναν τα πόδια της ψυχής….
Πίσω στο δώμα σου δύσκολα με οδηγούσαν….
λύγισαν το σώμα….

Και φτάνοντας στην πόρτα σου ψυχή μου, κατέρρευσαν….
Κι εγώ μαζί τους….

Τι στην ψυχή πνοή θα δώσει;
Που το βλέμμα ν΄ ακουμπήσει για να ξεκουραστεί
Ποιο είναι αυτό που στα χέρια δύναμη θα δώσει για να ψηλαφίσουν πάλι

Σταγονα.......Καλως όρισες

Τι να θυμηθώ

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος

Δεν πετάει φτερό στο πέλαγο
Και μαντάτο απ' την Αθήνα
Τι να θυμηθώ απ' τα μάτια σου
Που 'χω να τα δω ένα μήνα

Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής
Ψάχνω μα δε σ' ανταμώνω
Α να κοιμηθώ να σ' ονειρευτώ
Που με ξέχασες και λιώνω

Ούτε που σαλεύει το νερό
Ούτε μου μιλούν οι γλάροι
Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις
Πριν να σβήσουνε οι φάροι


Ένας κύκνος κλαίει

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης
Πρώτη εκτέλεση: Απόστολος Ρίζος

Πόσα χρόνια έχουν περάσει ούτε έχεις σκεφτεί
Ρίχνεις τη σιωπή σου στα σπουργίτια
Η αγάπη δε χρωστάει καμιά ανταμοιβή
και οι ποιητές καμιά αλήθεια

Στο λευκό το φόρεμά σου πόσοι στοχασμοί
ξενυχτούν και τρέφουν τα όνειρά μας
Κι όλο ταξιδεύεις μόνη όπως οι καημοί
τόσο μακριά κι αναμεσά μας

Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει
Μη μιλάς,
μη μιλάς, ένας κύκνος κλαίει

Στα μικρά τα γεγονότα που ‘ναι μια στιγμή
ξεπηδάει πελώρια η χαρά σου
Τα διαμάντια έχω ζηλέψει όμως πιο πολύ
που κατρακυλούν στα μαγουλά σου

Έφυγαν χαθήκαν όλοι κι έχουνε κρυφτεί
ο καθένας πίσω από μια γρίλια
Σε κορδέλες από χιόνι έφυγες κι εσύ
στο χορό του ανέμου με τα φύλλα

Μη μιλάς...

Καλως ορισες........με αρωματα κι αχναρια Ανατολης....